Πωωωω πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ; Είναι που δεν έχουμε νέα, κάτι που την έχω καταβρεί με το άλλο blog. Σκέφτηκα να μεταφέρω εκεί τα κείμενα αλλά ίσως είναι κουραστικό κάποια από αυτά να τα διαβάζετε τρεις φορές! Θα το δω πως θα πάει και αν δεν τα καταφέρω να το αναστήσω ίσως τα σπρώξω κι εκεί. Anyway αν μπει κανείς σε αυτό το blog ας μου πει και τη γνώμη του. Αφήνω τα βαρετά και περνάω στο κυρίως: Mr. White!
Κομψός, ηθικός, έμπειρος. Το όνομά του καθόλου τυχαία επιλεγμένο! Ο πιο παλιός, έχει ήδη σχέση εμπιστοσύνης με τον Joe και δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι. Πρέπει απλά να είναι εκεί και να κάνει τη δουλειά του. Δεν είναι κάτι καινούριο γι΄αυτόν, περισσότερο ρουτίνα θα έλεγα, γι΄αυτό και το ότι δεν φέρεται επαγγελματικά μας εκπλήσσει. Ίσως πλέον να μην είναι τόσο σκληρός, ίσως να είναι πιο ανθρώπινος απ΄όσο πρέπει. Όπως και να έχει όταν βρίσκεσαι με έναν άνθρωπο να ξεψυχάει στα χέρια σου το να του πεις το όνομά σου είναι το λιγότερο!
O Mr. White είναι φίλος. Είναι συνεργάτης. Είναι όμως και κάπως αφελής. Ίσως νομίζει ότι τα έχει δει όλα στη ζωή του και τίποτα δεν έχει μείνει να τον εκπλήξει. Ίσως πάλι η ηθική του να μην τον αφήνει να πιστέψει ότι ο άνθρωπος που προσπαθεί να σώσει, που θέλει να διακινδυνεύσει την ελευθερία του για χάρη του είναι προδότης. Σε όλες τις περιπτώσεις ο Mr. White είναι ο πιο αληθινός, ο πιο κοντά στο θεατή χαρακτήρας της ταινίας.
Όλη όμως η ψυχοσύνθεση του ήρωα του Tarantino συνοψίζεται εκπληκτικά στο βλέμμα του Keitel, εκεί πριν το τέλος όταν μαθαίνει την αλήθεια. Όταν συνειδητοποιεί πόσο κορόιδο είναι. Όταν νιώθει ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στη γη. Κι εδώ ο ηθοποιός ξεπερνάει το σκηνοθέτη, η ερμηνεία το σενάριο και όλος ο χαρακτήρας ζωντανεύει μέσα στα μάτια του Keitel. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσα πολλά χρωστάμε σε αυτόν τον άνθρωπο και ανατριχιάζω. Σίγουρα ο Quentin θα είχε βρει το δρόμο του, αλλά ίσως είχε περάσει από διαφορετικά μονοπάτια και να είχαμε χάσει σημαντικά κομμάτια της υπέροχης διαδρομής του!
