I think this could be his masterpiece...

Μπασταρδένια εβδομάδα είπαμε. Και έχοντας ξαναδεί αυτό το έπος, αφήνοντας το να ωριμάσει μέσα μου, γίνεται σιγά σιγά μεγαλύτερο. Καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο στην καρδιά μου και σιγά σιγά σπρώχνει τα υπόλοιπα παιδιά του Quentin και τους παίρνει το χώρο. Ο ενθουσιασμός του καινούριου ή όντως πρόκειται για το αριστούργημα του Tarantino;


Ο Tarantino εδώ δεν θα μας δώσει κάτι καινούριο. Θα μας το δώσει όμως στην τελειότερη μορφή του. Ένα δυνατό σενάριο που δεν διστάζει να ξαναγράψει την ιστορία. Δεν είναι η τρομερή ιδέα, γιγαντώνεται όμως μέσα από την απλότητά της. Ότι εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί σεναριακή ευκολία, στην πραγματικότητα βρίσκεται εκεί γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να διηγηθεί αυτή την ιστορία. Είναι ένα μυθιστόρημα που ζωντανεύει στο πανί. Ο Ταραντίνο, έχει μια ιστορία να πει, πάντα έχει άλλωστε ο καλός μου. Δεν είναι παραμυθένια σαν το Kill Bill, ούτε παιχνιδιάρικη σαν το Death Proof. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που απεγνωσμένα προσπαθεί να κρύψει ότι έχει ωριμάσει σαν δημιουργός.


Γουστάρει να παίζει, να κλείνει το μάτι στο θεατή, να τον εκπλήσσει συνέχεια. Και δεν θα το σταματήσει αυτό. Ο ίδιος έχει πει ότι κανείς δεν έχει βαρεθεί όσο αυτός με ταινίες. Και η βαρεμάρα είναι κάτι που δεν θέλει να δώσει στους θεατές του. Όμως όσο και να κάνει πλάκα, είναι πλέον εμφανές ότι έχει ωριμάσει. Ότι έχει καινούρια πράγματα να δώσει. Ο ατέλειωτος χαβαλές που έκανε με το Pulp Fiction δεν ήταν κάτι δύσκολο γι' αυτόν. Το ίδιο και το σοκ του Reservoir Dogs. Ήταν κάτι όμως που τότε δεν περιμέναμε να δούμε.


Πλέον όμως το έχουμε δει, τόσο από τον Ταραντίνο όσο και από πετυχημένους και μη μιμητές του. Ήταν καιρός να μας δώσει γενναιόδωρα κάτι ωριμότερο. Και το πέτυχε. Ο ίδιος, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, θεωρεί πως η ώριμη ταινία του ήταν το Jackie Brown. Και ίσως δεν είχε σκοπό να επαναλάβει κάτι τέτοιο. Η στάση του ήταν "ορίστε κύριοι, σας απέδειξα ότι μπορώ να σκηνοθετήσω σαν ενήλικας, αφήστε με τώρα να κάνω αυτό που γουστάρω". Ο χρόνος όμως αφήνει τα σημάδια του παντού. Και ο Quentin μεγάλωσε. Και μαζί μεγάλωσε και το ταλέντο του. Και αυτό το μικρό έπος, που σου αφήνει μια τόσο γλυκιά αίσθηση και ένα χαμόγελο όταν (δυστυχώς) τελειώνει σηματοδοτεί τον καινούριο αυτόν Tarantino...


ΥΓ: Ήθελα να μιλήσω για τα δύο κεφάλαια της ταινίας που με συγκλόνισαν, όμως θα περιμένω λίγο για να το έχουν δει περισσότεροι και να μπορεί να γίνει συζήτηση.