Inglourious Basterds

Δεν έγραψα αυτό το κείμενο εχθές γιατί λόγω ενθουσιασμού και υπερέντασης ίσως γινόμουν υπερβολική. Τώρα όμως, πάλι τα ίδια έντονα συναισθήματα έχω. Ο Tarantino για άλλη μια φορά μεγαλούργησε. Θυμίζοντας τον 90's εαυτό του επιστρέφει δυνατά και μας προσφέρει γέλιο, δράση και τους καλύτερους διαλόγους που έχει γράψει ποτέ.


Όλο το έργο βασίζεται άλλωστε στο πως η διαφορετική γλώσσα μπορεί να επηρεάσει την έκβαση μιας συνομιλίας. Διαρκής πάλη ανάμεσα στους χαρακτήρες με μόνα όπλα τις λέξεις(ok και μερικά κιλά δυναμίτη, τεράστια όπλα κι extra αιχμηρά μαχαίρια). Από τις πρώτες ποιητικές σκηνές γίνεται σαφές πως ο Tarantino έχει παίξει επιδέξια με τις διαφορετικές γλώσσες. Ο Hans Landa ενώ μιλάει άπταιστα όπως φαίνεται γαλλικά ζητάει από τον συνομιλητή του να μιλήσουν στα αγγλικά. Κι ενώ κάποιοι θα βιαστούν να βγάλουν το συμπέρασμα πως γίνεται σαν δικαιολογία ώστε το υπόλοιπο του φιλμ να συνεχίσει στην αγγλική, δεν είναι παρά το πανέξυπνο εύρημα του Landa ώστε να φέρει εκεί ακριβώς που θέλει την κουβέντα.


Εύστοχη πολύ και η παρατήρηση της διπλής πράκτορος(έτσι είναι η γενική;) Bridget von Hammersmark: "I know this is a silly question before I ask it, but can you Americans speak any other language than English"! Μου άρεσε πολύ επίσης πως σε κάποιες στιγμές που μιλούσαν Γερμανικά, δεν βλέπαμε υπότιτλους. Συμπάσχεις εκείνη τη στιγμή με τους πρωταγωνιστές που είναι στην ίδια θέση με σένα και δεν καταλαβαίνουν λέξη. Νιώθεις πολύ περισσότερο την απειλή που αισθάνονται όταν καταλαβαίνουν ότι μιλούν γι' αυτούς αλλά δεν γνωρίζουν τι μπορεί να λένε. Και όλες αυτές οι γλώσσες, δίνουν ζωή στους πιο κοφτερούς, αστείους και χειμαρρώδεις διαλόγους που o Ταραντινο έχει γράψει ποτέ.


Το άλλο βασικό υλικό για το χτίσιμο αυτής της ταινίας είναι ο έρωτας. Ο έρωτας του Quentin για το σινεμά. Πραγματικά αυτή η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί το υπέροχο παιδί αυτού του έρωτα... Ενώ σε προηγούμενες ταινίες περιορίστηκε σε απλές αναφορές ή σε φόρους τιμής σε συγκεκριμένα είδη, εδώ όλη η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στον κινηματογράφο.


Ο κινηματογράφος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα είναι το βασικό σημείο της πιο φιλόδοξης αποστολής. Θα αλλάξει την ιστορία. Για πρώτη φορά θα γίνει μέσο για να σταματήσει ο πόλεμος. Και απλά στεκόμενος στο background αλλά σε πρώτο πλάνο, με ρόλο καθοριστικής σημασίας. Ο κινηματογράφος είναι σίγουρα ο πρωταγωνιστής.


Ο αμέσως επόμενος είναι ο Colonel Hans Landa. Μόλις βλέπεις την ερμηνεία του Cristoph Waltz καταλαβαίνεις γιατί έλεγε ο Tarantino πως αν δεν έβρισκε το σωστό Landa δεν θα έκανε την ταινία. Από τις ωραιότερες ερμηνείες που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Από τους πιο λατρεμένους κακούς. Σαν αρπακτικό πρώτα αφήνει το θύμα του να χαλαρώσει, να νιώσει μια υποτυπώδη ασφάλεια πριν κάνει την κίνησή του. Κινείται νωχελικά, είναι τρομερά εκφραστικός ακόμη και όταν μένει ανέκφραστος, παίζει με όλο του το σώμα και κυρίως σε όλες τις γλώσσες. Ένας εκπληκτικός ηθοποιός. άλλη μία υπέροχη ανακάλυψη από τον Tarantino. Σε μερικά χρόνια δεν ξέρω τι θα θυμόμαστε από αυτή τη κινηματογραφική χρονιά. Σίγουρα όμως μέσα σε αυτά θα είναι η ερμηνεία του Waltz, που κάνει αυτή την ταινία αυτό που είναι...


Σε ταινία του Tarantino είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε για τη μουσική. Κι εδώ θα χρησιμοποιήσει εκπληκτικά κομμάτια(ο Morricone της πρώτης σκηνής, καθηλώνει) αλλά θα κάνει την υπέρβαση με το Cat People του Bowie. Κι ενώ ο Quentin επέμενε πως η καλύτερη σκηνή και η δυσκολότερη που έχει κάνει είναι το τέταρτο κεφάλαιο, η αρχή του πέμπτου κεφαλαίου υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού θα μου μείνει αξέχαστη. Τα πιο μαγευτικά πλάνα της ταινίας, ντυμένα με ένα λατρεμένο τραγούδι.


Έχω τόσα ακόμη να πω, για το τεχνικό μέρος, για τις υπόλοιπες ερμηνείες, για όλα. Σιγά σιγά από εβδομάδα όμως για να καταλαγιάσει κάπως μέσα μου(και φυσικά γιατί θα υπάρξουν επαναληπτικές προβολές). Για την ώρα θα πω μόνο ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με το Pulp Fiction. Ίσως και να το ξεπερνάει, για μένα τουλάχιστον που λάτρεψα τα πάντα. Τώρα αν θα το αγαπήσουμε περισσότερο είναι άλλο θέμα. Ο παιδικός έρωτας δεν ξεχνιέται και αυτή η ταινία είναι η απόδειξη για το πόσο βαθιά έχει ριζώσει στον Tarantino ο έρωτάς του για τον κινηματογράφο.

Σε ευχαριστούμε Quentin για μια ακόμη αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία!