Όσοι δεν έχετε δει την ταινία, ακούτε μόνο το εκπληκτικό κομμάτι δυνατά. Όσοι την έχετε δει προχωράτε και παρακάτω(spoiler για το φινάλε της ταινίας).
Η επιβλητική μορφή της Shosanna μπλέκεται με το μελαγχολικό πρόσωπο της αφίσας που φαίνεται από το παράθυρο. Δείγμα ότι ο προηγούμενος ευάλωτος, εύθραυστος εαυτό της βρίσκεται ακόμη κάπου μέσα της. Η Shosanna θα αρχίσει να ετοιμάζεται για τη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα. Όχι του Stolz der Nation αλλά της δικής της μεγαλειώδους εμφάνισης στο πανί.
Τα γνωστά μονόπλανα του Tarantino έρχονται για άλλη μια φορά να κόψουν την ανάσα. Αγκαλιάζει το φουαγιέ με την κάμερα(όπως αργότερα θα το αγκαλιάσουν οι φλόγες) προσφέροντας μας μια πανοραμική άποψη κι ένα υπέροχο ταξίδι στους χώρους όπου θα παιχθεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της -εναλλακτικής- ιστορίας. Πριν από αυτό, προλαβαίνει να χαρίσει στη Melanie Laurent τα πιο ερωτικά, γεμάτα θαυμασμό πλάνα του.
Και να ο Hans Landa, κάνει την εμφάνισή του. Ξέρεις ήδη πως ότι ακολουθήσει θα είναι εκπληκτικό. Δεν είσαι όμως προετοιμασμένος για μία από τις πιο κωμικές καταστάσεις που έχει στήσει ο Tarantino. Τρεις κομάντο με δυναμίτη στα πόδια τους, μία εκδικητική Εβραιοπούλα έτοιμη να κάνει το μέρος μπουρλότο και ο αθεόφοβος Quentin βρίσκει χρόνο να σπάσει πλάκα. Φυσικά κι εδώ το θέμα είναι γλωσσικό. Και αφού κάνει την πλάκα του θα μας δείξει για άλλη μια φορά το επιβλητικό, τρομακτικό πρόσωπο του Landa(τη σκηνή και αυτή με την Kruger και το παπούτσι).
Έχει τόσο πολύ ψωμί αυτό το κεφάλαιο. Πριν αναφερθώ στην εκπληκτική σκηνή των Laurent και Brühl οφείλω να μιλήσω για την εκπληκτική μεταστροφή του Landa. Άλλη μια πανέξυπνη φάρσα του Tarantino. Όσα έχτιζε τόση ώρα ο Waltz, κάνοντας τον Landa ένα στυγνό εκτελεστή των Ναζί, ορκισμένο εχθρό των Εβραίων το γκρεμίζει σε μια στιγμή κάνοντας τον, τον πραγματικό Μπάσταρδο της ταινίας. Ο οποίος μάλιστα σκοπεύει να δοξαστεί ως ο άνθρωπος που σταμάτησε τον πόλεμο. Το ότι έχει τεράστιο "εγώ" το έχουμε καταλάβει από την πρώτη σκηνή. Αλλά το μέγεθος αυτού, δεν γίνεται αντιληπτό παρά μόνο στο τέλος όταν το θάρρος και το θράσος του αγγίζουν εξωφρενικά επίπεδα σε συνδυασμό με τη μοναδική του αλαζονεία.
Αλλά η ταινία θα ήταν απλά διαφορετική αν δεν υπήρχε η γεμάτη συμβολισμούς σκηνή στο δωμάτιο προβολής(που αλλού θα μπορούσε να τη στήσει άλλωστε ο Tarantino;). Όλη η ταινία μιλάει για τη σχέση κινηματογράφου-πραγματικότητας αλλά και ηθοποιού-ανθρώπου. Οι ρόλοι είναι καταφανώς ανάποδοι. Στην πραγματικοί ζωή όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές παίζουν κάποιο ρόλο(η Bridget von Hammersmark είναι μυστική πράκτορας, οι μπάσταρδοι προσποιούνται τους Γερμανούς, η Soshanna Dreyfous την Emanuelle Mimieux) ενώ ο ρόλος του πρωταγωνιστή τη ταινίας Stolz der Nation ουσιαστικά μιμείται τα πραγματικά του κατορθώματα. Η τέχνη μιμείται τη ζωή και η ζωή την τέχνη λοιπόν.
Σε αυτή τη σκηνή η πραγματικότητα και ο κινηματογράφος δίνουν μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτά όμως πολύ ωραία τα έχει πει ο Αχιλλέας. Εγώ θα σταθώ και στο πόσο ίδιοι είναι στο τέλος η Shosanna και ο Fredrick Zoller. Είναι κι εκείνη ένας ελεύθερος σκοπευτής. Βρίσκεται κρυμμένη στη "φωλιά" της(δωμάτιο προβολής), με τα όπλα (μηχανή προβολής) και τα πυρομαχικά(η ταινία που έφτιαξε"Just for the Nazis") της σε ετοιμότητα. Θα δολοφονήσει εντός ολίγου την ηγεσία του τρίτου Ράιχ και μάλιστα από θέση ισχύος, αφού τους τρομοκρατήσει όσο περισσότερο μπορεί. Στο τέλος γίνεται σχεδόν ίδια με τον Zoller. Ίσως νιώθει κι εκείνη την ταύτιση όταν βλέπει το πρόσωπό του στη μεγάλη οθόνη και ίσως γι' αυτό στρέφεται προς το μέρος του με ένα ίχνος συμπόνιας. Και αυτή η συμπόνια οδήγησε και στον κοινό τους θάνατο. Το ποιητικό πλάνο των πτωμάτων τους μέσα στο δωμάτιο προβολής την ώρα που οι πρεμιέρες και των δύο κορυφώνονται στο πανί θα το χαρακτήριζα pure piece of art.
Για να έρθουμε στην τελευταία σκηνή του έργου. Μετά το ολοκαύτωμα στον κινηματογράφο επιστρέφουμε στη χαβαλετζίδικη πλευρά του Tarantino. Και στον αρχιμπάσταρδο Aldo Rein(ή στον αρχιμπάσταρδο σκηνοθέτη) που σαν γνήσιο τέκνο του Αμερικάνικου Νότου(ή της φήμης που ο ίδιος έφτιαξε για τον εαυτό του) δεν καταλαβαίνει μία από οδηγίες, συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς(ο Quentin δεν δίστασε να σκοτώσει τον Χίτλερ) και αφού κάνει το κομμάτι του, δηλώνει αυθάδικα "I think this could me my masterpiece"! Κι εμείς Quentin, κι εμείς!
Με έστειλες με την ταύτιση Shosanna kai Zoller. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αίθουσα χωράνε 350 και μας το λέει πιο πριν! Μπράβο. Και ευχαριστώ για την αναφορά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο ξεκάθαρο νομίζω. Και ο ίδιος ο Tarantino δεν έχει σταματήσει να το λέει από την αρχή "ο κινηματογράφος παίρνει μέρος στον πόλεμο κυριολεκτικά"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική ανάλυση του μακράν καλύτερου κεφαλαίου του φιλμ που απογειώνει το έργο στις μεγάλες ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας. Άκρως αξιοπρόσεκτο πως ενώ ταυτόχρονα πλάθεται μια άψογη, συγκλονιστικά ακριβής δραματουργία, ο χαβαλές και το χιούμορ δεν εγκαταλείπονται ποτέ από το ύφος του φιλμ, ίσως γιατί ο ίδιος ο Κουέντιν πολύ σωστά δεν παραπαίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του. Είναι μόνο μια ταινία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διαφωνήσω με το καλύτερο κεφάλαιο του φιλμ. Το πρώτο είναι απερίγραπτα υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ο Quentin θα είναι πάντα παιδί. Οι ταινίες του είναι πρώτα απ΄όλα ταινίες και μετά όλα τα υπόλοιπα :)Άσε που κι ο θεατής πρέπει κάποια στιγμή να αναπνεύσει λίγο. Χρειάζονται αυτά τα τρομερά διαλείμματα!