Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Inglourious Basterds

Δεν έγραψα αυτό το κείμενο εχθές γιατί λόγω ενθουσιασμού και υπερέντασης ίσως γινόμουν υπερβολική. Τώρα όμως, πάλι τα ίδια έντονα συναισθήματα έχω. Ο Tarantino για άλλη μια φορά μεγαλούργησε. Θυμίζοντας τον 90's εαυτό του επιστρέφει δυνατά και μας προσφέρει γέλιο, δράση και τους καλύτερους διαλόγους που έχει γράψει ποτέ.


Όλο το έργο βασίζεται άλλωστε στο πως η διαφορετική γλώσσα μπορεί να επηρεάσει την έκβαση μιας συνομιλίας. Διαρκής πάλη ανάμεσα στους χαρακτήρες με μόνα όπλα τις λέξεις(ok και μερικά κιλά δυναμίτη, τεράστια όπλα κι extra αιχμηρά μαχαίρια). Από τις πρώτες ποιητικές σκηνές γίνεται σαφές πως ο Tarantino έχει παίξει επιδέξια με τις διαφορετικές γλώσσες. Ο Hans Landa ενώ μιλάει άπταιστα όπως φαίνεται γαλλικά ζητάει από τον συνομιλητή του να μιλήσουν στα αγγλικά. Κι ενώ κάποιοι θα βιαστούν να βγάλουν το συμπέρασμα πως γίνεται σαν δικαιολογία ώστε το υπόλοιπο του φιλμ να συνεχίσει στην αγγλική, δεν είναι παρά το πανέξυπνο εύρημα του Landa ώστε να φέρει εκεί ακριβώς που θέλει την κουβέντα.


Εύστοχη πολύ και η παρατήρηση της διπλής πράκτορος(έτσι είναι η γενική;) Bridget von Hammersmark: "I know this is a silly question before I ask it, but can you Americans speak any other language than English"! Μου άρεσε πολύ επίσης πως σε κάποιες στιγμές που μιλούσαν Γερμανικά, δεν βλέπαμε υπότιτλους. Συμπάσχεις εκείνη τη στιγμή με τους πρωταγωνιστές που είναι στην ίδια θέση με σένα και δεν καταλαβαίνουν λέξη. Νιώθεις πολύ περισσότερο την απειλή που αισθάνονται όταν καταλαβαίνουν ότι μιλούν γι' αυτούς αλλά δεν γνωρίζουν τι μπορεί να λένε. Και όλες αυτές οι γλώσσες, δίνουν ζωή στους πιο κοφτερούς, αστείους και χειμαρρώδεις διαλόγους που o Ταραντινο έχει γράψει ποτέ.


Το άλλο βασικό υλικό για το χτίσιμο αυτής της ταινίας είναι ο έρωτας. Ο έρωτας του Quentin για το σινεμά. Πραγματικά αυτή η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί το υπέροχο παιδί αυτού του έρωτα... Ενώ σε προηγούμενες ταινίες περιορίστηκε σε απλές αναφορές ή σε φόρους τιμής σε συγκεκριμένα είδη, εδώ όλη η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στον κινηματογράφο.


Ο κινηματογράφος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα είναι το βασικό σημείο της πιο φιλόδοξης αποστολής. Θα αλλάξει την ιστορία. Για πρώτη φορά θα γίνει μέσο για να σταματήσει ο πόλεμος. Και απλά στεκόμενος στο background αλλά σε πρώτο πλάνο, με ρόλο καθοριστικής σημασίας. Ο κινηματογράφος είναι σίγουρα ο πρωταγωνιστής.


Ο αμέσως επόμενος είναι ο Colonel Hans Landa. Μόλις βλέπεις την ερμηνεία του Cristoph Waltz καταλαβαίνεις γιατί έλεγε ο Tarantino πως αν δεν έβρισκε το σωστό Landa δεν θα έκανε την ταινία. Από τις ωραιότερες ερμηνείες που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Από τους πιο λατρεμένους κακούς. Σαν αρπακτικό πρώτα αφήνει το θύμα του να χαλαρώσει, να νιώσει μια υποτυπώδη ασφάλεια πριν κάνει την κίνησή του. Κινείται νωχελικά, είναι τρομερά εκφραστικός ακόμη και όταν μένει ανέκφραστος, παίζει με όλο του το σώμα και κυρίως σε όλες τις γλώσσες. Ένας εκπληκτικός ηθοποιός. άλλη μία υπέροχη ανακάλυψη από τον Tarantino. Σε μερικά χρόνια δεν ξέρω τι θα θυμόμαστε από αυτή τη κινηματογραφική χρονιά. Σίγουρα όμως μέσα σε αυτά θα είναι η ερμηνεία του Waltz, που κάνει αυτή την ταινία αυτό που είναι...


Σε ταινία του Tarantino είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε για τη μουσική. Κι εδώ θα χρησιμοποιήσει εκπληκτικά κομμάτια(ο Morricone της πρώτης σκηνής, καθηλώνει) αλλά θα κάνει την υπέρβαση με το Cat People του Bowie. Κι ενώ ο Quentin επέμενε πως η καλύτερη σκηνή και η δυσκολότερη που έχει κάνει είναι το τέταρτο κεφάλαιο, η αρχή του πέμπτου κεφαλαίου υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού θα μου μείνει αξέχαστη. Τα πιο μαγευτικά πλάνα της ταινίας, ντυμένα με ένα λατρεμένο τραγούδι.


Έχω τόσα ακόμη να πω, για το τεχνικό μέρος, για τις υπόλοιπες ερμηνείες, για όλα. Σιγά σιγά από εβδομάδα όμως για να καταλαγιάσει κάπως μέσα μου(και φυσικά γιατί θα υπάρξουν επαναληπτικές προβολές). Για την ώρα θα πω μόνο ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με το Pulp Fiction. Ίσως και να το ξεπερνάει, για μένα τουλάχιστον που λάτρεψα τα πάντα. Τώρα αν θα το αγαπήσουμε περισσότερο είναι άλλο θέμα. Ο παιδικός έρωτας δεν ξεχνιέται και αυτή η ταινία είναι η απόδειξη για το πόσο βαθιά έχει ριζώσει στον Tarantino ο έρωτάς του για τον κινηματογράφο.


Σε ευχαριστούμε Quentin για μια ακόμη αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία!

19 σχόλια:

  1. Buongiorno... (και στη δεύτερη προβολή, έκλαιγα από τα γέλια εκεί, χαχα.. Dominic DeCoco - Bravo!, χαχα, πρόσεξες την αντίδραση του Landa στον DeCoco; Όλα τα λεφτά).

    Τι έχεις να πεις για τη σκηνη με την Laurent και τον Bruhl στο τέλος; Για μένα είναι ό,τι καλύτερο έκανε ποτέ ο αγαπημένος σου. Σκοπεύω να αφιερώσω ξεχωριστό κείμενο σε αυτήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά όταν χαιρέτησε ο Aldo ήταν απίθανο. Όλες οι αντιδράσεις του Landa είναι υπέροχες και τις περισσότερες φορές είναι σαν να μπορείς να δεις τις σκέψεις του. Τρομερός και ο Waltz αλλά και ο ρόλος είναι ίσως ότι πιο καλογραμμένο.

    Ωχ θεέ μου αυτή η σκηνή. Ευτυχώς κράτησε αρκετά γιατί αν ερχόταν αμέσως επόμενη πιθανότατα δεν θα καταλάβαινα τίποτα από το σοκ.

    Η προετοιμασία της Shosanna μου άρεσε πιο πολύ αλλά εδώ μένεις με ανοικτό το στόμα. Και όχι μόνο για την εξέλιξη στο τέλος(σχεδόν σηκώθηκα από το κάθισμα και κοιτούσα σα χαζεμένο)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τώρα να πω ότι δεν ζηλεύω...θα είναι ψέμα...έχω ταραντινιασει από την ζήλια μου:}
    μες το σαββατοκύριακο πρέπει να το δω οπωσδήποτε.

    τρέλανε μας ρε q!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τρέχα λέμε! Άντε όλη η υπόλοιπη εβδομάδα θα είναι αφιερωμένη στους Μπάσταρδους, οπότε δες την για να έχουμε και τίποτα να λέμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Annie,
    ακούω στο repeat το cat people (putting out the fire). Πάμε λες και σήμερα για επαναπροβολή;

    See these eyes so green...
    See these eyes so red...
    See these tears so blue............

    Αριστούργημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. A judgement made
    can never bend
    See these eyes so green
    I can stare for a thousand years
    Just be still with me
    You wouldn't believe what I've been thru

    Ένα σου λέω: Φεύγω για ΠΣΚ και το μόνο που εύχομαι είναι να το παίζει το θερινό εκεί που πάω(αν και αμφιβάλω).

    Αριστούργημα δεν λες τίποτα. Και αν σκεφτείς ότι όλες μα όλες οι ταινίες του Tarantino ωριμάζουν μέσα σου και τις γουστάρεις περισσότερο κάθε φορά που τις βλέπεις, αν μας φάνηκε τόσο καλή την πρώτη φορά, την έκτη ξέρω γω τι θα λέμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. εβδομάδα??? όλος ο σεπτέμβριος θα είναι αφιερωμένος σε αυτό...

    θα την δω σίγουρα μια φορα...και όταν έρθει από τα μέρη μου...θα την τιμήσω δεόντως

    ταραντινομανια όπως στα 90s λοιπόν??? γουστάρω τρελα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ότι κοντινότερο στο Pulp. Για να καταλάβεις περίπου πως νιώθεις αφού το δεις, όχι ότι περιγράφεται δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μετά και την τρίτη προβολή, να αποτολμήσω την εξής δήλωση: Το Inglourious Basterds είναι η καλύτερη ταινία του Quentin Tarantino.

    Arrivederci.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. άλλος το βλέπει 3 φορες και άλλος έχει 2 ακυρώσεις...άδικος που είναι ο κόσμος...θα τα καταφέρω ρε γαμώτο...που θα πάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κι εγώ χθες το είδα δεύτερη φορά και τείνω προς την ίδια άποψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπεσ στο 25th Frame, θα ακολουθήσει και κείμενο του Ηλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ρε γμτ, κάτι μου λέει ότι θα αργήσω να το δω και είναι κρίμα... Να πιέζουν την αρκούδα να μη φάει μέλι ένα πράμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αν και είμαι πρώτος στις συγκρίσεις εδώ θα την αποφύγω. Θα μείνω στο περί "παιδικής αγάπης". Μαζί σου πάντως γενικά, απολαυστικότατο, τρελό φαν και πράγματι αυτό που μετράει τελικά: άλλη μία ωραία βραδιά από τον Q για εμάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. zamuc, στο τέλος αυτό έχει σημασία. Μία ταινία να κάνει τη βραδιά σου να αξίζει. Ε όταν της χαρίζεις κι άλλες βραδιές, τότε ξέρεις ότι αυτή η ταινία αξίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μάλλον όχι το magnus opus του Ταραντίνο για μένα, ωστόσο ακόμη μια μεγάλη ταινία από τον ίδιο και η πρώτη δυνατή κινηματογραφική εμπειρία της νέας σεζόν.

    Η εκκίνηση πολύ δυνατή, ποιητικές εικόνες που δεν προμηνύουν τίποτα από τη βία που θα ακολουθήσει με την είσοδο του Χανς Λάντα (Όσκαρ Β' Αντρικού Ρόλου από τώρα για έναν από τους καλύτερους χαρακτήρες κι ερμηνείες στο σύμπαν του Ταραντίνο), στο μέλλον θα θεωρείται ορόσημη φιγούρα του σινεμά.

    Μετά έρχονται οι απαραίτητες συστάσεις των ηρώων μπροστά από το φακό στο δεύτερο κεφάλαιο, πολύ αστείο ανά σημεία και με ένταση, αλλά σαν κάτι να του λείπει.

    Η μεγάλη κοιλιά γίνεται στο τρίτο (αυτός ο Μάικ Μάγιερς ό,τι και να παίξει αντιπαθής θα είναι), αν και στηρίζονται κάποιες βάσεις και υπάρχει η καταπληκτική σκηνή με το στρούντελ στο καφέ.

    Το τέταρτο προετοιμάζει για τη μεγάλη έκρηξη, εκπληκτικό στη δόμηση σασπένς και περιέχει χρυσά κομμάτια διαλόγου μέσα, οπώς κι ερμηνειάρα από τον σύντομο ρόλο του Φασμπέντερ.

    Το πέμπτο κεφάλαιο είναι όλη η ταινία, τι άλλο να πω. Η έναρξη με το GASOLINE, η θανάσιμα αστεία σκηνή με τους "Ιταλούς" (όπως τα είπε ο Αχιλλέας), και φυσικά η ποιητική σκηνή μεταξύ Ντρέιφους και του πωςτονλεν Γερμανού "παλικαρά", ύστερα η αποζημίωση για την έλλειψη δράσης στην έκρηξη στο τέλος (με τους περισσότερους βασικούς χαρακτήρες να πεθαίνουν, ευφυές σχόλιο για την "αναλωσιμότητα" του κινηματογράφου, μετά την προβολή όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ουσιαστικά σταματούν να υπάρχουν). Με χάλασε σοβαρά μόνο η τελευταία ξεκάρφωτη σκηνή (αν και η ατάκα του Πιτ απίστευτη!).

    Αυτάααααααααα!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Για το πέμπτο κεφάλαιο πέρνα και αύριο, θα έχει εκτενέστερη αναφορά. Ένα κεφάλαιο τίγκα στους συμβολισμούς(κάτι που ο θεούλης δεν συνηθίζει). Όταν ανοίγει τις πόρτες η Shosanna και βγαίνει στο φουαγιέ, τι πλάνα τρομερά είναι αυτά;

    Ο Tarantino έστησε μια μεγαλειώδη φάρσα. Τον φαντάζομαι να παρακολουθεί τις αντιδράσεις των θεατών και να χαμογελάει ύπουλα. Τον αγαπάω αυτόν τον άντρα είναι γεγονός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή