...

        
Ήθελα πολύ να έχει τίτλο η ανάρτηση αλλά από τη στιγμή που αφορά την πίπα του Landa καταλαβαίνεις δεν μπόρεσα να βρω κάτι αξιοπρεπές.



Όχι πες μου! Πόσο τέλειος είναι; Αυτό που τα πάντα στις ταινίες του έχουν λόγο ύπαρξης και το ότι για το τελευταίο prop έχει κάτσει και αφιερώσει σκέψη με τρελαίνει..

Πάνε και τα Όσκαρ...

                                                                       
Πάνε και τα Όσκαρ και οι αλήτες τίποτα δεν μας έδωσαν! Μόνο το Β' Αντρικό αλλά αυτό έλειπε να μην το σηκώσουμε... Πάμε και για Τσου Λου λέμε!!!

Επίσης τραβήξαν και μια μύνηση στον Quentin και σε διάφορους της εταιρίας παραγωγής ότι και καλά κλέψανε από ένα σενάριο τον χαρακτήρα τηες θεάς O-Ren Ishi στο Kill Bill. Τώρα το θυμηθήκατε; Πλάκα μας κάνετε; Το άρθρο εδώ.

Πολύ αστείο βιντεάκι από τα κλασσικά με τον Χίτλερ που είναι θυμωμένος με κάτι. Αυτή τη φορά με το Inglourious Basterds.

Πριν τα Όσκαρ

Βίντεο από συνέντευξη του Άντρα:



Το καπέλο το έψαχνε πολύ;

Το πρώτο μέρος από ένα Q&A με τον Ταραντίνο. Τα υπόλοιπα στο youtube(είναι και πολλά):



Τιμήθηκε στα  Critics' Circle Awards.

Επίσης εδώ ένα πολύ ωραίο άρθρο για το που βρίσκονται τώρα οι πρωταγωνιστές του Pulp Fiction...

Η Κυριακή πλησιάζει! Να είμαστε έτοιμη να χαρούμε για το Όσκαρ σεναρίου. Αλλιώς...πάντα θα έχουμε τον Waltz να μας ξελασπώνει.

Στα γρήγορα...

Συνέντευξη του Tarantino στην Rachel Maddow:



Ο Christoph Waltz τα λέει με τον David Letterman. Εκπληκτικός! Υφάκι απίστευτο, χιούμορ εξαιρετικό, όλο και ανεβαίνει στην εκτίμησή μου:

News Flash...

Να΄σαι καλά Jack πάλι μου ετοίμασες ποστ!!! Ξεκινάμε με βιντεάκια από διάφορους σκηνοθέτες μαζεμένους που τα λένε... Εννοείται και ο Quentin εκεί.

Γελάω απίστευτα με τον Jackson που κάθεται σε πιο κοντό πράγμα και δίπλα στον Quentin μοιάζει με χόμπιτ!



Τα υπόλοιπα εδώ!

Να και οι αγαπημένες του ταινίες της χρονιάς που φεύγει...



Ευχαριστώ και πάλι Jack :)

Επίσης ας βάλω κι εδώ για να υπάρχει το βίντεο από την αηδιαστική διαφήμιση που γύρισε ο άντρας μου στο Japan! Αχ καλέ μου αφού δεν το έχεις, τι παιδεύεσαι και παιδεύεις και τους άμοιρους τους Ιάπωνες; Αν και μεταξύ μας προκειμένου να τον βλέπω δεν με χάλαγε να παίξει σε καμιά ταινιούλα(σε συγκεκριμένους ρόλους τα καταφέρνει καλά).



Στα ηλεκτρονικά μαγαζάκια για ντου-βου-ντου ήδη κυκλοφορούν τα Μασταρδάκια με την blu-ray collector's edition να είναι μακράν η καλύτερη! Θα είναι το πρώτο DVD που θα πάρω μόλις αγοράσουμε blu-ray dvd player(μπαμπά ελπίζω να το διαβάζεις αυτό).



Έγινε και το πάρτυ για το DVD και βρήκα μερικές φωτογραφίες. Πολύ όμορφη για άλλη μια φορά η Kruger, ενώ ο B.J. Novak είναι πολύ τυπάς!









Και ένα βιντεάκι:



Τι άλλο, τι άλλο; Α ναι 4 υποψηφιότητες για χρυσή σφαιρούλα: Ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, Β' Αντρικό(τα δύο τελευταία κανονικά θα έπρεπε να είναι καπαρωμένα από την περίοδο των γυρισμάτων αλλά λέμε τώρα). Ένας σωρός ακόμη από υποψηφιότητες σε διάφορα άλλα βραβεία(με σημαντικότερα αυτά των κριτικών ενώσεων). Σε γενικές γραμμές ο Waltz μαζεύει σχεδόν τα πάντα!

ΥΓ: Λινκ με συνεντευξούλα από τον πάντα ενδιαφέροντα Eli Roth εδώ!

Inglourious Quentin...

Ο Άντρας μιλάει για τους Μπάστερδους και είναι πολύ χαρούμενος όπως πάντα!



Μας λέει πως γράφει τα σενάρια, με ποια λογική! Να ζητήσω συγγνώμη από την κοπέλα που καθόταν δίπλα του στο σινεμά στο Jackie Brown για όσα μπινελίκια της έριξα από μέσα μου ασυνείδητα! Lucky Basterd... Αναφέρει και το District 9...



Επίσης για άλλη μια φορά καταλαβαίνεις πως ο λόγος που κάνει τόσο καλές ταινίες είναι το ότι έχει δει τόσο πολλές που ξέρει τι είναι βαρετό ή κουλό και δεν το κάνει! Και έχει τόσο δίκιο.



Εδώ λέει πως έκανε το casting για την ταινία και έχει πολύ πολύ ενδιαφέρον. Λέει επίσης για το πως πήρε την αποτυχία του Death Proof(χαζοί άνθρωποι δεν τσακιστήκατε να το δείτε και μου στεναχωρήσατε το αγόρι).

Melanie Laurent: Συνέντευξη

Για τους λάτρεις της γαλλιδούλας, βρήκα μία συνέντευξη. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά μιλάει τόσο ωραία για τον Quentin που δεν μπορούσα να μην την ποστάρω!


Ποια ήταν η αντίδρασή σου την πρώτη φορά που άκουσες για το "Inglourious Basterds"?

Melanie Laurent: Η πρώτη μου αντίδραση νομίζω ήταν "Oh, my God". Και μετά ένιωσα μεγάλη τιμή, γιατί με επέλεξαν να παίξω το ρόλο, από δεν ξέρω κι εγώ πόσες ηθοποιούς. Η μεγαλύτερη αντίδρασή μου ήταν όταν διάβασα το σενάριο και συνειδητοποίησα ότι ήταν μεγάλος ρόλος. Δεν ήταν απλά μια μικρή Γαλλίδα στη μεγάλη ταινία.


Ο Tarantino σε άφησε να περιμένεις πολύ πριν σου πει ότι πήρες το ρόλο.

ML: Έγιναν τρεις auditions: μία μπροστά του, μία με τον Daniel Bruhl (που υποδύθηκε τον Fredrick Zoller), και μία σε ένα εστιατόριο για τεσσεράμισι ώρες! Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν θα με επιλέξει, έτσι σοκαρίστηκα όταν το έκανε.


Λοιπόν πως είναι να εργάζεσαι στην ταινία;

ML: Είχα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Αρχικά είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ που θα έκανα μια ταινία με έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες. Αυτό μου δημιουργούσε μεγάλη πίεση μερικές φορές για να αντεπεξέλθω καλά. Αλλά επίσης ένιωθα ότι όλοι στο πλατό ήταν χαρούμενοι που ήταν εκεί, και που δούλευαν μαζί του. Συνειδητοποίησα ότι όλοι ήταν κάπως φοβισμένοι όπως κι εγώ, αλλά ταυτόχρονα πολύ χαρούμενοι που ήταν μέρος αυτής της ταινίας.
Ήταν απίθανο να δουλεύεις μαζί του. Σε ενθαρρύνει να έχεις δικές σου ιδέες, που το βρήκα πολύ απελευθερωτικό.


Απ΄ότι έχω καταλάβει πολλές φορές ζητάει από τους ηθοποιούς του να παρακολουθήσουν άλλες ταινίες για έμπνευση. Το έκανε και με σένα αυτό;

ML: Όχι, αλλά με έκανε να πάω στο Los Angeles για δέκα μέρες, να μείνω σπίτι του και να μάθω πως να προβάλλω ταινίες. Και όταν πέρασαν αυτές οι δέκα μέρες, με πήγε στο New Beverly Cinema και πρόβαλα trailers και ταινίες και άλλαζα μπομπίνες, όλα όσα ένας projectionist κάνει. Ήθελε να μπορώ να το κάνω υπό πίεση κάτι που ήταν πολύ καλό, γιατί τώρα μπορώ να προβάλλω ταινίες πολύ καλά. Αν δεν έχω άλλες δουλειές σαν ηθοποιός, πάντα θα μπορώ να κάνω αυτό.


Έχεις σκηνοθετήσει δύο μικρού μήκους ταινίες ["De moins en moins," που ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους στις Κάννες το 2008, και ένα επεισόδιο στη Γαλλική σειρά "X Femmes"] -- έμαθες τίποτα όσο αφορά σε αυτόν τον τομέα δουλεύοντας με τον Tarantino?

ML: Ήταν σαν μίνι πανεπιστήμιο κινηματογράφου. Τον παρατηρούσα όλη την ώρα, και ήμουν πραγματικά πολύ εντυπωσιασμένη με τον τρόπο που δούλευε με κάθε παράγοντα της ταινίας. Ένας καλός σκηνοθέτης πρέπει να είναι αρχηγός καθώς πρέπει να δουλεύει με πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα. Είχε απίστευτη ενέργεια.


Είσαι έτοιμη να αρχίσεις γυρίσματα για ακόμη μία αμερικάνικη ταινία, το Beginners," με τους Ewan McGregor και Christopher Plummer. Θα σε βλέπουμε συχνά από εδώ και στο εξής;

ML: Επειδή έκανα μια ταινία με έναν τόσο απίστευτο σκηνοθέτη σαν τον Tarantino, με ενδιαφέρει πολύ να δουλεύω με καλούς σκηνοθέτες από εδώ και πέρα, έτσι αυτό είναι το σημαντικό για μένα. Δε με νοιάζει να κάνω μία μεγάλη ταινία αλλά αυτές που κάνω να είναι καλές!

Quentin takes over Japan...

Ψαχουλεύοντας στο google έπεσα σε αυτή τη φωτογραφία:


Τι στα διάλα; Κάθε μήνα άλλη γκόμενα Κουεντινάκο; Τόση τελειότητα θα μου πεις θα χαραμιζόταν μόνο σε μία(είναι και που δεν με έχει γνωρίσει of course). Πάντως είναι ασχημούλα...

Αυτόν τον καιρό είναι στην Ιαπωνία και κάνει τρέλες.

Πήγε σε μια κουλή εκπομπή και η a2a ήταν φανταστικομμύρια καλή και μου βρήκε βίντεο:







Επίσης γυρνάει και μια διαφήμιση αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι πολύ τυπάς αλλά κάκιστος ηθοποιός(truth hurts baby-που΄σαι Lihgtman να με δεις-):

Συνέντευξη για το Inglourious Basterds

ET: Εκ μέρους των Εβραίων, θέλω να σε ευχαριστήσω που ξεφορτώθηκες τον Hitler πριν την ώρα του στο Inglourious Basterds.

QT: Παρακαλώ.

Πριν το δω σκεφτόμουν τι θα κάνει με τους Εβραίους; Δεν ξέρω αν το γνώριζες αλλά άγγιζες ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για τους Εβραίους, αυτό της φαντασίωσης του σκληρού Εβραίου, καθώς υπήρχε πολύ μικρή αντίσταση κατά το ολοκαύτωμα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, όταν μου ήρθε η ιδέα των Εβραίων - Αμερικάνων που παίρνουν εκδίκηση, το ανέφερα σε Εβραίους φίλους μου και η αντίδρασή τους ήταν "That's the movie I want to see. Fuck that other story, I wanna see this story." Ακόμη κι εγώ καβλώνω και δεν είμαι Εβραίος. Όταν αγόρασα τα δικαιώματα της ταινίας του Enzo Castellari, Inglorious Bastards, που ήταν μια καλή ιστορία, σκέφτηκα να πάρω κι άλλα από την ταινία, αλλά απλά δεν λειτούργησε.

Το έγραφες για χρόνια;

Και ναι και όχι. Ήθελα να ακολουθήσω την original ιστορία για τους Αμερικάνους στρατιώτες που το σκάνε καθώς τους πηγαίνουν για εκτέλεση. Άρχισα να το δουλεύω μετά το Jackie Brown. Θα ήταν το πρώτο μου original σενάριο μετά το Pulp Fiction, έτσι ήμουν προστατευτικός με αυτό. Άρχισα να γράφω και δεν μπορούσα να σταματήσω. Μετατράπηκε σε νουβέλα ή μίνι σειρά. Μου έρχονταν συνέχεια ιδέες. Το ίδιο συνέβη και με το Kill Bill, και γι' αυτό κατέληξε δύο ταινίες. Η όλη ιδέα για ένα DVD boxed είναι απίθανη. Κανένας σεναριογράφος-σκηνοθέτης δεν έχει εκμεταλλευτεί αυτό το φορμάτ.

Σαν ιδέα μου αρέσει απίστευτα πολύ, κυρίως λόγω ποσότητας... Είμαι πολύ άπληστη τελικά!

Εννοείς τον τρόπο με τον οποίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια;

Ακριβώς. Ένα διαστάσεων νουβέλας κομμάτι που θα ήταν γραμμένο και σκηνοθετημένο από εμένα. Anyway, το άφησα στην άκρη και έκανα το Kill Bill. Επέστρεψα σε αυτό, και πραγματικά σκεφτόμουν την ιδέα του miniseries που θα λειτουργούσε σε 12 κεφάλαια. Ήταν μια πολύ ευχάριστη εξάσκηση. Πολύ ενδιαφέρουσα εξάσκηση. Μετά είχα βγει για φαγητό με τον Luc Besson και έναν συνεργάτη του. Τους λέω για την ιδέα του miniseries και του παραγωγού συνεργάτη του του άρεσε. Όμως ο Luc μου είπε: "I'm sorry, you're one of the few directors who actually makes me want to go to the movies. And the idea that I might have to wait five years to go into a theater and see one of your movies is depressing to me." Και όταν το άκουσα αυτό, δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Συνειδητοποίησα ότι η αρχική ιστορία ήταν πολύ μεγάλη. Και τότε είχα την ιδέα για το σινεμά του τρίτου Ράιχ, τον Goebbels σαν υπεύθυνο για την ταινία Nation's Pride, και ενθουσιάστηκα.


Έκανες ιστορική έρευνα;

Λιγάκι, αλλά τα περισσότερα τα ήξερα. Έγραψα το σενάριο σε περίπου έξι μήνες. Η αρχική μου ιδέα για τη Shosanna ήταν ένας πολύ badass χαρακτήρας, μία Jeanne d'Arc των Εβραίων, να σκοτώνει Ναζί, να τους εξολοθρεύει από ταράτσες, να τους πετάει μολότοφ. Και μετά σκέφτηκα, όχι, αυτό είναι πολύ Νύφη. Έτσι την έκανα πιο ρεαλιστική, περισσότερο survivor, και τότε συμβαίνει κάτι που της δίνει το πλεονέκτημα. Και μετά έρχεται η αγαπημένη μου σκηνή, ένα τύπου Romeo and Juliet shootout σε κινηματογραφική πρεμιέρα.

Όντως μεγαλούργησε σε αυτή τη σκηνή...

Ένα ισχυρό επιχείρημα για τη δύναμη του κινηματογράφου.

Για ανθρώπους της γενιάς μου και νεότερους, δεν θέλω να παγιδεύσω το φιλμ σε εκείνη την εποχή, όπως όλες οι τηλεοπτικές ταινίες για το Ολοκαύτωμα, ή οι πολεμικές ταινίες, ή η μίνι σειρά του Ken Follett με τον David Soul [The Key to Rebecca]. Επηρεάστηκα από της ταινίες προπαγάνδας του Hollywood κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Οι περισσότερες είχαν γυριστεί από σκηνοθέτες που έμεναν στο Hollywood επειδή οι Ναζί είχαν καταλάβει τις χώρες τους, όπως ο Jean Renoir με το This Land Is Mine, ή ο Fritz Lang με το Man Hunt, ο Jules Dassin με το Reunion in France. Σχεδόν σε όλες αυτές τις ταινίες, by the way, πρωταγωνιστεί ο George Sanders. Δεν πήρα τίποτα από αυτές στιλιστικά, αλλά αυτό που με ενθουσίασε για αυτές τις ταινίες ήταν ότι έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Ναζί ήταν ακόμη μια απειλή, και αυτοί οι δημιουργοί πιθανόν είχαν προσωπικές εμπειρίες με τους Ναζί ή ανησυχούσαν μέχρι θανάτου για τις οικογένειές τους στην Ευρώπη. Ακόμη, αυτές οι ταινίες είναι διασκεδαστικές, αστείες, έχουν χιούμορ. Δεν είναι σοβαρές, όπως το Defiance. Τους επιτρέπεται να είναι ενθουσιώδεις περιπέτειες.

Ο Christoph Waltz, ο βετεράνος Αυστριακός τηλεοπτικός ηθοποιός που παίζει τον colonel Landa, παίρνει την ταινία πάνω του.

Είναι ένας στο εκατομμύριο. Ο Landa είναι ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες που έχω γράψει. Πρόκειται για έναν αβρό, γοητευτικό Ναζί. Προσπάθησα να κάνω το κοινό, σχεδόν ενάντια στη θέλησή του, να τον δει σαν ντετέκτιβ. Θέλεις να καταλάβει τι ετοιμάζουν οι Μπάστερδοι μόνο για να δεις τι θα κάνει.


Τον να τον κάνεις καιροσκόπο, ήταν ωραίο twist. Συνήθως οι Ναζί στις ταινίες είναι τόσο αφοσιωμένοι στον στόχο. Και σκέφτηκες ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα να κάνεις σε έναν Ναζί στο τέλος του πολέμου από το να τον σκοτώσεις.

Yuh.

Αν είχες δώσει στον Eli Roth, το ρόλο του Brad Pitt, θα έβαζες πραγματικά τη "γάτα ανάμεσα στα περιστέρια". Όντως μοιάζει Εβραίος.

Το σκέφτηκα αυτό, αλλά είχα μια ολόκληρη ιστορία για τον χαρακτήρα του Pitt. Ο Aldo πάλεψε με το ρατσισμό στο Νότο: αντιμάχονταν την Klan πριν ανακατευτεί με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για την ακρίβεια ο Aldo είναι κατά ένα μέρος Ινδιάνος, που είναι πολύ σημαντικό στην όλη σύλληψη που είχα, μετατρέπει τους Εβραίους σε Ινδιάνους, πολεμάει το ανίκητο. Έτσι ο αρχηγός είναι Ινδιάνος. Εξάλλου τα συστατικά μέρη αυτού του Νότιου hillbilly και η πολυλογία που ξεπηδά από αυτά είναι ενδιαφέρουσα. Και ο Eli Roth κάνει εξαιρετική προφορά Βοστόνης.

Αυτό έλειπε να τρώγαμε τον Roth στη μάπα περισσότερη ώρα!

Στα 17 χρόνια από τότε που συναντηθήκαμε, έγινες μεγάλος σταρ. Δέχτηκες κριτική, και από μένα, για τη βία και την ανωριμότητα στις ταινίες σου. Άλλοι σε θεωρούν μισογύνη. Σκεφτόμουν πως αν είχες δει το review μου για το Sin City, ίσως να μη συμφωνούσες γι'αυτή τη συνέντευξη.

Αυτή είναι ταινία του Robert. Εγώ έκανα μόνο μια σκηνή.


Ήταν το Death Proof μια απάντηση στους κριτικούς που βρίσκουν τις ταινίες σου βίαιες ή μισογύνικες;

Δεν θεωρώ τη δουλειά μου μισογύνικη. Είχα πολλές γυναίκες φίλες στα mid-to-late twenties και early thirties. Τα προηγούμενα πέντε με έξι χρόνια, ήταν πραγματικά πολύ σημαντικές στη ζωή μου, και έκανα παρέα με πολλούς διαφορετικούς τύπους γυναικών. Έτσι είμαι ο τύπος με τα τέσσερα κορίτσια, και πραγματικά έχω πολύ καλή αίσθηση της δυναμικής τους, του τρόπου που μιλάνε. Έτσι αυτή ήταν η κοριτσίστικη ταινία μου, ο τρόπος μου να γράψω για τα κορίτσια τώρα, όχι όπως τα θυμάμαι από το σχολείο. Έγινε η εκδοχή μου του Women. Αλλά το σκηνοθέτησα σαν exploitation film. Σε κάθε άλλη ταινία που έκανα, ήμουν κύριος στο πως κινηματογραφούσα τις γυναίκες. Όχι σε αυτή την ταινία. Ήμουν ένας μοχθηρός μπάσταρδος σε αυτή.

Είσαι 46 τώρα. Η ζωή πρέπει να είναι διαφορετική απ' όταν ήσουν 29. Αλλάζει αυτό τις ταινίες που θέλεις να κάνεις;

Οπωσδήποτε. Υπήρξαν καταστάσεις που με ωρίμασαν.

Και τι είναι?

Δεν ξέρω αν έχω συγκεκριμένα παραδείγματα.

Για παράδειγμα θα ξαναγύρναγες τη σκηνή με το κομμένο αυτί στο Reservoir Dogs?

Oh, heavens to Betsy, yes. Για την ακρίβεια, στο Inglourious Basterds, δεν το κάνω πια off-camera πάω λίγο πιο κοντά στο scalping. Όχι, τότε ήμουν τόσο τρελαμένος—"I want to do this, I want to do that, da da da da." Μετά το Jackie Brown, συνειδητοποίησα ότι αυτά τα παιδιαρίσματα τα έβγαλα από μέσα μου. Για παράδειγμα είχα φλερτάρει με την ιδέα μιας ταινίας τύπου Man From U.N.C.L.E.. Αλλά το ξεπέρασα. Επίσης, με το Pulp Fiction ξεπέρασα τις προσδοκίες που είχα για την καριέρα μου. Εννοώ, ότι φυσιολογικά, αν κάνεις μια ταινία σαν το Reservoir Dogs για τα studios, λένε, "That guy's pretty good. Maybe if we match him with more commercial subject matter, that will take it to the next step." Έτσι κάνω το κάπως καλλιτεχνικό κομμάτι μου, το Pulp Fiction, με τον κάπως auteur-ιστικο τρόπο μου, και ίσως αποφέρει $30 ίσως $35 εκατομμύρια. "OK, now we're ready to bring him into the studio system for real. Let's give him Dick Tracy or the Man From U.N.C.L.E. movie," κάπως έτσι. Ε αυτό δεν συνέβη. Δεν χρειάστηκε να συμβιβαστώ σε κάποιο εμπορικό project. Η φωνή μου, το να είμαι ο εαυτός μου έγινε σήμα κατατεθέν, οπότε δεν θα χρειαστεί ποτέ να συμβιβαστώ. Θα ανέβω ψηλά ή θα πέσω, με βάση τις ικανότητές μου.


Πράγματι, αλλά πρέπει να απαντήσεις και στο γεγονός ότι ο κόσμος είναι γεμάτος με Taranteenies, που δεν έχουν όλοι τους το χάρισμά σου.

Το έχω ακούσει αυτό: πολλοί τύποι με μαύρα κοστούμια. Κάνει τη δουλειά μου να δείχνει ακόμη καλύτερη και τελικά τη βλέπεις ξανά. Δεν θα ήθελα ποτέ να με φτάσουν. Δεν θα ήθελα ποτέ να κάνουν μια ταινία καλύτερη από τη δική μου. Νιώθω κολακευμένος από αυτούς, αλλά κάθε φορά που ο κόσμος αρχίζει να με ξεγράφει εξαιτίας τους, κάνω μια καινούρια ταινία και λένε"Oh, that's how it's supposed to sound." Για την ακρίβεια μου αρέσουν κάποιες από αυτές τις ταινίες. Μου αρέσει ο Sergio Leone τόσο πολύ, και έκανε τα spaghetti Westerns, επαναπροσδιόρισε το είδος των Western και δημιούργησε ένα υποείδος που όλοι ακολούθησαν. Κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί και για μένα, ότι επαναπροσδιόρισα το γκανγστερικό είδος έθεσα το υποείδος που οι υπόλοιποι σκηνοθέτες θα ακολουθήσουν, και βγήκαν μερικές πολύ καλές ταινίες. Το Love and a .45 ήταν πολύ καλό. Ήταν πραγματικά καλό: ήταν πολύ κοντά στα True Romance, Natural Born Killers, και Reservoir Dogs συνδυασμένα. Πρέπει να είναι η μοναδική ταινία που έκανε ο τύπος, αλλά έχει το χάρισμα για πραγματικά αστείους διαλόγους. Το Lucky Number Slevin ήταν αρκετά καλό. Το λιγότερο αγαπημένο μου είναι το Usual Suspects. Αλλά αυτά που μου άρεσαν περισσότερο ήταν από από άλλη χώρα, οι γκανγκστερικές ταινίες από το Hong Kong, όπως του Johnnie To ή το Too Many Ways to Be Number 1.

Πόσο μου αρέσει όταν ψωνίζεται έτσι... Όχι ότι έχει άδικο!

Ανησυχείς ότι τις ταινίες σου θα τις θυμούνται περισσότερο για την τεχνική παρά για την ουσία;

Δεν νιώθω έτσι για τη δουλειά μου.

Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στα mid-forties, οι γονείς τους μεγαλώνουν, και οι πιο τραγικές πλευρές της ζωής επέρχονται στο προσκήνιο. Επηρεάζει αυτό τη δουλειά σου;

Οι ταινίες μου είναι οδυνηρά προσωπικές, αλλά δεν σας αφήνω να δείτε πόσο. Είναι η δουλειά μου να το κάνω προσωπικό, και ταυτόχρονα να το μεταμφιέζω ώστε μόνο εγώ και άνθρωποι που με ξέρουν να καταλαβαίνουν πόσο προσωπικό είναι. Το Kill Bill είναι μια πολύ προσωπική ταινία.


Αλλά δεν θα πεις γιατί.

Δεν αφορά κανέναν. Είναι δικό μου θέμα να επενδύω σε αυτό και να το κρύβω μέσα στην ταινία. Ίσως υπάρχουν μεταφορές για πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου, ή ίσως να είναι ακριβώς όπως μου συμβαίνουν. Αλλά είναι θαμμένα, δεν είναι τύπου "how I grew up to write the novel". Ότι μου συμβαίνει όταν γράφω κάτι θα βρει το δρόμο του στο χαρτί. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε τι στο διάολο κάνω; Έτσι αν γράφω το Inglourious Basterds και είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα και χωρίσουμε, αυτό θα βρει το δρόμο του στο σενάριο. Ο πόνος, ο τρόπος που οι εμπνεύσεις μου προήλθαν, θα βγει. Δεν θα το κάνω όπως ο James L. Brooks—μου άρεσε το πόσο προσωπικό ήταν το Spanglish, αλλά σκεφτόμουν πως ενώ η Sofia Coppola επαινέθηκε για το πόσο προσωπική ήταν, αυτός κατακρίθηκε ενώ το έκανε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει, τουλάχιστον όχι τώρα, να γράψω μια μικρή ιστορία για την κατάστασή μου. Όσο περισσότερο το κρύβω, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτεται.

Κατά βάθος είναι τρυφερός... Ευτυχώς μόνο κατά βάθος!

Πιθανώς, κάποιες φορές να μην το καταλαβαίνεις καν ότι γράφεις για τον εαυτό σου.

Λίγο πολύ. Το περισσότερο από αυτό είναι υποσυνείδητο. Αν σκέφτομαι και μανουβράρω την πένα μου, τότε το κάνω εγώ . Πραγματικά πρέπει να αφήνω τον χαρακτήρα να κάνει κουμάντο. Αλλά οι χαρακτήρες είναι διαφορετικές εκδοχές του εαυτού μου. Έτσι, όταν παίρνουν τον έλεγχο, είναι απλά το υποσυνείδητό μου.

Σε ποια φάση βρίσκεις το soundtrack;

Σε τρία στάδια. Επιλέγω πολύ από τη μουσική όσο γράφω, κάποια κομμάτια ακόμη και πριν γράψω. Έχω ένα δωμάτιο με βινύλια, σαν record store, στο σπίτι μου. Βουτάω στη συλλογή μου, και ψάχνω να βρω το ρυθμό της ταινίας. Για παράδειγμα, ήθελα να τοποθετήσω το Jackie Brown περισσότερο στο black world απ’ ότι ήταν στο βιβλίο, ακόμη κι αν δεν είναι blaxploitation movie, θα έχει αυτή την ενέργεια, αυτό το vibe. Έτσι έψαξα soul μουσική των ‘70s. Συνήθως προσπαθώ να βρω την opening credit sequence και μόλις τη βρω, λέω "OK, I can do this now," γιατί αυτό με κάνει να ενθουσιάζομαι. Επίσης αν κουραστώ να γράφω ή όποτε θέλω λίγο ενθουσιασμό, μπαίνω σε αυτό το δωμάτιο, ακούω αρκετά κομμάτια, και φαντάζομαι να παρακολουθώ την ταινία με τους φίλους μου και όλοι είναι ενθουσιασμένοι, και αυτό με κάνει να συνεχίζω. Μερικά τα παίζω και στο πλατό. Έπειτα, ψάχνω για μουσική όσο κάνω την ταινία και τέλος την ώρα του μοντάζ. Και ο Harvey [Weinstein] πάντα θέλει να βάζω κι άλλη μουσική. Του λέω "Harvey, the reason it works so good is that there's not wall-to-wall noise, [so] when it comes on, it's cool." Είναι το τελευταίο μικρό πράγμα πριν ολοκληρωθεί η ταινία, γιατί ο Harvey βάζει πολλά λεφτά για τις ταινίες μου κι έτσι σέβομαι την επιθυμία του. Όποτε ξαναβουτάω στη συλλογή μου για να βρω κάτι ακόμη καλό. Αν δεν βρω δεν προσθέτω κάτι. Αλλά ξέρω πως αν ψάξω καλά, θα βρω κάτι.


Πριν 17 χρόνια μου είπες τις πέντε top ταινίες. Θα το επαναλάβεις;

Μπορώ να σου πω τώρα. Τότε σου είχα πει σαν τρεις αγαπημένες μου τα Taxi Driver, Blow Out, και Rio Bravo. Άλλαξα. Πλέον η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος. Αυτή είναι η καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι καλύτερο: τόσο πολύ μου αρέσει. Θα προσθέσω επίσης το His Girl Friday. Η πέμπτη αγαπημένη έχει πάντα να κάνει με το πως νιώθω κάθε στιγμή. Έτσι λέω να επιλέξω το Carrie, give De Palma a shout-out.

Τι σου άρεσε τελευταία?

Μία από τις ωραιότερες ταινίες αυτής της χρονιάς είναι το Observe and Report. Είναι αληθινή ταινία. Κάποιος είπε ότι είναι το Punch-Drunk Love του Seth Rogen. Ε γάμα το Punch-Drunk Love- είναι το Taxi Driver. "That's fucking Travis Bickle. I find it hard to believe there's going to be another moment as cathartic as him shooting the flasher. I was a big fan of Jane Campion's Bright Star—I think it's her best movie. I got caught up in the seriousness of the poetry, and I don't mind the chaste stuff."

Και οι ταινίες σου είναι καπως chaste.

Ναι.


Moving right along, ξέρω ότι, αντίθετα με άλλους σκηνοθέτες, διαβάζεις πολύ τις κριτικές.

Οι κριτικές είναι περίεργο πράγμα. Μίλα γι' αυτό σε 17 χρόνια. Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι οι έντυπες κριτικές θα πέθαιναν. Είναι ακατανόητο για μένα. Δεν μου αρέσει να διαβάζω κριτικές στο laptop. Μου αρέσει να τις κρατάω στα χέρια μου.

You're a geezer, Quentin.

Ακριβώς. Διαβάζοντας τις κριτικές μετά τις Κάννες μου φαίνεται πως οι λίγοι κριτικοί που έχουν απομείνει να γράφουν στον έντυπο τύπο είναι τόσο απασχολημένοι με το να ανταγωνίζονται αυτούς του Internet που υπάρχει μια νέα φόρμα, μία νέα τακτική ανάμεσα στους εναπομείναντες κριτικούς να αποδείξουν ότι είναι επαγγελματίες. Ακόμη και οι νεότεροι κριτικοί που ακόμη γράφουν στον έντυπο τύπο, -καλά, δεν είναι και τόσο νέοι- are coming across like young fogies. Υπάρχουν κάποιες καλές κριτικές online, αλλά υπάρχουν και οι τύπου fanboy: "Ooh, this sucks balls." Είναι όπως το '78, το '79, το '80, που πραγματικά διασκεδαστικές ταινίες δεν έπαιρναν το credit που τους άξιζε. Για παράδειγμα, το The Blues Brothers ποτέ δεν πήρε σεβασμό. Τώρα, είναι πραγματικά αγαπητό, όπως ακριβώς πρέπει να είναι.

"I feel very lucky to live the life of an artist in this town, in this industry. I have no intention of ever being a director for hire. I just started guiding myself as things have gone on. One of the huge lessons I learned is that these writer-directors come out, and their films are idiosyncratic—they have a special voice and those first two movies are like that. But it's hard work to go back to a blank page, to start from scratch every single, solitary time and make a great movie every time. There are exceptions. Woody Allen is one of them."

Πόσο ευχάριστη έκπληξη τα τόσο καλά λόγια για τον Woody. Πραγματικά δεν το περίμενα!

Όχι όμως απαραίτητα για το καλύτερο.

Νομίζω ότι βρίσκεται σε αναγέννηση, εκτός από το Melinda and Melinda. Λάτρεψα το Anything Else. Αλλά είναι πολύ ευκολότερο για ένα σκηνοθέτη να πει, "What scripts are out there?" Είτε το αγοράζουν, είτε το ξαναγράφουν, είτε δουλεύουν με τον σεναριογράφο. Και κάνουν περισσότερες ταινίες. Αυτό είναι μεν καλό, αλλά ξαφνικά ,μετά από δέκα χρόνια δεν έχουν πια δική τους φωνή. Δεν με ενδιαφέρει απλά να έχω δουλειά ή να δουλεύω με συγκεκριμένο ηθοποιό απλά για να το κάνω. Έμαθα κάτι αφού έκανα το Jackie Brown—και μη το πάρεις στραβά, αγαπάω πολύ το Jackie Brown. But when it was all over—even when I was making it—the fact that it was just a little bit once removed made me a little bit disconnected from it. That's why I haven't done another adaptation since then. I want to naturally fall into the next thing that's going to turn me on.


Υπάρχει πίεση να δουλεύεις πιο συχνά;

Όχι. Βέβαια δεν θέλω κι άλλο εξάχρονο κενό όπως συνέβη ανάμεσα στα Jackie Brown και Kill Bill. Κάνω μια ταινία κάθε ενάμιση, δυο χρόνια. Όταν τελειώνω, περνάω έξι μήνες κάνοντας τίποτα και είναι υπέροχα. Αλλά μπορείς να ζεις τη ζωή σου και να γράφεις κιόλας. Στην πραγματικότητα είναι διασκεδαστικό, δουλεύω και είμαι αφοσιωμένος και παθιασμένος, αλλά βγαίνω έξω και βλέπω φίλους. Όταν κάνω μια ταινία, ο κόσμος χάνεται κι εγώ είμαι στο Έβερεστ. Ο Obama είναι Πρόεδρος; Ποιος νοιάζεται; Εγώ κάνω την ταινία μου.

Είναι δύσκολο να διατηρήσεις φιλίες όταν δουλεύεις με αυτό τον τρόπο;

Καταλαβαίνουν. Αλλά είμαι ακόμη νέος. Δεν έχω νοικοκυρευτεί και όλοι αυτοί δεν θα είναι απαραίτητα φίλοι μου για τα επόμενα 20 χρόνια. Δεν έχω οικογένεια. Μπορώ ακόμη να "φύγω με το τσίρκο". Έτσι όπως ζω, μου αρέσει το yin και το yang. Ακόμη κι αν παράτησα το σχολείο, είμαι ακαδημαϊκός στην καρδιά, και η σπουδές μου είναι στον κινηματογράφο. Γράφω ένα βιβλίο με κριτικές όλα αυτά τα χρόνια, και δεν βιάζομαι καθόλου να το τελειώσω. Άρχισα να το γράφω γιατί δεν μου έφτανε μόνο να βλέπω τις ταινίες - they were being lost to the atmosphere. Είναι σαν να σπουδάζω όλη μου τη ζωή κινηματογράφο και τη μέρα που θα πεθάνω θα αποφοιτήσω.


Αν συναντηθούμε σε 17, θα έχεις "νοικοκυρευτεί";

Θα δούμε. Κάποια περίοδο στις αρχές της δεκαετίας είχα baby fever. Απλά δεν λειτούργησε με κάποια γυναίκα. Τώρα δεν έχω. Όχι ότι δεν θέλω να κάνω παιδί, αλλά, like a writer, I want it to be . . . let's set this up a little bit more.

Προσφέρομαι πάντως...

Inglourious Basterds in Britain...

Πρεμιέρες, πολλές πρεμιέρες! Αύριο ο Sebastian θα έχει αποκλειστικότητες από τη Γερμανία και λογικά θα συναντήσει τον Tarantino από κοντά, οπότε θα έχουμε και συνέντευξη!!!

Για σήμερα, Αγγλία:

Αρχικά άρθρο και βίντεο από το Empire, εδώ. Τα σπάει η ατάκα του Bender, “this ain’t your daddy’s WW2 movie”!

Ένας τόνος από άχρηστα και μη βίντεο:



Ο Quentin υπογράφει διάφορα memorabilia σε αυτούς τους τυχερούς μπάστερδους...







Red Carpet.

Φωτογραφίες:

Πόσο υπέροχη είναι αυτή η γυναίκα; Για να μην αρχίσω να μιλάω για τις γόβες...

Η πιο γλυκιά φωτό...

Και τέλος μία συνέντευξη του θεού. Αν είναι να δείτε ένα από τα δύο προτείνω το δεύτερο που είναι ξεκαρδιστικό...





Σου πάει η Αγγλία Quentin. Και η Ευρώπη γενικότερα...

Συνέντευξη: Playboy 2003

Άλλη μία εκπληκτική συνέντευξη στο Playboy το 2003. Είναι η περίοδος του Kill Bill...

PB: Πάνε έξι χρόνια από το “Jackie Brown”. Γιατί τόσο πολύ; Οι φήμες σε θέλουν να έχεις writer’s block και άγχος γιατί έκανες την πρώτη σου original δουλειά μετά το “Pulp Fiction”.

QT: Σίγουρα δεν είχα writer’s block. Έγραψα τόσο πολύ αυτά τα έξι χρόνια. Έγραψα ένα μεγάλο πολεμικό έργο και ήταν σαν γιγάντιο βιβλίο. Κατέληξα να έχω γράψει 3 πολεμικά έργα αντί για ένα, το “Inglorious Bastards”. Δεν είχα άγχος για το “Kill Bill”, αλλά ήμουν προστατευτικός. Ήταν σαν να φοβόμουν να αφήσω τον κόσμο να το δει. Απλά ήθελα να είναι πραγματικά καλό. Μου πήρε ένα χρόνο να γράψω μία μεγάλη σκηνή μάχης στο “Kill Bill”.

PB: Ο Orson Welles και ο Peter Bogdanovich έκαναν επίσης groundbreaking ταινίες. Απέτυχαν να κάνουν κάτι ισάξιο στη συνέχεια και και δεν έφτασαν τις προσδοκίες του κόσμου. Είναι επίφοβο αυτό;

QT: Μου αρέσει να μην δίνω αυτό που προσδοκά το κοινό. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό. Δεν προσπαθώ να αναδημιουργήσω το φαινόμενο “Pulp Fiction”, αλλά σκοπεύω να συνεχίσω να καινοτομώ. Δεν υπάρχει κάτι για την επιτυχία και την αναγνώριση του “Pulp Fiction” που να είναι κακό, με κανέναν τρόπο. Το “Blade Runner” δεν εκτιμήθηκε παρά δέκα χρόνια αργότερα. Έτσι πίστευα ότι θα ήταν η ζωή μου. Δεν περίμενα τέτοια επίδραση κατά τις πρώτες προβολές της ταινίας.

PB: Σε πιο επίπεδο καινοτομείς με το “Kill Bill”?

QT: Δεν το βλέπω έτσι. Ο κόσμος θα το δει και θα πάρω το feedback. Είχα μια παρόμοια συζήτηση κάποια στιγμή, γιατί όσο αφορά στον κόσμο, το “Reservoir Dogs” ήταν όσο καλό θα μπορούσε να είναι. Αυτό το ανόητο αγόρι προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο; Αν κάποιος με ρώταγε τι καινούριο δίνει το “Pulp Fiction”, θα του έλεγα τίποτα. Απλά ήταν ότι ήθελα να δω σε μια ταινία και πίστευα ότι είναι cool. Δεν με εκπλήσσει όταν εκπλήσσεται ο κόσμος. Δεν έχουν δει όλες τις ταινίες που έχω δει εγώ, και δεν είναι προετοιμασμένοι για... all the jerking around of the senses. Δεν έχουν βαρεθεί με ταινίες όσο εγώ. Πρέπει να κάνω πράγματα για κάνω την εμπειρία να αξίζει.

PB: Αυτή η ταινία υποτίθεται θα ήταν μια μικρή ταινία πριν την επική πολεμική που θέλεις να κάνεις. Τώρα το “Kill Bill” είναι τόσο μεγάλο που χωρίστηκε σε δύο ταινίες και κόστισε όσο έξι φορές το “Pulp Fiction”. Πως έγινε αυτό;

QT: Όταν ο σύζυγος της Uma, Ethan Hawke, το διάβασε πρώτη φορά, είπε, “Quentin, if this is the epic you’re doing before you do your epic, I’m afraid to see your epic”. Έγινε μια φουλ exploitation ταινία. Ίσως η ταινία που κάθε exploitation-movie lover ευχόταν. Δεν έχει την προοπτική ενός έπους. This is made for black theaters, for exploitation cinema that covers the whole globe

PB: Δεν είναι περίεργο να χωρίζεις μια ενιαία ταινία σε δύο μέρη;

QT: Δεν υπήρχαν εμπόδια. Πάντα σχεδιάζω τις ταινίες ώστε να είναι ευέλικτες. Για παράδειγμα, πάντα κάνω διαφορετική έκδοση για Ασία και για Αμερική και Ευρώπη. Δεν κάνω ταινίες για την Αμερικη: Κάνω ταινίες για όλο τον κόσμο. Τον τελευταίο μήνα γυρισμάτων, όταν ο Harvey Weinstein ήρθε στο πλατό και ανέφερε την ιδέα για το χωρισμό της ταινίας, σκεφτόμουν πως θα μπορούσε αυτό να δουλέψει. Γυρίσαμε δύο εναρκτήριες σεκάνς και τέτοια. Αυτή είναι ο φόρος τιμής μου στο grind-house cinema, και δεν μου άρεσε να προβληθεί τρίωρο grindhouse έργο. Έμοιαζε επιτηδευμένο, σαν δήθεν καλλιτεχνική προσέγγιση σε μία grind-house ταινία. Δύο ενενηντάλεπτες ταινίες με τη μία να βγαίνει λίγο αργότερο από την άλλη, δεν είναι επιτηδευμένο, είναι φιλόδοξο.

PB: Το πολύ αίμα στο “Kill Bill” μπορεί να περιορίσει το κοινό;

QT: Το γουστάρω που είναι violent as hell, αλλά ταυτόχρονα είναι fun as hell. Λαμβάνει χώρα στο movie-movie universe. Είναι μια ταινία που γνωρίζει ότι είναι ταινία. Μπορεί να σ' αρέσει, μπορεί όχι. Αλλά αν είσαι movie-lover και έχεις καλές κινηματογραφικές γνώσεις δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις, γιατί είναι τόσο movie-mad obsessed. Δημιουργεί το δικό της σύμπαν από όλα αυτά τα διαφορετικά genres. Ο Harvey Weinstein ανησυχούσε ότι η βία θα απωθήσει τις γυναίκες. Του είπα “Don’t worry. They’re going to love the movie. They’ll be very empowered by it.” Πιστεύω ότι τα δεκατριάχρονα κορίτσια θα λατρέψουν το “Kill Bill”. Θέλω τα νέα κορίτσια να μπορούν να το δουν. Θα λατρέψουν τον χαρακτήρα της Uma, τη Νύφη. Έχουν την άδεια μου να αγοράσουν εισιτήριο για κάποια άλλη ταινία και να τρυπώσουν στο “Kill Bill”. Αυτά τα χρήματα δεν με νοιάζει να μην τα κερδίσω. Όταν ήμουν παιδί, πήγαινα στον κινηματογράφο όταν δεν έγραφε τον τίτλο του έργου στο εισιτήριο. Είμαι theater-sneaker-inner από πολύ παλιά.


PB: Συνέλαβες το “Kill Bill” με την Uma Thurman στο πλατό του “Pulp Fiction”. Μετά εκείνη και ο Ethan Hawke περίμεναν παιδί. Έπρεπε να αποφασίσεις αν θα την περιμένεις ή αν θα την αντικαταστήσεις. Η μεγάλη περίοδος απραγίας πρέπει να σε έβαλαν στον πειρασμό να βρεις κάποια άλλη.

QT: Οπωσδήποτε το σκέφτηκα για δυο τρεις εβδομάδες. Ήταν μια απόφαση που έπρεπε να πάρω.

PB: Μιλήσατε γι' αυτό; Αυτός ήταν ο σημαντικότερος ρόλος της από το “Pulp Fiction”.

QT: Η Uma ήταν τόσο αφοσιωμένη, τόσο ερωτευμένη με αυτή την ταινία, θα της ράγιζε την καρδιά αν την έκανα με κάποια άλλη. Την ίδια στιγμή δεν ήθελε να με καταστρέψει. Περίμενε παιδί και αυτό ήταν το δικό μου. Θα με άφηνε να αποφασίσω. Και αποφάσισα. Το χρειαζόμουν να είναι εκείνη. Αν είσαι ο Sergio Leone και έχεις τον Eastwood για το “A Fistful of Dollars” και αρρωσταίνει, τον περιμένεις. Αν είσαι ο Josef von Sternberg και κάνεις το “Morocco” και η Marlene Dietrich σπάει το πόδι της, περιμένεις.

PB: Ο Warren Beatty είχε υπογράψει για το ρόλο του Bill. Αντικαταστάθηκε όμως από τον David Carradine, συνεχίζοντας την παράδοσή σου ν' ανακυκλώνεις ξεχασμένους ηθοποιούς όπως τον John Travolta, την Pam Grier και Robert Forster. Γιατί δεν συμμετείχε ο Warren στην ταινία;

QT: Το ήθελε. Όταν όμως πλησίαζε ο καιρός, τα πράγματα άλλαξαν. Σκεφτόταν ότι θα είναι περισσότερο δεσμευτικό απ' όσο φαίνεται. Ο Bill δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος αλλά ο Warren θα έπρεπε να περάσει από τρεις μήνες εκπαίδευση kung fu που πέρασαν όλοι. Δεν ήταν προετοιμασμένος για δύο μήνες στο L.A. και ένα μήνα στην Κίνα.

PB: Θα έπρεπε να αφήσει την οικογένειά του.

QT: Όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Η Vivica A. Fox άφησε την οικογένειά της και δούλεψε μόνο μιάμιση εβδομάδα. Πέρασε τρεις μήνες εκπαίδευση συμπεριλαμβανομένου ενός μήνα στο Πεκίνο, και η σκηνή τη γυρίστηκε εδώ έξι μήνες αργότερα. Δεν της άρεσε αυτό αλλά όταν έφτασε αυτή η εβδομάδα she kicked ass όπως κανείς δεν θα περίμενε. Είχα ανάγκη αυτή την αφοσίωση.

PB: Ο David Carradine έχει τη φήμη ότι είναι κάπως εκκεντρικός.

QT: Είμαι τεράστιος φαν του. Μαζί με ηθοποιούς όπως ο Jack Nicholson και ο Christopher Walken, ο David είναι μία από τις τρελές ιδιοφυΐες στην κοινότητα των ηθοποιών. Υπάρχει και η περίπτωση ο Gordon Liu, να εκπροσωπεί το Hong Kong, ο Sonny Chiba την Ιαπωνία και ο David Carradine, σταρ του “Kung Fu”, την Αμερική - μία κυριολεκτική τριάδα των χωρών που έκαναν τις πολεμικές τέχνες το είδος που είναι.

PB: Πως είναι για έναν νέο άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε μια νύχτα από film geek σε rock star, όπως έγινε όταν βγήκε το “Pulp Fiction”?

QT: Ας ξεκαθαρίσουμε ότι χρησιμοποιούμε τον όρο rock star επειδή εσύ το ανέφερες.


PB: Η ξαφνική φήμη άλλαξε τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι γυναίκες; Οι rock star σκηνοθέτες έχουν groupies?

QT: Ακόμη και πριν το “Pulp Fiction” άρχισα να ανακαλύπτω πόσο κουλ είναι να είσαι σκηνοθέτης. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στα φεστιβάλ, πηδούσα συνέχεια. Δεν είχα ξαναβγεί από τη χώρα, και όχι μόνο έκανα σεξ, αλλά το έκανα με ξένες κοπέλες. Όταν δεν πηδιόμουν, όλο και χαμουρευόμουν με κάποια Ιταλίδα που έμοιαζε στην Michelle Pfeiffer.

Τυχερή αυτή η Ιταλίδα...

PB: Ήταν οι γυναίκες που ονειρευόσουν όταν ήσουν minimum-wage guy?

QT: Όχι, δεν ήταν “Revenge of the Nerds”. Πάντα μου άρεσαν οι όμορφες, ενδιαφέρουσες γυναίκες. Δεν θεωρούσα ότι είμαι το geek που δεν θα έβρισκε ποτέ κάποια. Ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποια κοπέλα ήταν ακατόρθωτη, αφού με γνώριζε. Αλλά όταν περνάς τον περισσότερο χρόνο σου στο Video Archives, είναι δύσκολο να συναντήσεις γυναίκες εκτός αν βρεθούν τριγύρω. Όσο δούλευα εκεί, τα μοναδικά μου ραντεβού ήταν με πελάτισσες. Σε άλλες φάσεις πήγαινα με τους εργένηδες φίλους μου σινεμά. Από τη στιγμή που άρχισα να δουλεύω σε μέρη με περισσότερη επαφή με γυναίκες η ιστορία άλλαξε εντελώς. Ένιωθα σαν τον Elvis όταν γνώριζα γυναίκες στα φεστιβάλ. Ξεσάλωσα πολύ για λίγο - πολύ χαμούρεμα. Μου αρέσει να φιλιέμαι. Φιλάω καλά.

Τέτοιες δηλώσεις κάνει και μετά απορεί ο κόσμος που υπάρχουν γυναίκες που μας αρέσει και σαν άντρας...

PB: Και τι γίνεται με το foot massages, που έκανες διάσημο στο “Pulp Fiction”?

QT: Κάνω καλό foot massage. Αλλά με το “Reservoir Dogs” και το “Pulp Fiction” το πράγμα ξέφυγε. Έπρεπε να αναπληρώσω πολύ χαμένο χρόνο. Ότι οι ωραίοι άντρες έκαναν στα 20 εγώ τα έκανα στα 30. Όταν γίνεσαι διάσημος είναι cool. Μπορώ να πάω σε ένα μπαρ που δεν έχω ξαναπάει και σε λίγα λεπτά να έχω αρκετές γυναίκες γύρω μου. Συνήθως γυρνάω σπίτι με αρκετούς αριθμούς τηλεφώνων και δεν τους ζητάω εγώ. Αν πάω σε ένα strip club τώρα και παίξω σωστά τα χαρτιά μου μπορεί να γυρίσω με μια από τις strippers στο σπίτι. Αν ζητήσω lap dance και είναι κοντά στην ώρα που κλείνει, αν η κοπέλα με ξέρει, είναι πιθανό να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε για καφέ.

Άχου το μωρέ. Σαν δεκατετράχρονο που θεωρεί τις strippers τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου!

PB: Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη για τις γυναίκες;

QT: Ένα πράγμα που δεν περίμενα ήταν να λάβω ένα πραγματικά sexy γράμμα από θαυμάστρια.

PB: Εννοείς γυμνές φωτογραφίες?

QT: Στην πραγματικότητα ποτέ δε έλαβα γυμνές φωτογραφίες. Έπαιρνα γράμματα από κοπέλες που ήταν ερωτευμένες με μένα και μου έγραφαν γι' αυτό, είτε ήταν 12 είτε 13 ή 25. Έλαβα επίσης σεξουαλικά γράμματα, και ήταν αρκετά κουλ. Οι κοπέλες πραγματικά τα είχαν σκεφτεί πολύ. Κάποια από αυτά ήταν εξαιρετικά.


PB: Highlights, please.

QT: Μια κοπέλα μου έστειλε ένα κουτί με μπαλάκια του τένις, με μία φωτογραφία και ένα σημείωμα που έλεγε, “Now you’ve Got the balls, give me a call”.

Έξυπνη, indeed...

PB: Πήρες?

QT: Πήρα, αλλά ήταν στο St. Louis, και δεν υπήρχε περίπτωση να ταξιδέψω. Της απάντησα σε λίγα ακόμη γράμματα. Μια κοπέλα, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν νομίζω ότι την πήρα ποτέ. Φοβόμουν ότι παραηταν μικρή. Στη φωτογραφία μπορεί να ήταν 20, μπορεί να ήταν 15. Ήταν μια νέα μαύρη κοπέλα. Έκανα το “From Dusk Till Dawn” με τον George Clooney. Αφού το διάβασα, πήγα και χτύπησα στο trailer του. Μπήκα μέσα και του το διάβασα και έπαθε πλάκα.

PB: Παίρνει κι αυτός καλά γράμματα.

QT: Περνούσαμε καλά διαβάζοντας ο ένας τα γράμματα ου άλλου. Ένα ήταν πολύ εντυπωσιακό. Στην αρχή έγραφε ποιες ταινίες θέλει να δει μαζί μου και φινόταν cool film-geek και στη συνέχεια περιέγραφε πιο..βρώμικα πράγματα. Ανέφερε ότι θα φιλιόμαστε για ώρες. Και μετά γράφει “I want to dress you in a French maid outfit, and while I sit in a chair in a garter belt and panties, smoking a cigarette, I’ll make you pick up every piece of lint off the carpet. And I’m not going to be easy about it! You’re going to get right down on your hands and knees, and I want that carpet completely clean as I smoke cigarettes”.

PB: Πέρασες τέσσερις μήνες στην Κίνα γυρίζοντας το “Kill Bill”. Πως διασκεδάζει κάποιος σε μια κομμουνιστική χώρα;

QT: Η νυχτερινή ζωή στην Κίνα είναι off the hook. Αν έχεις δει το Sixth Street στο Austin, Texas, αυτόν τον δρόμο με όλα τα μπαρ, ε αυτοί έχουν πέντε τέτοιους δρόμους στο Πεκίνο και τα μπαρ είναι ανοιχτά όλο το βράδυ. Δουλεύαμε έξι μέρες την εβδομάδα και το καίγαμε στο ρεπό Όταν τελειώναμε τα γυρίσματα, βγαίναμε. Είμαστε ξύπνιοι όλο το βράδυ τα Σάββατα και κοιμόμαστε όλη την μέρα την Κυριακή. Η Κίνα είναι η πρωτεύουσα του ecstasy. Είχαμε και γαμώ τις φάσεις στην Κίνα.

PB: Πήρες ecstasy?

QT: Ναι. Την πρώτη φορά που πήγα στο Σινικό Τοίχος ήταν σαν ολονύκτιο rave πάρτι. Είχαν rock μπάντες, πυροτεχνήματα. Πίναμε μπάφους και παίρναμε E. Ήταν απίθανα. Εγώ και κάποιοι από το συνεργείο διασκεδάσαμε σαν rock stars όλο το βράδυ. Είναι φοβερός τρόπος να δεις το Σινικό Τοίχος για πρώτη φορά.

Τουλάχιστον δεν φοβάται να κάνει τέτοιες δηλώσεις...

PB: Γράφεις για κακά παιδιά που περνάνε τα χειρότερα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ποια ήταν η χειρότερη κατάσταση στην οποία βρέθηκες; Ήταν ο καιρός που πέρασες στη φυλακή;

QT: Μπήκα στη φυλακή τρεις φορές, όλες για κλήσεις. Ήμουν είκοσι και απένταρος, με το ζόρι έβγαζα 8.000 το χρόνο. Αν έπαιρνα κλήση, έπρεπε να μπαίνω φυλακή γιατί δεν είχα να πληρώσω. Αν το αυτοκίνητο σου δεν έχει ασφάλιση και πάρεις κλήση δεν μπορείς να το διορθώσεις. Εκτίεις την ποινή σου και προσπαθείς να μην σε ξαναπιάσουν για λίγο.


PB: Χτύπησες έναν παραγωγό του “Natural Born Killers” σε ένα εστιατόριο στο Hollywood και έκανες φασαρία σε ένα bar στη Νέα Υόρκη γιατί είχαν ενστάσεις για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους μαύρους στις ταινίες σου. Είσαι λίγο παραπάνω οξύθυμος;

QT: Δεν νομίζω ότι είμαι οξύθυμος. Μπορεί να συζητάω και να ανάψει λίγο η κουβέντα. Δεν θα αντιδράσω βίαια, γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει όριο που να μη μπορώ να ξεπεράσω σε τέτοιες καταστάσεις. Ξέροντας που μπορεί να καταλήξει, η ζωή είναι πολύ ευκολότερη αν δεν αντιδράσω βίαια. Μπορεί να είμαι πολύ θυμωμένος με κάποιον αλλά ποτέ δεν φοβάμαι ότι θα παρασυρθώ και θα τον χτυπήσω ή θα ξεπεράσω τα όρια. Αλλά τη στιγμή που θα το κάνει ο άλλος, θα το κάνω κι εγώ.

PB: Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπλέχτηκες σε καυγά;

QT: Λοιπόν, κάποτε συνέβαινε συχνά. Υπάρχει ένα περιστατικό που κανείς δεν ήξερε με έναν ταξιτζή. Ήμουν με μια κοπέλα κι αυτός ήταν πολύ αγενής. Αρχίσαμε να διαφωνούμε. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο και είπε κάτι γι' αυτή. Πήγα από την άλλη μεριά του ταξί και τον χτύπησα. Κάποιοι από ένα club με τράβηξαν από πάνω του και αυτός έφυγε. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ότι αυτό άξιζε $30,000, όσα θα χρειαζόταν να πληρώσω όταν ο τύπος καταλάβαινε ποιος ήμουν. Πόσο θέλω να το τσακίσω. Ήταν ένας μεγάλος μαύρος τύπος και είναι συνηθισμένοι να βλέπουν τους λευκούς να κάνουν πίσω. Εγώ δεν κάνω πίσω, ειδικά για μεγάλους μαύρους τύπους. Αυτό μου δίνει ψυχολογικό advantage. Σκέφτεται ο άλλος, γιατί δεν κάνει πίσω; Βγήκε από το αμάξι και φώναζε “Come on, motherfucker!”. Τότε τα $30,000 πέρασαν από μυαλό μου, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, θα το κάνω να αξίζει.

PB: Άξιζε;

QT: Άξιζε. Boom! Του έριξα μπουνιά. Οι τύποι με άρπαξαν και αυτός προσπάθησε να με δαγκώσει στο στήθος. Με δάγκωσε αρκετά καλά, ο μαλάκας.

PB: Δεν περίμενες ποτέ να σε...αρμέξει κάποιος.

QT: Ο μόνος λόγος που δεν μου έκανε ζημιά ήταν γιατί ήταν πολύ άπληστος. Δάγκωσε πάρα πολύ. Αν η δαγκωνιά ήταν μικρή θα μπορούσε να μου κόψει κομμάτι. Όμως ίσα που διαπέρασε το δέρμα επειδή είχε πολύ σάρκα στο στόμα του.

PB: Σου κόστισε $30,000?

QT: Όχι. Έκανα κάτι έξυπνο. Δεν κάλεσα τον εκδότη μου, δεν είπα τίποτα σε κανένα. Δεν ήθελα να μαθευτεί υποθέτοντας ότι είχα περίπου πέντε μέρες μέχρι να καταλάβει ποιος είμαι. Μετά από δύο μήνες το είπα στους φίλους μου.


PB: Γιατί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο για σένα;

QT: Για δύο πράγματα. They are digging on my movies. Ίσως τους τραβάω το ενδιαφέρον σε ταινίες που δεν θα έβλεπαν ποτέ. Μετά είναι η προσωπική μου American-dream ιστορία που ίσως με είδαν να διηγούμαι στο “The Tonight Show” ή διάβασαν σε συνεντεύξεις. Είμαι ανοιχτός, what you see is what you get. Γι' αυτό σιχάθηκα τα media για λίγο, γιατί μου φαινόταν σαν να με κορόιδευαν επειδή ήμουν ο εαυτός μου. Αυτό μπορεί να μοιάζει παιδικό αλλά όταν είσαι ενήλικας, οι άνθρωποι δεν σε κοροϊδεύουν πια - όχι στα μούτρα σου.

Πάντως το έχει παράπονο. Τον φαντάζομαι να παίρνει τη μαμά του τηλέφωνο και να γκρινιάζει επειδή το τάδε κακό περιοδικό τον κορόιδεψε.

PB: Έγινες καρικατούρα.

QT: Θα διαβάσεις για κάποιον ότι κοροϊδεύει την εμφάνισή σου – τα μαλλιά μου, το σαγόνι μου ή τον τρόπο που μιλάω. Το ξεπέρασα αλλά πλήγωσε τα αισθήματά μου. Δεν το περίμενα. Ποιος το χρειάζεται αυτό; Δεν το γούσταρα αυτό στο λύκειο: γι' αυτό το παράτησα. Σκέφτεσαι ότι πάντα παραπονιούνται που όλοι φυλάγονται τόσο πολύ. Εγώ δεν φυλάγομαι, και ο πληρώνω. Ωστόσο το ξεπέρασα πια.

PB: Τόσο για το “Reservoir Dogs” όσο και για το “Pulp Fiction” κατηγορήθηκες ότι δανείστηκες στοιχεία από τον κινηματογράφο του Hong Kong. Πες μας τις επιρροές που είχες στο “Pulp Fiction”. Η σκηνή με τον Bruce Willis και τον Ving Rhames που κυνηγιούνται και βρίσκονται μέσα στο ενεχυροδανειστήριο και τους πιάνουν οι βιαστές από σου ήρθε;

QT: Δεν ξέρω ακριβώς πως μου έρχονται. Δεν γίνομαι πολύ ναλυτικός και απλά οι ιστορίες παίρνουν τελικά τη μορφή που παίρνουν.

PB: Θα μπορούσες να συγκρίνεις τη σκηνή του βιασμού με την αντίστοιχη στο “Deliverance”;

QT: Η ιδέα είναι του Roger Avary. Είχε γράψει ολόκληρο σενάριο για μια ταινία. Δεν ήθελα να την κάνω ολόκληρη, μόνο το κομμάτι που ταίριαζε στο “Pulp Fiction”. Αγόρασα το σενάριο όπως αγοράζεις ένα βιβλίο για να το κάνεις ταινία, απλά για να προσαρμόσω το κομμάτι που μου άρεσε. Αυτή είναι η σκηνή όπου ο μποξέρ τελειώνει τον αγώνα και τον κυνηγάει ένας τύπος και καταλήγουν σε ένα ενεχυροδανειστήριο με δύο serial killers.


PB: Η σκηνή “Wake the gimp” ήταν του Avary?

QT: Όλη η σκηνή στο ενεχυροδανειστήριο ήταν δική του ιδέα. Ήθελα να το κάνω γιατί δούλευα πάνω σε κάτι που ήταν πολύ μεγάλο θέμα στο “Deliverance”. Αυτή η τρέλα, ο βιασμός από το πουθενά θεώρησα ότι ήταν αστείο. Wow, έκανε το βιασμό πραγματικά αστείο.

PB: Τελικά...

QT: Φοβόμασταν ότι θα είναι X rating. Εκείνη την περίοδο όμως βγήκε το “American Me” που είχε τρεις βιασμούς. Αυτό βοήθησε.


PB: Ο Ned Beatty στιγματίστηκε μόνιμα από το βιασμό στο “Deliverance”. Ήταν δυσκολο να πείσεις τον Rhames να παίξει τον μαφιόζο αρχηγό που σοδομίζεται από rednecks?

QT: Ήταν εμπόδιο για όλους σχεδόν τους μαύρους άντρες ηθοποιούς με τους οποίους μίλησα. Είναι δύσκολο να πείσεις έναν μαύρο άντρα να κάνει κάτι στο οποίο βιάζεται. Δεν ήταν θέμα του πόσο θα δείξεις. Αλλά το έγραψα με τον Ving στο μυαό μου. Πάντα άκουγα τη φωνή του σε αυτό το διάλογο. Ήρθε, εκανε την οντισιόν και ήταν θαυμάσιος. Τότε ήρθε η ώρα να κάνουμε τη συζήτηση. Σκεφτόμουν, μακάρι να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο οι άλλοι γιατί είναι τόσο καλός. Ο Ving το ένιωσε αυτό και είπε “Let me ask you, how explicit is this shit gonna get?” απάντησα, “It’s not going to be that bad, but you’re going to know what’s going on. Do you have a problem with that?” και μου είπε, “Not only do I not have a problem, you have to understand that because of the way I am, I don’t get offered many vulnerable characters. This man might end up being the most vulnerable motherfucker I will ever play”.

PB: Οπότε το έκανε.

QT: Ο Ving κρατάει τις υποσχέσεις του, αλλά στη σκηνή που τον βιάζει ο Duane Whitaker, ήθελα έναν τύπου “yee haw!” βιασμό. Ο Ving είπε, “Okay, so we’re going to see his butt, right? Well, what’s going to be down there to protect that?” και του απαντάω, “You won’t see anything”. Και λέει, “I’m not talking about what you’re going to show. I don’t care if it’s on camera, in focus or not. I don’t want dick touching anus. What are you going to put down there?” Είμαστε ο Duane, ο Ving κι εγώ, και ένας από το συνεργείο φέρνει μία βελούδινη θήκη από αυτές που βάζουμε διαμάντια. Βάλαμε τα γέλια, και ο Ving είπε “Duane, you just put your dick in this little bag and I’ll be okay”.

PB: Είχες πει για το “Jackie Brown” ότι περισσότερο ταυτίζεσαι με τον χαρακτήρα του Sam Jackson, τον badass gun- Runner, Ordell Robbie. Υπάρχουν ψήγματα badass σε σένα;

QT: Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει αυτό που έχω πει για τον Ordell. Είμαι μεθοδικός συγγραφέας. Γίνομαι ένας ή δύο από τους χαρακτήρες όταν γράφω. Όταν έκανα το “Kill Bill”, ήμουν η Νυφη. Οι άνθωποι παρατήρησαν ότι όσο το έγραφα γινόμουν πιο θυληκός στην εξωτερική μου εμφάνιση. Ξαφνικά αγόραζα πράγματα για το σπί μου. Αν έβλεπα κάτι ωραίο σε ένα μαγαζί στο Greenwich Village, θα το αγόραζα. Και ένα αντικείμενο σε ένα ράφι ή μια βιτρίνα αν μου άρεσε το έπαιρνα αμέσως και το δοκίμαζα. Αγόραζα λουλούδια για το σπίτι και τα τακτοποιούσα. Συνήθως δεν φοράω κοσμήματα, και τότε φόραγα. Οι φίλοι μου έλεγαν, “You’re getting in touch with your feminine side. You’re nesting, adorning yourself”. Στην περίπτωση του “Jackie Brown”, ο χαρακτήρας με τον οποίο ταυτίστηκα ήταν ο Ordell. Περπατούσα σαν τον Ordell όλη τη χρονιά. Όταν σταμάτησα να γράφω έπρεπε να το σταματήσω και ν' αφήσω τον Sam Jackson ν'αναλάβει.

PB: Γιατί μίσησες τόσο πολύ το “Natural Born Killers”?

QT: Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχω δει την ταινία από την αρχή ως το τέλος. Έιχα παρακολουθησει μόνο κομμάτια στην αρχή και μετά πήγα στο σινεμά να τη δω.


PB: Και σηκώθηκες κι έφυγες;

QT: Ναι. Μίσησα τόσο τη Rodney Dangerfield sequence. Ήταν τόσο μη αστεία, τόσο απωθητική. Έκανε κάτι που δεν θα έκανα ποτέ: έδωσε μία peanut ψυχολογική αιτία στο γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι. Το απέρριψα με κάθε τρόπο το ότι μια απαίσια σκηνή σου δίνει μια μικρή ποπ ψυχολογική ανάλυση.

Εμένα πάντως αυτή η σκηνή μου άρεσε...

PB: Αποδώθηκε με μορφή sitcom, με laugh track, και το έκανε ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας του Dangerfield είχε κακοποιήσει την κόρη του.

QT: Αφαίρεσα το όνομά μου από το σενάριο απλά και μόνο για να μη νομίζει ο κόσμος ότι το έγραψα εγώ αυτό.

PB: Κατακρίθηκες από τον Spike Lee για τη χρήση της λέξης “nigger” στις ταινίες σου.

QT: Έπεσα πάνω στον Spike αφού είχε τελειώσει όλο αυτό, και ήμουν ετοιμος να πλακωθώ.

PB: Γιατί?

QT: Γιατί έλεγε όλα αυτά αντί να μιλήσει σε μένα. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με τον Spike ήταν η τελείως προσωπική σκοπιά στη διαφωνία του. Μου επιτέθηκε για να διατηρήσω το “Jesse Jackson of cinema” status του. Βασικά, για λίγο καιρό πριν εμφανιστώ, έπρεπε να έχεις την έγκριση του Spike Lee αν ήσουν άσπρος και είχες σχετική με μαύρους θεματολογία στην ταινία σου. Γάμησε το. Αυτό καταστράφηκε και ποτέ δεν θα έχει ξανά αυτή τη θέση. Δεν ζήταγα την έγκρισή του, κι έτσι μίλαγε για μένα για να κρατήσει το status του.

PB: Πιστεύεις ότι κάποιες από τις διαφωνίες του είχαν βάση?

QT: Είναι αστείο, γιατί μιλάει με αυτούς τους μεγαλειώδεις όρους, αλλά όσο και να μιλάει ο τύπος στην πραγματικότητα δεν τον ακούει. Τυπώνουν το ύφος του. Αν αναλύσεις αυτά που λέει, το θέμα δεν ήταν το πόσες φορές είχα δικαίωμα να πω “nigger”. Ήταν το γιατί εγώ είχα το δικαίωμα να πω “nigger” 37 φορές, ενώ αυτός δεν έχει το δικαίωμα να πει 37 φορές “kike”. Αυτό ήταν που πραγματικά έλεγε.

PB: Επειδή χρησιμοποίησε δύο στερεότυπους Εβραίους χαρακτήρες στο “Mo’ Better Blues”.

QT: Οι λεξεις “nigger” και “kike” δεν είναι ίδιες. Το “Kike” δεν ανήκει στην καθημερινή διάλεκτο των Εβραίων. Η άλλη λέξη έχει ίσως 12 διαφορετικές ερμηνείες, ανάλογα με το πως την χρησιμοποιείς, ποιος τη λέει και πως τη λέει. Το να ισοσταθμίζει κάποιος τις λέξεις “nigger” και “kike” σημαίνει ότι δεν παίρνει υπόψιν το πως λειτουργεί σήμερα η αγγλική γλώσσα. Κι εγώ δουλεύω με την αγγλική γλώσσα. Δεν είμαι απλά ένας σκηνοθέτης που γυρνάει ταινίες. Είμαι καλλιτέχνης, καλός, κακός ή αδιάφορος αυτό είμαι. Όλες μου οι επιλογές, ο τρόπος ζωής μου, σχετίζονται με αυτό. Είπε, “Quentin isn’t more of an artist than Michael Jackson is, and when Michael said “Jew me” in a song, they made him change it”. Σχέδον άξιζε το όλο θέμα για να τον ακούσω να λέει αυτό το πράγμα.


PB: Βαθμολόγησε τον εαυτό σου από το 1 μέχρι το δέκα σαν σεναριογράφο, σκηνοθέτη και ηθοποιό.

QT: Wow, you’re nailing me down here. Κοίτα, δεν θέλω να βαθμολογήσω τον εαυτό μου με αριθμούς. Αν πω 10, φαίνομαι μαλάκας, και αν δεν πω 10, είμαι ψεύτης[γελάει]. Θ' απαντήσω στην ερώτηση, αλλά όχι με βαθμολογία. Όσο αφορά στην ηθοποιία, πιστεύω ότι θα μπορούσα να γίνω πολύ καλός ηθοποιός. Αν είχα την ευκαιρία να παίξω περισσότερους χαρακτήρες και να διαθέσω περισσότερο χρόνο, θα μπορούσσα να γινω εξαιρετικος ηθοποιός. Ο κόσμος ήταν πραγματικά σκληρός με μένα.

PB: Γιατί;

QT: Μάλλον γιατί δεν συνειδητοποίησε πόσο σοβαρά το είχα πάρει και οι κριτικοί δεν το ήθελαν. Ένας κριτικός μου το είπε αυτό. Ότι ήμουν ένας νεαρός auteur, και δεν ήθελαν να εστιάσω αλλού. Ήθελαν να είμαι σε ένα δωμάτιο και να σκέφτομαι την επόμενη ταινία που θα δουν. “Why aren’t you saving cinema from itself?”

PB: Ο George Clooney όπως και οι Tim Roth και Steve Buscemi σκηνοθέτησαν ταινίες και χειροκροτήθηκαν επειδή διευρύνουν τα ταλέντα τους. Διπλά standard?

QT: Ευχαριστώ που το παρατήρησες. Για την ακρίβεια, αντιμετώπισα τον Roger Ebert αφού χαρακτήρισε εκείνη την ταινία που ειχα κάνει πριν χρόνια το “Somebody to Love”, ως ένα είδος booby prize στην εκπομπή του. Προβλήθηκε πολύ μετά το γεγονός και συμμετέχω για δύο δευτερόλεπτα. Ο Buscemi σκηνοθετεί το “Tree Lounge” και παίρνει το door prize επειδή σκηνοθετεί και...επεκτείνει τα ταλέντα του. Το booby prize πήγε σε μένα επειδή τόλμισα να παίξω σε μια ταινία. Γιατί είναι ok γι' αυτόν να επεκτείνει τα ταλέντα του αλλά όχι για μένα;

PB: Ξεκινησες την υποκριτική σαν μιμητής του Elvis στο “The Golden Girls”. Πως ήταν να είσαι δίπλα Bea Arthur;

QT: Η δουλειά κράτησε μόνο δύο μέρες, και ήταν φανταστικό το πόσα πολλά λεφτά κέρδισα. Τότε δεν είχα καθόλου λεφτά. Και ξαφνικά πήρα $700 γι' αυτό. Και στη συνέχεια το show έπαιζε συνέχεια σε επανάληψη στο NBC. Είχα δυο επεισόδια σε συνεχή επανάληψη και έβγαλα $2,500. Όποτε έμενα απένταρος ερχόταν μια επιταγή για $150, μετά $75, μετά $95. Τις προάλλες πήρα επιταγή για 85 cents.


PB: Αυτή ήταν η πρώτη σου μεγάλη δουλειά σαν ηθοποιός. Πως το διαπραγματεύθτηκες;

QT: Την είχα κοπανήσει από το σχολείο για περίπου τρεις εβδομάδες, και ήμουν στο σημείο που δεν μπορούσα να επιστρέψω γιατί θα με έπιαναν. Πήγα πίσω και με έπιασαν. Εγώ και η μαμά μου διαφωνούσαμε και πάνω στην ένταση της είπα “Well, I want to quit anyway.” Και μου λέει, “You’re not going to quit”. Νόμιζα ότι αυτό ήταν. Μια εβδομάδα αργότερα, βαφόταν στο μπάνιο πριν πάει στη δουλειά και μου λέει “About your quitting school, I’ve thought about it, and I’m going to let you quit. But you have to go out and get a job”. Τα έπαιξα. Σκέφτηκα, δεν κατάλαβε ότι μπλόφαρα; Κι έτσι το παράτησα.

PB: Έβγαινες με τη Mira Sorvino, μια απόφοιτη του Harvard, και δεν πήγες ούτε στο κολλέγιο. Το μετανοιώνεις ποτέ που παράτησες το σχολείο;

QT: Όχι, υπάρχει μια μικρή περηφάνια που παράτησα το λύκειο και κατάφερα τόσα. Με κάνει να φαίνομαι λίγο εξυπνότερος. Όταν το λέω σε κάποιον, εντυπωσιάζεται. Δεν μπορώ να εναρμονιστώ με το Αμερικάνικο σύστημα εκπαίδευσης. Μισούσα τόσο πολύ το σχολείο. Δεν πήγα ποτέ λύκειο. Το μόνο που ίσως μετανιώνω – και ούτε καν πολύ- είναι ότι μισούσα τόσο πολύ το σχολείο που νόμιζα ότι θα είναι έτσι για πάντα. Δεν συνειδητοποιούσα ότι το κολέγιο θα ήταν διαφορετικό. Αν το έκανα πάλι από την αρχή, πιθανόν να τελείωνα το σχολείο για να έχω και την εμπειρία του κολεγίου.


PB: Η μαμά σου σε μεγάλωσε χωρίς τον βιολογικό σου πατέρα. Το περιοδικό “Premiere” τον ξετρύπωσε αφού έγινες διάσημος. Ήταν άδικο αυτό;

QT: Αυτό με ενοχλούσε πολύ καιρό. Ήταν ένα από τα κακά υποπροϊόντα της φήμης. Δεν τον συνάντησα ποτέ και δεν είχα την επιθυμία να το κάνω. Δεν είναι ο πατέρας μου. Το ότι απλά πήδηξε τη μαμά μου δεν τον κάνει πατέρα μου. Το μόνο πράγμα που έχω να του πω είναι “Thanks for the fucking sperm”. Είχε 30 χρόνια να με βρει, και το κάνει αφού έγινα διάσημος; Είναι θλιβερό. Για λίγο, όταν έγινα γνωστός με αυτό το όνομα και δεν με έψαξε, σκέφτηκα, αυτό είναι κουλ από μέρους του. Δείχνει επίπεδο. Αλλά η δημοσιότητα είναι κάτι που δύσκολα αρνούνται οι άνθρωποι.

PB: Δεν μπορούμε να φύγουμε χωρίς να ρωτήσω την ερώτηση που πάντα αρνείσαι να απαντήσεις. Τι έχει μέσα η βαλίτα στο “Pulp Fiction”? Και τι συμβαίνει όταν ο Mr. Pink βγαίνει έξω από την αποθήκη στο “Reservoir Dogs?”

QT: Ποτέ δεν θα πω τι έχει μέσα η βαλίτσα -όχι για να γίνω μαλάκας αλλά γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του εξήγηση, και αυτό είναι το νόημα. Το ίδιο και για τον Mr. Pink. Για παράδειγμα όταν ο Oliver Stone κάνει τις ταινίες του, έχει μια μεγάλη ιδέα που θέλει να περάσει, και θέλει όλοι να βγουν από το σινεμά με αυτή την ιδέα. Μπορεί να απορρίψουν την ιδέα αλλά καλύτερα να την "πιάσουν"γιατί τότε θα νομίζει πως δεν έκανε τη δουλειά του. Θέλω να κάνω πολύ δουλειά για σένα αλλά θέλω να αφήσω το 10, 20 τοις εκατό να το φανταστείς εσύ, ώστε η ταινία να γίνει πραγματικά δική σου. Έχεις μια εκδοχή. Πράγματα που είναι ανοιχτά σε εξηγήσεις. Τη στιγμή που σου λέω τι σκέφτομαι είναι σαν να πετάω οτιδήποτε θα μπορούσες να σκεφτείς εσύ. Αυτό σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος. Οπότε πες μου εσύ τι έχει μέσα η βαλίτσα. Αν πιστεύεις ότι είναι η ψυχή του Marsellus και την πήρε πίσω απ’ το διάβολο, που είναι μία από τις εκδοχές απ’ ότι άκουσα, τότε έχεις δίκιο: είναι η ψυχή του. Το ότι έκανα μια ταινία που εμπνέει τόσες εμπνευσμένες εκδοχές με κάνει περήφανο. Είναι αστείο το που μπορεί να σε οδηγήσει μια ατάκα. Ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη μου ατάκα στο ενεχυροδανειστήριο στο “Pulp Fiction”? Η Holly Hunter το παρατήρησε. Όταν αποφασίζουν ποιον θα βιάσουν πρώτο, επιλέγουν τον Marsellus, και λένε “You want to do it in here?” “No, let’s take him into Russell’s old room.” Εσύ σκέφτεσαι ποιος στο διάολο είναι ο Russell και πως έγινε το παλιό του δωμάτιο; Θα σε αφήσω να μαντέψεις και αυτό επίσης…

Inglourious Basterds: εξελίξεις

Για αρχή μία συνέντευξη του Tarantino στο Variety. Μαθαίνουμε ότι η ταινία θα διαρκεί ένα λεπτό περισσότερο από αυτό που προβλήθηκε στις Κάννες. Μιλάει για μία ακόμη φορά για το prequel που είμαι σίγουρη δεν θα δούμε ποτέ. Και λέει και λίγα πράγματα για το promotion της ταινίες.


Αυτό είναι το cover του soundtrack της ταινίας! Επίσημα κυκλοφορεί στις 18 Αυγούστου...


Και αυτό είναι το καλύτερο πόστερ που έχουμε δει μέχρι τώρα. Τουλάχιστον από αυτά με τους πρωταγωνιστές. Όσο πάει γίνεται και καλύτερο...

Και μια συνέντευξη του Eli Roth, που λίγο μας ενδιαφέρει.

Και full ρεπορτάζ στο Empire του Αυγούστου!

Συνέντευξη: Playboy 1994

Έχω αρκετές συνεντεύξεις του Quentin, κυρίως από τα παλιά και σκέφτηκα ότι θα είναι ωραίο να τις μεταφράσω και να τις μαζέψω εδώ (κυρίως σαν προσωπικό αρχείο). Ειδικά σε κάποια έντυπα έχει πει πολύ ωραία πράγματα και γενικά είναι από τους ανθρώπους που κάθε συνέντευξή του είναι διαφορετική και έχει κάτι να μας προσφέρει (ειδικά αν ο δημοσιογράφος ξέρει να κάνει τη δουλειά του). Ξεκινάω λοιπόν με μία από τις καλύτερες. Playboy 1994. Πραγματικά σε αυτό το περιοδικό ξέρουν να παίρνουν συνεντεύξεις...

(και με την Pamela στο εξώφυλλο)

Playboy: Γενικά κάνεις "αντρικές" ταινίες. Έχεις κανένα μυστικό "μη αντρικό χόμπι";

Tarantino: Είναι περισσότερα τα αντρικά πράγματα που δεν κάνω. Δεν αράζω σε μπιλιαρδάδικα, δεν παίζω πόκερ. Και δεν πηγαίνω σε αθλητικά γεγονότα. Για μένα είναι βασανιστήριο να βλέπω αθλητικά στην τηλεόραση. Αν πάω στο Dodger Stadium, είναι ok, γιατί το παιχνίδι έρχεται δεύτερο μετά τη μπύρα και τη διασκέδαση. Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω είναι πως κάποιοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μια ταινία για τρεις ώρες, αλλά θα παρακολουθήσουν ένα ηλίθιο, βαρετό απαίσιο ποδοσφαιρικό αγώνα για τέσσερις ώρες. Αυτό είναι η βαρεμάρα στα πιο κολοσιαία της επίπεδα. Έχω πολλές μικρές θεωρίες, και μία από αυτές είναι ότι στην πραγματικότητα σε κανέναν δεν αρέσουν τα αθλητικά. Αλλά οι άντρες νιώθουν ότι πρέπει να τους αρέσουν, έτσι υποκρίνονται ότι το κάνουν. Πιστεύω το ίδιο και για τους Who. Δεν νομίζω ότι αρέσει πραγματικά σε κάποιον αυτό το συγκρότημα. Όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να τους αρέσουν οι Who, έτσι υποκρίνονται. Φοβούνται να πουν ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.

Όπου ποδοσφαιρικός αγώνας, εκείνη η βλακεία που παίζουν οι Αμερικάνοι και το λένε football. Δεν έχει δει ελληνικό ποδόσφαιρο(ή soccer-!- για να μας καταλάβει) γι' αυτό τα λέει αυτά!


Playboy: Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους Ιταλούς του Los Angeles και στους Ιταλούς της Νέας Υόρκης; (Πραγματικά δεν ξέρω γιατί έγινε αυτή η ερώτηση. Μπορεί να έπαιζε κάτι εκείνη την εποχή).

Tarantino: Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν Ιταλοί του Los Angeles. Στη Νέα Υόρκη υπάρχουν ιταλικές γειτονιές. Στο Los Angeles όχι. Δεν υπάρχουν εθνικότητες εδώ. Είσαι απλά αυτός που είσαι. Φυσικά τα περισσότερα σε σχέση με την Ιταλία τα μαθαίνουμε από ταινίες όπως το Mean Streets. Είναι όλη η συμπεριφορά "Hey! Yo, yo, yo, mah friend. I'm feelin' fine." Ξέρεις το κλασσικό ιταλικό car-coat-cigarette-Bogarting πράγμα. Αλλά μπορώ να διακρίνω τον αυθεντικό Ιταλό από τον ποσερά Ιταλό;Όχι. Για μένα όλοι μοιάζουν με ποζεράδες.



Playboy: Πολλοί άνθρωποι προσδιορίζουν την προσωπικότητά τους με το αυτοκίνητό τους. Πόσο "in" κάνει έναν άντρα το αυτοκίνητό του;

Tarantino: Λοιπόν, δεν έχω σχέση με αυτοκίνητα. Ένα αυτοκίνητο είναι απλά κάτι που σε πάει από το ένα μέρος στο άλλο. Το κόκκινο Chevy Malibu που οδηγεί ο John Travolta στο Pulp Fiction είναι δικό μου. Θα μπορούσε να σημαίνει κάτι για μένα. Στην πραγματικότητά είναι big pain in the ass. Το έχω σε γκαράζ ώστε να μην ασχολούμαι. Προσπαθούσα να το πουλήσω στο set. Είναι καινούριο και όλοι το ζαχάρωναν. Όμως υπέθεταν ότι κάτι πήγαινε στραβά επειδή νοιαζόμουν τόσο λίγο γι' αυτό. Και είχα το στυλ "No! I just don't want it. I hate it, actually. Pay me what I paid for it and it's yours." Προτιμώ να τριγυρνάω με το μικρό μου Geo Metro.


Playboy: Μία λίστα με μοντέρνες ανέσεις. Κατέταξέ τες σε αντρικές και μη αντρικές. Μικροκύματα. Fax machines. Στέπερ. Ποδηλατική βερμούδα.

Tarantino: Οι φούρνοι μικροκυμάτων είναι οπωσδήποτε αντρικοί. Οι εργένηδες δεν θέλουν να ξοδεύουν το χρόνο τους μαγειρεύοντας γιατί για κάποιο λόγο δεν απολαμβάνουν τη γεύση των φαγητών τους. Έτσι το να περάσουν μια ώρα μαγειρεύοντας δεν τους φαίνεται σωστό. Πιθανότητα θα καταλήξεις να τρως ενώ στέκεσαι στην κουζίνα. Το Fax δεν είναι κάτι που μπορώ να κατατάξω σε αντρικό ή μη αντρικό. Έχει να κάνει περισσότερο με οικονομική τάξη: Πάνω ή κάτω από τον μικρότερο μισθό. Το στέπερ είναι αναμφίβολα μη αντρικό. Το ποδήλατο είνμαι ίσως λίγο περισσότερο. Αν θέλεις να μιλήσουμε για πραγματικά αντρικά πράγματα τότε τα ποδηλατικά σορτσάκια είναι μη αντρικά. Πολλοί άντρες τα φοράνε στο Los Angeles, αλλά πόσους θα δεις να τα φοράνε στο Detroit? Δεν νομίζω πολλοί. Να σου πω κι ένα ακόμη μη αντρικό πράγμα; Όταν χορεύεις και βάζεις τα χέρια σου πάνω από το κεφάλι σου - αυτό δεν είναι καθόλου αντρικό. Υπάρχει ένα είδος ομοφυλόφιλης γραμμής που βρίσκεται ακριβώς στο ύψος των ώμων σου. Μπορείς να χορεύεις έτσι (κουνάει τις γροθιές του στο ύψος των πλευρών) όλη μέρα, αλλά τη στιγμή που θα αρχίσεις να κάνεις έτσι (κουνάει τα χέρια πάνω από το κεφάλι του), αυτό δεν είναι πολύ αντρικό.


Playboy: Το Reservoir Dogs αρχίζει με την άποψη ενός απ' τους κακοποιούς για το Like a Virgin της Madonna, η οποία είναι ότι όλο το τραγούδι μιλάει για: "this cooze who's a regular fuck machine. I'm talking morning, day, night, afternoon . . . dick, dick, dick, dick." Ποια ήταν η αντίδρασή της Madonna σε αυτή την ερμηνεία;

Tarantino: Αφού είδε την ταινία, ήθελε να με συναντήσει. Έτσι τη συνάντησα στη Maverick, την εταιρεία παραγωγής της. Πιστεύω πως της φάνηκε ενδιαφέρον το ότι το σκέφτηκα αυτό, γιατί υπέγραψε το άλμπουμ μου Erotica, "To Quentin - It's about love, not dick. Madonna."


Playboy: Κάποιες σκηνές στις ταινίες σου δεν είναι για σιχασιάρηδες. Όταν βλέπεις μια ταινία τι σε κάνει να τρομάξεις/σιχαθείς;

Tarantino: Στην πραγματικότητα πολλά πράγματα. Κάποιου το κεφάλι μπορεί να τινάζεται στον αέρα από όπλο και να μην με επηρεάσει. Ένας αποκεφαλισμός μπορεί να είναι απολαυστικός για τα εφέ ή το πως λειτουργεί στη σκηνή. Αυτά που με επηρεάζουν είναι real-life, ανθρώπινα πράγματα. Αν κάποιος κοπεί στο set, ανατριχιάζω, γιατί σχετίζομαι με αυτό. Το να πυροβοληθώ από Uzi - είναι δυσκολότερο να έχει σχέση με μένα.


Playboy: Κάποια στιγμή εμφανίστηκες σαν μιμητής του Elvis στο The Golden Girls. Το θεωρείς ένα υψηλό σημείο ή το ναδίρ της καριέρας σου σαν ηθοποιός;

Tarantino: Λοιπόν, είναι υψηλό σημείο γιατί ουσιαστικά ήταν από τις λίγες φορές που προσελήφθην για μια δουλειά. Ήμουν ένας από τους 12 μιμητές του Elvis, απλά ένας ένδοξος κομπάρσος. Για κάποιο λόγο μας έβαλαν να τραγουδάμε το τραγούδι του Don Ho, Hawaiian Love Chant. Όλοι οι υπόλοιποι φορούσαν Vegas-style κοστούμια. Αλλά εγώ φόρεσα τα δικά μου ρούχα, ήμουν όπως ο Sun Records Elvis. Ήμουν ο hillbilly cat Elvis. Ήμουν ο πραγματικός Elvis: όλοι οι άλλοι ήταν ο Elvis αφού ξεπουλήθηκε.

Πάντως αυτό δεν πρέπει να είναι καλό για την γκαρνταρόμπα του...


Playboy: Περιέγραψε τον δραματουργικό πλούτο του Mexican standoff.

Tarantino: Στις ταινίες, ποτέ δεν είδα το Mexican standoff να οδηγείται σε αυτό που θα ήταν το λογικό, το οποίο είναι όλοι να πυροβολήσουν όλους γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν αλλιώς. Στις περισσότερες ταινίες, ο ένας σημαδεύει τον άλλο και λένε "The cops are outside," και τότε με κάποιο τρόπο το διαλύουν. Ή σε κάποιον του πέφτει το όπλο. Αυτό δεν μοιάζει να είναι η εξέλιξη στην πραγματική ζωή. Το κουλ στο Mexican standoff είναι ότι είναι το τέλος. Και αυτό πραγματικά με εξιτάρει, και στο είδος των ιστοριών που μου αρέσει να κάνω, μου αρέσει να το χρησιμοποιώ ένα δευτερόλεπτο πριν την έκρηξη, είναι το σημείο που βάζω λίγο διάλογο. Έχει αλήθεια σε αυτό. Η κατάσταση "τεντώνεται" μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει.


Playboy: Περιέγραψε, αν μπορείς, το πιο καθαρό παράδειγμα της έντασης ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες.

Tarantino: Περπατώντας στο δρόμο, οι γυναίκες νιώθουν την ένταση συνέχεια. Περπατάνε και κάποιος περπατάει πίσω τους και ξαφνικά υπάρχει ένταση. Θα κάνει κάτι; Τι συμβαίνει; Το νιώθουν. Και οι άντρες το νιώθουν επίσης. Εγώ το νιώθω. Και σκέφτομαι,Hey, εγώ απλά περπατάω στο δρόμο. Έτυχε να πηγαίνω στον ίδιο δρόμο. Περπατάω πίσω από αυτή τη γυναίκα και νομίζει ότι είμαι βιαστής. Και τώρα νιώθω ενοχές ότι είμαι βιαστής ενώ δεν έχω κάνει τίποτα. Έτσι νιώθω ενοχές και λίγο θυμό γιατί εγώ κοίταγα τη δουλειά μου. Τύπου, συγγνώμη που περπατάω πίσω σου. Και αυτή σκέφτεται, γιατί στο διάολο δεν μπορώ απλά να περπατήσω στο δρόμο; Και ξαφνικά υπάρχει ένταση και θυμός για το τίποτα.


Playboy: Αν τα Χολιγουντιανά γραφεία γεμίζουν με yuppie wusses, το ότι έχεις τη φήμη σκληρού άντρα σου δίνει προβάδισμά;

Tarantino: Κάποιες φορές οι άνθρωποι συμπεραίνουν ότι είμαι hardcore νεουρκέζικη περίπτωση, που δεν είμαι. Θα έλεγα ότι ίσως έχω διαφορετικούς κανόνες για τη ζωή. Κάνω παρέα με executives, σκηνοθέτες, μάνατζερς, οτιδήποτε. Θα αρχίσουν να μιλάνε πραγματικά άσχημα για άλλους καλλιτέχνες, και το κάνουν μπροστά μου. Και πάντα σκεφτόμουν, πιστεύουν ότι είμαι τόσο ηλίθιος; Με άλλα λόγια, μπορεί να μη μιλάνε για μενα έτσι εκείνη τη στιγμή αλλά αύριο είναι μια άλλη μέρα. They'll just as easily rip on me as somebody else. Αυτή η απαίσια συμπεριφορά είναι το χειρότερο πράγμα σε αυτή τη βιομηχανία. Οι άνθρωποι είναι τόσο αρνητικοί για τα πάντα. Είναι τυχεροί που βρίσκονται σε αυτή τη βιομηχανία, που είναι από τις μεγαλύτερες. Ειδικά επειδή δεν προσφέρουν τίποτα. Αρκετές καλές ταινίες βγαίνουν στο τέλος του χρόνου για να δικαιολογήσουν τη δουλειά τους. Αν στο τέλος του χρόνου μπορείς να πεις ότι είδες δέκα απόλυτα καλές ταινίες, ε τότε είναι ένα καλό ποσοστό.

Μ' αρέσει που απαντάει σε ότι τον ρωτάνε...


Playboy: Οι γυναίκες στα έργα σου είναι cool, τους αρέσουν τα hamburgers, οι ταινίες του Sonny Chiba, ο Elvis Presley και η Janis Joplin. Τι άλλα πράγματα εκτιμούν οι cool γυναίκες;

Tarantino: Αν σε μια κοπέλα αρέσει να κάθεται στην τρίτη σειρά στο σινεμά, είναι υπέροχο. Θα το πήγαινα σοβαρά με αυτή τη γυναίκα, θα μπορούσε να είναι κάτι που θα διαρκέσει πολύ καιρό. (checked)
Επίσης θα πρέπει να μην είναι κολλημμένη όσο αφορά στην προσωπική μου υγιεινή. Θα πρέπει να μου επιτρέψει λίγη τεμπελιά σε αυτό το θέμα. Δεν μιλάω για Body Odor αλλά οι άνθρωποι έχουν φυσική μυρωδιά, και πρέπει να της αρέσει η μυρωδιά μου. Αν έχει μεγάλο πρόβλημα με αυτό, είναι η αρχή του τέλους. Μία κοπέλα, η οποία ήταν ο έρωτας της ζωής μου, μου είπε μια φορά, "I like your smell". Για μένα, ήταν το πιο ρομαντικό πράγμα. (εδώ μας τα χαλάς λίγο...)


Playboy: Τι μαθαίνουν οι άντρες για τις γυναίκες ακούγοντας γυναικεία συγκροτήματα;

Tarantino: Λατρεύω τα γυναικεία συγκροτήματα. Αλλά στα Sixties, περίπου όλα όσα τραγούδαγαν ήταν για τα αγόρια τους: "He's so cool/he's so tough/l'm not too young to get married." Οι Go-Go's ήταν καταπληκτικές, και τα τραγούδια ους έμοιαζαν θλιβερά και αληθινά. Αλλά βασικά τραγουδούσαν κι αυτές για τ' αγόρια τους.Έτσι δε ξέρω αν παίρνεις κάτι από τα γυναικεία γκρουπ. Αν θέλεις να μάθεις πως νιώθει μια γυναίκα, τότε θα πρέπει να ακούσεις κάποια σαν τη Suzanne Vega.


Playboy: Οι ταινίες έχουν την προοπτική να διδάξουν. Συμφωνείς ή όχι με αυτή την άποψη;

Tarantino: Κάθε φορά που προσπαθείς να βγάλεις σε πέρας μια μεγάλη ιδέα, πυροβολείς τον εαυτό σου στο πόδι. Αρχικά, χρειάζεσαι να κάνεις μια καλή ταινία. Και πάνω στη διαδικασία αν σου έρθει κάτι, είναι θαυμάσιο. Και δεν χρειάζεται να είναι μια μεγάλη ιδέα. Πρέπει να είναι μια μικρή ιδέα, από την οποία ο καθένας θα πάρει κάτι διαφορετικό. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν κάνεις μια ταινία και η μεγάλη σου ιδέα είναι ότι ο πόλεμος είναι κακός, γιατί πρέπει να κάνεις μία ταινία; Αν αυτό είναι που προσπαθείς να πεις, απλά πες το. Είναι μόνο δύο λέξεις: War is bad. Μια στιγμή. Αυτές είναι τρεις λέξεις. Δύο λέξεις θα ήταν ακόμη καλύτερες: War bad. Κατά έναν τρόπο, αυτό έχει ακόμη περισσότερη δύναμη.

Πες τα ρε άνθρωπε, γεμίσαμε αγγελιοφόρους...


Playboy: Έχει η κυβέρνηση το δικαίωμα να επιβάλει στους πολίτες αν μπορούν να κατέχουν όπλα;

Tarantino: Δεν έχω όπλο. Αλλά αν γινόταν έλεγχος στα όπλα στην Αμερική δεν θα είχα πρόβλημα. Ο έλεγχος πιθανότατα θα έκανε θαύματα εδώ. Η βία στους δρόμους της Αμερικής είναι τρομακτική. Όταν πηγαίνεις στην Ευρώπη νιώθεις ότι είσαι σε διακοπές από την απειλή της βίας. Όχι ότι δεν σκοτώνονται και βιάζονται άνθρωποι στην Ευρώπη, αλλά σε σύγκριση με την Αμερική μοιάζει να μην συμβαίνει. Αλλά επίσης πιστεύω ότι υπάρχει μια υπόνοια υποκρισίας στον έλεγχο των όπλων. Η Αμερική ιδρύθηκε επειδή την πήραν κάποιοι άνθρωποι με τα όπλα. Είμαστε βασικά έθνος πολεμιστών. Τσαντιζόμαστε εύκολα. Για καλούς λόγους, μερικές φορές.


Playboy: Ποιο είναι το καλύτερο σε σχέση με τα δημητριακά;

Tarantino: Τα δημητριακά είναι από τα αγαπημένα μου φαγητά γιατί είναι εύκολο να τα φτιάξεις και είναι απίστευτα νόστιμα. Τα Cap'n Crunch είναι φυσικά η creme de la creme. Τα περισσότερα δημητριακά, δυστυχώς, δεν κρατάνε πολύ: κυκλοφορούν για μερικά χρόνια και μετά αποσύρονται. Αλλά τα καλύτερα από τα μοντέρνα δημητριακα, ήταν μακράν τα Bill and Ted's Excellent Cereal. Ήταν φανταστικά.


Playboy: Skinny ties, άσπρα πουκάμισα, μαύρα κοστούμια και γυαλιά ηλίου. Πως νιώθεις για το σφετερισμό του Reservoir Dogs look?

Tarantino: Πιστεύω είναι υπέροχο. Αν μια ταινία δράσης κάνει τη δουλειά της σωστά, πρέπει να θέλεις να ντυθείς σαν τον ήρωα. Αφού είδα τον Chow Yun-Fat στην ταινία του John Woo A Better Tommorrow, Part II, αμέσως αγόρασα ένα μακρύ παλτό και γυαλιά και κυκλοφορούσα με μια οδοντογλυφίδα στο στόμα. Κάθε φορά που ένας χαρακτήρας είναι πραγματικά cool, πρέπει να θέλεις να ντύνεσαι σαν αυτόν, να πίνεις τη μπύρα που πίνει. Θεωρούσα τον Kevin Costner τόσο cool στο Bull Durham που έπινα Miller High Life για λίγο καιρό.


Playboy: Στην πραγματική ζωή από που προέρχεται η βία;

Tarantino: Έρχεται από το πουθενά. Μπορεί να κάθεσαι εκεί και να γελάς και ξαφνικά να σου γυρίσει. Μια κοπέλα βγάζει τα τακούνια της, καρφώνει έναν άντρα στο κεφάλι και του το ανοίγει. Μια φορά, περίμενα το λεωφορείο τα μεσάνυχτα στη Western και Santa Monica, όπου αράζουν πολλές πόρνες. Μία μαύρη τραβεστί πόρνη στέκεται δίπλα μου και ξαφνικά ένα βαν σταματάει και ένας νεαρός Μεξικανός πηδάει απ’ αυτό με ένα ρόπαλο του baseball και έρχεται από πίσω της. Ήταν σουρεαλιστικό. Δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Εκείνη κάτι κατάλαβε, γυρνάει και βλέπει τον τύπο έτοιμο να τη χτυπήσει. Του λέει απειλητικά "Don't do it, I'm vice," που ήταν μια εκπληκτική απάντηση. Εν τω μεταξύ, ο τύπος έχει το ρόπαλο πάνω από το κεφάλι του και το σκέφτεται. Κι αυτή λέει: “Don't fucking do it " Και τότε - boom – τη χτυπάει έτσι κι αλλιώς. Η πόρνη αρχίζει να αντιστέκεται και να παλεύει και ξαφνικά έξι ακόμη τύποι βγαίνουν από το βαν. Εκείνη τη στιγμή έφυγα. Κι εκείνη έφυγε. Αυτό είναι real-life βία.

Ψιλοκοτούλα έκατσε... Βρε λες το ρόπαλο του Eli Roth στο Inglourious Basterds να το είχε σκεφτεί από τότε;


Playboy: Αφού το Reservoir Dogs δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα το 1992 στο Sundance Film Festival, υποσχέθηκες να μην παρευρεθείς σε τελετή εκτός αν ξέρεις ότι θα κερδίσεις. Ήταν το ότι δεν κέρδισες ή το ότι ένιωσες ότι έχασες δημοσίως αυτό που σε έκανε να δώσει αυτή την υπόσχεση;

Tarantino: Τελικά, δεν με νοιάζει. Θέλω να πω, ότι αν το διαβάσω στην εφημερίδα και δεν δω το όνομά μου η αντίδρασή μου θα είναι, "Damn." Αλλά όταν βάζεις το κοστούμι σου και παρακολουθείς τη βραδιά και δεν σε φωνάζουν, σε πληγώνει. Το να εμφανίζομαι με κοστούμι σημαίνει “Η απόφασή σημαίνει κάτι για μένα”, όταν στην πραγματικότητα δεν σημαίνει. Όταν πήγα στην τελετή του Sundance και δεν κέρδισα τίποτα για μια ταινία με την οποία ήμουν πολύ χαρούμενος, με έκανε να νιώσω άσχημα. Τότε, αποφάσισα ότι δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να πληγώσει τα αισθήματά μου ξανά.

Ότι δεν ξέρει να χάνει είναι γεγονός...


Playboy: Σε προσέλαβαν να ξαναγράψεις το σενάριο του It's Pat. Ο/Η Pat είναι αυτός ή αυτή;

Tarantino: Ο ανδρόγυνος παράγοντας είναι μόνο ένα μέρος της γοητείας του/της Pat. Αυτό που μου αρέσει σε αυτόν τον χαρακτήρα είναι ότι ο/η Pat είναι τόσο αντιπαθής. Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι είναι ο/η Pat. Αλλά ξέρω τι θα ήθελα να είναι: Θέλω να είναι κορίτσι. Υπήρχε μόνο ένα σκετς στο οποίο η Julia Sweeney, η ηθοποιός που υποδύονταν τον/την Pat στο Saturday Night Live έδινε ένα στοιχείο για το τι ήταν ο/η Pat. Ήταν ένα σκετς με τον Harvey Keitel. Είναι σε ένα έρημο νησί και κάνουν sex – και ο Harvey ακόμη δεν ξέρει τι είναι ο/η Pat. Και το θέμα είναι ότι φιλιούνται. Σκέφτονταν να βγάλουν το φιλί από το σκετς. Αλλά ο Harvey, απαίτησε να το κρατήσουν, ότι "there'd be no integrity without the kiss". Έτσι είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον/την Pat σε τρυφερή στιγμή, ένα φιλί. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος που κρατάς το κεφάλι σου, όταν πλησιάζεις για φιλί. Και βλέποντάς το, σκέφτηκα ότι ο/η Pat δεν φιλάει σαν άντρας. Φιλάει σαν γυναίκα.


Playboy: Δώσε μας ένα παράδειγμα όπου η αυτοπεποίθηση σου φάνηκε πιο χρήσιμη από την ταπεινότητα.

Tarantino: Ήμουν film geek. Τα film geeks δεν έχουν πολλά να δείξουν για το πάθος τους και τη δέσμευσή τους στις ταινίες. Απλά βλέπουν ταινίες όλη την ώρα. Αυτό που έχουν να δείξουν είναι υψηλή αφοσίωση στις απόψεις τους. Μαθαίνουν να "κομματιάζουν" μία ταινία. Καταλαβαίνουν τι τους αρέσει και τι όχι. Και νιώθουν ότι έχουν δίκιο. Δεν το συζητάνε καν. Όταν πρωτο-ανακατεύτηκα στην κινηματογραφική βιομηχανία έπαθα πλάκα με το πόση λίγη πίστη έχουν οι άνθρωποι στις ιδέες τους. Διαβάζουν ένα σενάριο και τους αρέσει - μετά το δίνουν σε τρεις φίλους τους για να τους πουν τη γνώμη τους. Δεν το πίστευα. Υπάρχει μια παλιά έκφραση που λέει: He with the most point of view wins. Όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο, έχω πάντα the most point of view.


Σόρυ αν δεν είναι τέλεια η μετάφραση. Πάντως προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατό... Η ορίτζιναλ version, εδώ.