Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Quentin's Women: Kate Fuller

                                                                               
Δεν τη λες και ακριβώς γυναίκα. Κοριτσάκι είναι με όλη την ελαφρότητα που αυτό συνεπάγεται. Μπλέκεται μαζί με την οικογένειά της σε μια απροσδόκητη περιπέτεια, συνέχεια την παρακολουθεί το άγρυπνο βλέμμα ενός βιαστή που δεν λες και ότι στέκει πολύ καλά, ενώ καλείται να αντιμετωπίσει βαμπίρ διψασμένα για αίμα(sic!). Και όλα αυτά σε μία μέρα...

Χαριτωμένη και με τις γυναικείες ορμόνες να ξυπνάνε και να είναι στην τσίτα η μικρή Kate διψάει για προσοχή και αποδοχή. Σχεδόν κολακεύεται με τη σημασία που της δείχνει ο Ritchie. Όταν δε θα βρεθούν στο άνδρο των βαμπίρ και η Σάλμα τον τρελάνει με τον ποδολαγνικό, υπεραισθησιακό χορό της(έχω πει πόσο θέλω να τις κόψω τα πόδια; το έχω πει νομίζω) βλέπεις τη ζήλια στο βλέμμα της.

Έφηβη γεμάτη ενθουσιασμό, θυμό, ενέργεια. Θα χρειαστεί να ωριμάσει μέσα σε λίγη ώρα και να πολεμήσει για τη ζωή της. Θα κρεμαστεί πάνω στον μόνο ζωντανό που έμεινε, τον μόνο λογικό, τον μόνο που πλέον της προσφέρει ασφάλεια. Δυστυχώς τα υπολόγισε χωρίς να τον ενημερώσει.

Και στο τέλος μένει μόνη της, με την παράνοια να έχει ξεκληρίσει την οικογένειά της και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Πολύς πόνος για ένα κοριτσάκι. Συμπαθώ πάρα πολύ την Juliette Lewis και την καρακάλτ φατσούλα της. Μικροδείχνει και είναι ιδανική για τέτοιους ρόλους.

Δεν είναι τρελά καλογραμμένος ρόλος(για b-movie πρόκειται άλλωστε) αλλά είναι από τους αγαπημένους μου(το ποιον λατρεύω το αφήνω στη φαντασία σας). Μία "Λολίτα" διαφορετική. Πιο αντράκι, πιο παιδί, πιο αθώα αλλά με πολύ τσαμπουκά και πάντα έτοιμη για τρελό χαμό!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Reservoir Scenes: Royal With Cheese

Πες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Pulp Fiction! Εγώ αυτό που αυτόματα ακούω μέσα στο κεφάλι μου είναι Royal With Cheese, με την χαρακτηριστική φωνή και προφορά του Samuel φυσικά...

Τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή τόσο αξιομνημόνευτη;

Είναι το cool που γεμίζει το αμάξι. Είναι οι ανεκδιήγητοι διάλογοι για χάμπουργκερ, πατάτες με μαγιονέζα, ευρωπαϊκή κουλτούρα και τα συναφή που χωρίς να έχουν κάποιο νόημα σε κάνουν να κολλάς. Είναι οι δύο χαρακτήρες και η γνωριμία μας μαζί τους που μας κάνει να τους έχουμε για πάντα στην καρδιά μας!

Ο Vincent έχει μόλις επιστρέψει από το Άμστερνταμ και αναλύει τη διαφορετική κουλτούρα. Κάπου εκεί χώνεται και το περίφημο quarter pounder που οι Γάλλοι βάφτισαν Royal With Cheese λόγω του μετρικού συστήματος. Δεν ξέρω αν η ευφυΐα του δημιουργού αγγίζει το άπειρο σε αυτό το σημείο ή απλά είναι η γραφικότητά του που το κάνει. Αν μη τι άλλο δείχνει το πόσο σχολαστικός είναι!


O Vincent έχει αυτό το στυλάκι το άνετο εδώ. Είναι όμως έτσι; Χαβαλές και cool όμως κατά βάθος παραδοσιακός και ίσως λίγο οπισθοδρομικός(είναι φανερό ότι αυτά τα ευρωπαϊκά τερτίπια δεν τα βλέπει με πολύ συμπάθεια). Από την άλλη ο Jules... Ο καλός μου ο Jules ενθουσιάζεται παιδιάστικα, εκπλήσσεται αυθόρμητα, true man μέχρι το κόκκαλο!

Εξυπηρετεί κάπου αυτή η φλύαρη σκηνή;

Πολλοί είναι αυτοί που συνηθίζουν να λένε ότι ο Quentin είναι φλύαρος, γράφει διαλόγους μόνο για εντυπωσιασμό μέσα από τους οποίος θέλει απλά να θαυμάσουμε την εξυπνάδα του και ότι τελικά δεν εξυπηρετούν πουθενά. Όλοι αυτοί ας ξαναδούν τις ταινίες του, με προσοχή αυτή τη φορά!


Φυσικά καλοί μου άνθρωποι εξυπηρετεί κάπου. Για ποιο άλλο θα μπορούσε να τη γράψει και να τη σκηνοθετήσει; Ένας άνθρωπος που υπολογίζει τόσο καλά τα πάντα(ειδικά σε αυτή την ταινία) θα έκανε κάτι χωρίς νόημα; Μέσα από αυτή τη σκηνή γνωρίζεις τους χαρακτήρες. Παίρνεις πολύ καλά δείγματα για το ποιοι είναι, ώστε να κατανοήσεις τις αντιδράσεις τους αργότερα.

Επίσης ο θεατής χαλαρώνει, ηρεμεί, νιώθει ασφάλεια. Είναι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αυτοί που βλέπει κι όμως τους έχει ήδη συμπαθήσει. Φαίνονται φυσιολογικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν κι έτσι δεν τους αμφισβητεί. Όταν αργότερα έρθει το ξέσπασμα ο θεατής θα είναι απροετοίμαστος, χωρίς άμυνες και φάει στη μάπα ένα "I'm sorry did I break your concetration?", έτσι για να γουστάρει!

Άλλος ένας λόγος που η σκηνή αυτή είναι υπεραριστουργηματική είναι οι ποπ οργασμοί που προσφέρει στον εγκέφαλο! Ανέκαθεν εραστής της ποπ κουλτούρας ο Quentin μας μυεί στον παράξενο κόσμο του πυροβολώντας μας(όπως συνηθίζει) με λέξεις σε ρυθμούς τόσο καταιγιστικούς που στο τέλος μόνο να υποκλιθείς στο μεγαλείο του μπορείς... Χώρεσε μια δεκαετία σε μία μόνο σκηνή!

Σαν να το παράκανα λίγο αλλά ίσως είναι η πιο αγαπημένη μου σκηνή στον κινηματογράφο. Τα 90's είναι Pulp Fiction και το Pulp Fiction είναι ένα μεγάλο, λαχταριστό Royal With Cheese... Όπως έχουμε ξαναπεί ίσως τελικά και αυτό να είναι το βαθύτερο νόημά του.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Στα γρήγορα...

Συνέντευξη του Tarantino στην Rachel Maddow:



Ο Christoph Waltz τα λέει με τον David Letterman. Εκπληκτικός! Υφάκι απίστευτο, χιούμορ εξαιρετικό, όλο και ανεβαίνει στην εκτίμησή μου:

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

How Tarantino Would Film Super Bowl

Εβδομάδα Super Bowl και να πως θα το σκηνοθετούσε ο Tarantino(και μερικοί άλλοι σκηνοθέτες):



Σύντομο και περιεκτικό ποστ. Δεν θα το έκανα αλλά μου άρεσε πολύ το βιντεάκι!

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Quentin's Basterds: Budd 'Sidewinder'

O πολυαγαπημένος του Bill, Budd δεν είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες του Tarantino. Δεν είναι cool, δεν είναι καλός, δεν έχει αξιοπρέπεια. Είναι όμως η πιο ρεαλιστική φιγούρα του σύμπαντος του Kill Bill.

Έχει πλέον αφεθεί στη μοίρα του, δουλεύει κάνοντας θελήματα στο τοπικό μπαρ, μένει σε τροχόσπιτο και τίποτα δεν θυμίζει αυτό που ήταν παλιά. Γραφική φιγούρα, γέννημα της Αμερικανικής κουλτούρας, οικία και αντιπαθητική.





Είναι όμως και ο μόνος(εκτός του Bill) που δεν υποτιμάει τη Νύφη. Την περιμένει όχι όπως της αξίζει αλλά όπως θα μπορέσει να την αντιμετωπίσει. Παίζει βρώμικα και είναι ο μόνος που φτάνει τόσο κοντά στο να τη σκοτώσει. Γιατί δεν το κάνει; Ίσως δεν πιστεύει ότι εκείνη θα επιστρέψει. Ίσως θέλει να την αφήσει να πεθάνει βασανιστικά. Ίσως πάλι βαθιά μέσα του γνωρίζει πως δεν της αρμόζει τέτοιος θάνατος.


Με τον ίδιο τρόπο που ξέρει πολύ καλά(και που δηλώνει στον Bill) ότι αυτή η γυναίκα αξίζει την εκδίκησή της και σε όλους όσους την "σκότωσαν" αξίζει να πεθάνουν.


Και μπορεί να μην υποτίμησε τη Νύφη αλλά η Elle-Driver θεωρούσε ότι δεν θα του τη φέρει. Ή έστω δεν θα τον σκοτώσει γιατί και σε αυτή γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη (πρόκειται για μεγάλη βρωμιάρα). Και πήγε άδοξα λοιπόν όχι από τη Νύφη αλλά από αληθινό Black Mamba...

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Σήκωσέ το το τιμημένο...

                                                            
8 υποψηφιότητες τσάκωσαν οι Μπάσταρδοι που πρέπει να σκάσουν με άγριες διαθέσεις στην απονομή(και αν είναι δυνατόν να πάρουν και μερικά σκαλπ).

Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, μοντάζ, Β' Αντρικό, Φωτογραφία, Ήχο, ηχητικό μοντάζ και πρωτότυπο σενάριο.





Θεωρώ σίγουρο το Β' Αντρικό. Ελπίδες έχουμε και στο Όσκαρ σεναρίου. Εννοείται αξίζουν καλύτερης ταινίας και(πόσο μάλλον) σκηνοθεσίας αλλά δεν τα περιμένω!

Εδώ, ωραίες ατάκες από τον προσεχώς οσκαρούχο Waltz για την καλύτερη σκηνή της ταινίας!

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Reservoir Scenes: Coccotti interogates Clif

                                                                                  


Μία σκηνή που δεν θα προσέφερε τίποτα απολύτως αν δεν έπαιρναν μέρος αυτοί οι δύο ηθοποιοί. Ο Hopper σε έναν ρόλο διαφορετικό από αυτούς που ήταν συνηθισμένος και ο Walken σε ένα ακόμη cameo να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας.




Μια ανάκριση που είναι γνωστό από την αρχή ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά. Κι όμως ο Vincenzo Coccotti έχει την υπομονή να τη διεξάγει αλλά και ο Clif να συμμετάσχει κανονικά.


Χάρη στους δύο αυτούς ανθρώπους η σκηνή αυτή, με χαρακτήρες μη πρωταγωνιστές, φαινομενικά άχρηστη, θεωρείται η καλύτερη σκηνή του True Romance...Και είναι!


Ο Clif βρίσκει το κουράγιο να κάνει χιούμορ το οποίο ο Coccotti φαίνεται να εκτιμά πριν αδειάσει το πιστόλι του πάνω του. Κι εδώ είναι μία κλασσική σκηνή Ταραντίνο. Κάνει τους θεατές να νιώσουν ασφαλείς, κοντά στους χαρακτήρες που βρίσκονται στη σκηνή πριν το μεγάλο "μπαμ" που θα τους σηκώσει από τα καθίσματα. Και ο Tony Scott έκανε καταπληκτική δουλειά στη σκηνοθεσία της σκηνής αυτής.


Όμως πάλι θα έρθω στις ερμηνείες και κυρίως αυτή του Walken. Προσέξτε το πρόσωπό του την ώρα που ο Clif προσβάλλει την καταγωγή του. Πως αλλάζει έκφραση. Απίθανος... Και ο Hooper αρκετά εντυπωσιακός με αυτή τη βαθιά φωνή και την ηρεμία στο βλέμμα, να διαπράττει με απίστευτη ευκολία το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.