Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Αντε και με Όσκαρ...

Έχει αρχίσει η περίοδος της...συγκομιδής! Μαζεύει ο Christopher Waltz τα βραβεία με το κιλό :)

Πήγαμε στις Σφαίρες αλλά το Up in The Air μας το έφαγε το βραβειάκι του σεναρίου! Στα Όσκαρ θα διαγωνίζονται σε διαφορετική κατηγορία. Καλύτερη ταινία τσέπωσε αναμενόμενα το Avatar. Κανονικά δεν έπρεπε να είναι σε αυτή την κατηγορία και να αρπάξει το βραβείο από το Up(όπως πολύ πετυχημένα είπε κάποιος) αλλά τελοσπάντων! Βιντεάκια  με τον λατρεμένο:





Ο Waltz απαντάει σε ερωτήσεις:



Στα Sag Awards πήγαμε λίγο καλύτερα αφού οι Μάσταρδοι κέρδισαν και το "Outstanding Performance by a Cast in a Motion Picture". Ο Christoph για άλλη μια φορά ευγενέστατος και υπέροχος...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Quentin's Women: Mia Wallace

Ίσως ο λιγότερο δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας που έχει γράψει ο Tarantino. Γλυκιά και όμορφη μεν αλλά δέσμια των παθών και του γυάλινου κόσμου της δε. Mrs Mia Wallace!


Μπαίνει στη ζωή μας δυναμικά και με μυστήριο. Είναι η φωνή πίσω από το μικρόφωνο. Τα χείλη που δίνουν εντολές στο συνοδό της, όπως θα έδιναν σε ένα σκυλάκι. Έτσι έχει μάθει. Να της κάνουν τα χατίρια χωρίς να ρωτάνε. Να την αναγνωρίζουν αλλά να μην τη γνωρίζουν. Η ίδια ξέρει πολύ καλά το ρόλο της. Δεν της αρέσει αλλά τον παίζει καλά!


Έτσι είναι και με τον Vincent αρχικά. Μέχρι που καταλαβαίνει ότι πραγματικά μπορούν να διασκεδάσουν μαζί. Θα τον φλερτάρει συγκρατημένα, θα τον παρασύρει σε ασυγκράτητο χορό(και στην κλοπή του βραβείου) και θα τον μαγέψει. Άλλωστε η γυναίκα του "μεγάλου" είθισται γενικά να σαγηνεύει τα τσιράκια!


Και κάπου εκεί έρχεται ένα επεισόδιο που θα μπορούσε να είναι μοιραίο για τη ζωή της. Φτάνει ένα βήμα από το θάνατο αλλά δυστυχώς η βίαιη επαναφορά της πολύ αμφιβάλλω ότι ισούται με αμοιβαίο βίαιο ξύπνημα από τον βαθύ της ύπνο.


Έτσι η Mia θα συνεχίσει να ζει την επιφανειακή ζωή της, να σαγηνεύει γιατί απλά δεν έχει κάτι άλλο να κάνει και να είναι στο πλευρό του Marcelous! Θα παραμείνει αδύναμη, εύθραυστη και πίσω από τον τοίχο που είναι χτισμένος μπροστά της.


Γιατί όμως την αγαπάμε; Γιατί είναι ετοιμόλογη, στυλάτη, δεν φοβάται τις αμήχανες σιωπές και κυρίως γιατί ο δημιουργός της, της φέρθηκε σκληρά και δεν της έδωσε κάθαρση. Οπότε της φυλάει ο θεατής μια ίσως όχι μεγάλη αλλά σίγουρα αναπαυτική θέση στην καρδιά του...

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Reservoir Scenes: Mr. Orange flashback sequence

Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές σε ταινία του Tarantino που εν γένει περνάει απαρατήρητη είναι η σκηνή που ο Mr. Orange διηγείται ένα σκηνικό από το παρελθόν του για να πείσει τους υπόλοιπους ότι δεν είναι μπάτσος! Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα απίθανο κείμενο ή μια εκπληκτική ερμηνεία(έχω πει πόσο ψηλά ανέβηκε για μένα ο Roth στη λίστα με τους αγαπημένους μου ηθοποιούς;) αλλά κυρίως με μία σκηνοθεσία πανέξυπνη που τα δένει όλα αυτά μαζί!


Δεν είναι ακριβώς μία σκηνή αλλά κομμάτια από σκηνές που συνθέτουν μία μεγαλύτερη. Ξεκινάει με τον Mr. Orange να προσπαθεί να απομνημονεύσει τον μονόλογο. Να κάνει πρόβες, λάθη, να μην είναι τόσο καλός αρχικά.


Όσο βελτιώνεται το σκηνικό αλλάζει. Συνεχίζει να διηγείται την ιστορία μπροστά στους επίδοξους συνεργάτες του. Και όσο προχωράει μπαίνει μέσα στην ιστορία. Τον βλέπουμε μέσα στην ιστορία, όμως δεν αποτελεί ακριβώς μέρος της. Είναι σαν παρατηρητής.


Και σε αυτό το σημείο ο Tarantino έχει παίξει δεξιοτεχνικά με τον ήχο. Κρατάει τον Mr. Orange αθόρυβο ενώ στη συνέχεια απομονώνει, δυναμώνει και χαμηλώνει ήχους για να βάλει και τον θεατή στην ιστορία. Και στο τέλος μέχρι κι εσύ είσαι σχεδόν πεπεισμένος ότι ο Mr. Onage είναι cool!


Ο Ταραντίνο δείχνει την αυτοπεποίθηση και την ευφυΐα του δημιουργώντας ένα ψεύτικο φλασμπάκ το οποίο βάζει τον θεατή στο μυαλό του Mr. Orange. Είναι παράτολμη κίνηση για την πρώτη και μάλιστα χαμηλού μπάτζετ ταινία, όμως ο Ταραντίνο ρισκάρει και φυσικά κερδίζει! Το γάβγισμα του σκυλιού σε slowmotion, ο στεγνωτήρας(έτσι λέγεται αυτό το πράγμα) που ακούγεται σαν να απογειώνεται αεροσκάφος, ο Orange που στέκεται στη μέση της σκηνής αλλά απευθύνεται σε όσους δεν βρίσκονται εκεί, πινελιές που ανεβάζουν πιο ψηλά την ταινία, που σε κάνουν να καταλάβεις ότι ο τύπος όχι απλά μπορεί να σκηνοθετήσει αλλά μπορεί να το κάνει καλά...

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Quentin's Basterds: Colonel Hans Landa

Colonel Hans Landa. Τρεις λέξεις αρκούν για να κάνουν το αίμα στις φλέβες σου να παγώσει. Δεν είναι το ότι είναι αμείλικτος που προκαλεί φόβο. Ούτε το ότι είναι τρομερά απάνθρωπος και σκληρός. Αυτό που προκαλεί τον φόβο είναι το πόσο απρόβλεπτος είναι.


Απρόβλεπτος για τους άλλους, γιατί ο ίδιος έχει μελετήσει κάθε κίνηση του πολύ καλά. Φαίνεται από την πρώτη σκηνή που παίζει σε δυο γλώσσες το συνομιλητή του κάνοντάς τον μαριονέτα σε ένα αχρείαστο θέατρο. Σαδιστής; Σίγουρα...


Το μεγάλο του όμως προσόν είναι το λέγειν. Ελίσσεται με τα λόγια, προσφέρει απειλή, σιγουριά, ευχαρίστηση, θυμό απλά μιλώντας. Εκφράζεται υπέροχα σε όσες γλώσσες απαιτηθεί, πάντα άψογος υποκινητής της συζήτησης. Από τις ωραιότερες κινηματογραφικές μου στιγμές είναι όταν παρακολουθώ τον Landa να χαλαρώνει το θήραμά του, να του προσφέρει διέξοδο για λίγο μέχρι να το αιφνιδιάσει! Πραγματικός κυνηγός, άλλωστε το παρατσούκλι του δεν είναι τυχαίο.


Ο ίδιος ξέρει πόσο καλός είναι. Απολαμβάνει αυτό που κάνει όπως απολαμβάνει ένα καλό στρούντελ. Όμως είναι και αλαζόνας, τόσο σίγουρος για τον εαυτό του που δεν είναι σε θέση να δει την απρόβλεπτη ίσως ηλίθια αντίδραση του lt. Aldo Raine. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η συγγραφική ευφυΐα του Tarantino που έχτιζε τόσο καλά έναν χαρακτήρα για να τον γκρεμίσει η ηλιθιότητα και η επιπολαιότητα ενός άλλου σε δύο δευτερόλεπτα!


Κατά τη γνώμη μου είναι και κομματάκι φευγάτος. Όχι ότι είναι ψυχασθενής ή κάτι τέτοιο, ίσα ίσα η ψυχολογική σταθερότητα είναι κομμάτι της προσωπικότητάς του και ο ίδιος έχει απόλυτη συναίσθηση των πράξεών του. Είναι όμως κάπως εκκεντρικός, ιδιόρρυθμος ή ίσως είναι κι αυτό κομμάτι της περσόνας που υποδύεται. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος μαζί του...


Για την επόμενη φορά αν θέλετε κάποιο κοριτσάκι ή κάποια σκηνή από ταινία ξέρετε το δρόμο ;)