Συνέντευξη για το Inglourious Basterds

ET: Εκ μέρους των Εβραίων, θέλω να σε ευχαριστήσω που ξεφορτώθηκες τον Hitler πριν την ώρα του στο Inglourious Basterds.

QT: Παρακαλώ.

Πριν το δω σκεφτόμουν τι θα κάνει με τους Εβραίους; Δεν ξέρω αν το γνώριζες αλλά άγγιζες ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για τους Εβραίους, αυτό της φαντασίωσης του σκληρού Εβραίου, καθώς υπήρχε πολύ μικρή αντίσταση κατά το ολοκαύτωμα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, όταν μου ήρθε η ιδέα των Εβραίων - Αμερικάνων που παίρνουν εκδίκηση, το ανέφερα σε Εβραίους φίλους μου και η αντίδρασή τους ήταν "That's the movie I want to see. Fuck that other story, I wanna see this story." Ακόμη κι εγώ καβλώνω και δεν είμαι Εβραίος. Όταν αγόρασα τα δικαιώματα της ταινίας του Enzo Castellari, Inglorious Bastards, που ήταν μια καλή ιστορία, σκέφτηκα να πάρω κι άλλα από την ταινία, αλλά απλά δεν λειτούργησε.

Το έγραφες για χρόνια;

Και ναι και όχι. Ήθελα να ακολουθήσω την original ιστορία για τους Αμερικάνους στρατιώτες που το σκάνε καθώς τους πηγαίνουν για εκτέλεση. Άρχισα να το δουλεύω μετά το Jackie Brown. Θα ήταν το πρώτο μου original σενάριο μετά το Pulp Fiction, έτσι ήμουν προστατευτικός με αυτό. Άρχισα να γράφω και δεν μπορούσα να σταματήσω. Μετατράπηκε σε νουβέλα ή μίνι σειρά. Μου έρχονταν συνέχεια ιδέες. Το ίδιο συνέβη και με το Kill Bill, και γι' αυτό κατέληξε δύο ταινίες. Η όλη ιδέα για ένα DVD boxed είναι απίθανη. Κανένας σεναριογράφος-σκηνοθέτης δεν έχει εκμεταλλευτεί αυτό το φορμάτ.

Σαν ιδέα μου αρέσει απίστευτα πολύ, κυρίως λόγω ποσότητας... Είμαι πολύ άπληστη τελικά!

Εννοείς τον τρόπο με τον οποίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια;

Ακριβώς. Ένα διαστάσεων νουβέλας κομμάτι που θα ήταν γραμμένο και σκηνοθετημένο από εμένα. Anyway, το άφησα στην άκρη και έκανα το Kill Bill. Επέστρεψα σε αυτό, και πραγματικά σκεφτόμουν την ιδέα του miniseries που θα λειτουργούσε σε 12 κεφάλαια. Ήταν μια πολύ ευχάριστη εξάσκηση. Πολύ ενδιαφέρουσα εξάσκηση. Μετά είχα βγει για φαγητό με τον Luc Besson και έναν συνεργάτη του. Τους λέω για την ιδέα του miniseries και του παραγωγού συνεργάτη του του άρεσε. Όμως ο Luc μου είπε: "I'm sorry, you're one of the few directors who actually makes me want to go to the movies. And the idea that I might have to wait five years to go into a theater and see one of your movies is depressing to me." Και όταν το άκουσα αυτό, δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Συνειδητοποίησα ότι η αρχική ιστορία ήταν πολύ μεγάλη. Και τότε είχα την ιδέα για το σινεμά του τρίτου Ράιχ, τον Goebbels σαν υπεύθυνο για την ταινία Nation's Pride, και ενθουσιάστηκα.


Έκανες ιστορική έρευνα;

Λιγάκι, αλλά τα περισσότερα τα ήξερα. Έγραψα το σενάριο σε περίπου έξι μήνες. Η αρχική μου ιδέα για τη Shosanna ήταν ένας πολύ badass χαρακτήρας, μία Jeanne d'Arc των Εβραίων, να σκοτώνει Ναζί, να τους εξολοθρεύει από ταράτσες, να τους πετάει μολότοφ. Και μετά σκέφτηκα, όχι, αυτό είναι πολύ Νύφη. Έτσι την έκανα πιο ρεαλιστική, περισσότερο survivor, και τότε συμβαίνει κάτι που της δίνει το πλεονέκτημα. Και μετά έρχεται η αγαπημένη μου σκηνή, ένα τύπου Romeo and Juliet shootout σε κινηματογραφική πρεμιέρα.

Όντως μεγαλούργησε σε αυτή τη σκηνή...

Ένα ισχυρό επιχείρημα για τη δύναμη του κινηματογράφου.

Για ανθρώπους της γενιάς μου και νεότερους, δεν θέλω να παγιδεύσω το φιλμ σε εκείνη την εποχή, όπως όλες οι τηλεοπτικές ταινίες για το Ολοκαύτωμα, ή οι πολεμικές ταινίες, ή η μίνι σειρά του Ken Follett με τον David Soul [The Key to Rebecca]. Επηρεάστηκα από της ταινίες προπαγάνδας του Hollywood κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Οι περισσότερες είχαν γυριστεί από σκηνοθέτες που έμεναν στο Hollywood επειδή οι Ναζί είχαν καταλάβει τις χώρες τους, όπως ο Jean Renoir με το This Land Is Mine, ή ο Fritz Lang με το Man Hunt, ο Jules Dassin με το Reunion in France. Σχεδόν σε όλες αυτές τις ταινίες, by the way, πρωταγωνιστεί ο George Sanders. Δεν πήρα τίποτα από αυτές στιλιστικά, αλλά αυτό που με ενθουσίασε για αυτές τις ταινίες ήταν ότι έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Ναζί ήταν ακόμη μια απειλή, και αυτοί οι δημιουργοί πιθανόν είχαν προσωπικές εμπειρίες με τους Ναζί ή ανησυχούσαν μέχρι θανάτου για τις οικογένειές τους στην Ευρώπη. Ακόμη, αυτές οι ταινίες είναι διασκεδαστικές, αστείες, έχουν χιούμορ. Δεν είναι σοβαρές, όπως το Defiance. Τους επιτρέπεται να είναι ενθουσιώδεις περιπέτειες.

Ο Christoph Waltz, ο βετεράνος Αυστριακός τηλεοπτικός ηθοποιός που παίζει τον colonel Landa, παίρνει την ταινία πάνω του.

Είναι ένας στο εκατομμύριο. Ο Landa είναι ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες που έχω γράψει. Πρόκειται για έναν αβρό, γοητευτικό Ναζί. Προσπάθησα να κάνω το κοινό, σχεδόν ενάντια στη θέλησή του, να τον δει σαν ντετέκτιβ. Θέλεις να καταλάβει τι ετοιμάζουν οι Μπάστερδοι μόνο για να δεις τι θα κάνει.


Τον να τον κάνεις καιροσκόπο, ήταν ωραίο twist. Συνήθως οι Ναζί στις ταινίες είναι τόσο αφοσιωμένοι στον στόχο. Και σκέφτηκες ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα να κάνεις σε έναν Ναζί στο τέλος του πολέμου από το να τον σκοτώσεις.

Yuh.

Αν είχες δώσει στον Eli Roth, το ρόλο του Brad Pitt, θα έβαζες πραγματικά τη "γάτα ανάμεσα στα περιστέρια". Όντως μοιάζει Εβραίος.

Το σκέφτηκα αυτό, αλλά είχα μια ολόκληρη ιστορία για τον χαρακτήρα του Pitt. Ο Aldo πάλεψε με το ρατσισμό στο Νότο: αντιμάχονταν την Klan πριν ανακατευτεί με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για την ακρίβεια ο Aldo είναι κατά ένα μέρος Ινδιάνος, που είναι πολύ σημαντικό στην όλη σύλληψη που είχα, μετατρέπει τους Εβραίους σε Ινδιάνους, πολεμάει το ανίκητο. Έτσι ο αρχηγός είναι Ινδιάνος. Εξάλλου τα συστατικά μέρη αυτού του Νότιου hillbilly και η πολυλογία που ξεπηδά από αυτά είναι ενδιαφέρουσα. Και ο Eli Roth κάνει εξαιρετική προφορά Βοστόνης.

Αυτό έλειπε να τρώγαμε τον Roth στη μάπα περισσότερη ώρα!

Στα 17 χρόνια από τότε που συναντηθήκαμε, έγινες μεγάλος σταρ. Δέχτηκες κριτική, και από μένα, για τη βία και την ανωριμότητα στις ταινίες σου. Άλλοι σε θεωρούν μισογύνη. Σκεφτόμουν πως αν είχες δει το review μου για το Sin City, ίσως να μη συμφωνούσες γι'αυτή τη συνέντευξη.

Αυτή είναι ταινία του Robert. Εγώ έκανα μόνο μια σκηνή.


Ήταν το Death Proof μια απάντηση στους κριτικούς που βρίσκουν τις ταινίες σου βίαιες ή μισογύνικες;

Δεν θεωρώ τη δουλειά μου μισογύνικη. Είχα πολλές γυναίκες φίλες στα mid-to-late twenties και early thirties. Τα προηγούμενα πέντε με έξι χρόνια, ήταν πραγματικά πολύ σημαντικές στη ζωή μου, και έκανα παρέα με πολλούς διαφορετικούς τύπους γυναικών. Έτσι είμαι ο τύπος με τα τέσσερα κορίτσια, και πραγματικά έχω πολύ καλή αίσθηση της δυναμικής τους, του τρόπου που μιλάνε. Έτσι αυτή ήταν η κοριτσίστικη ταινία μου, ο τρόπος μου να γράψω για τα κορίτσια τώρα, όχι όπως τα θυμάμαι από το σχολείο. Έγινε η εκδοχή μου του Women. Αλλά το σκηνοθέτησα σαν exploitation film. Σε κάθε άλλη ταινία που έκανα, ήμουν κύριος στο πως κινηματογραφούσα τις γυναίκες. Όχι σε αυτή την ταινία. Ήμουν ένας μοχθηρός μπάσταρδος σε αυτή.

Είσαι 46 τώρα. Η ζωή πρέπει να είναι διαφορετική απ' όταν ήσουν 29. Αλλάζει αυτό τις ταινίες που θέλεις να κάνεις;

Οπωσδήποτε. Υπήρξαν καταστάσεις που με ωρίμασαν.

Και τι είναι?

Δεν ξέρω αν έχω συγκεκριμένα παραδείγματα.

Για παράδειγμα θα ξαναγύρναγες τη σκηνή με το κομμένο αυτί στο Reservoir Dogs?

Oh, heavens to Betsy, yes. Για την ακρίβεια, στο Inglourious Basterds, δεν το κάνω πια off-camera πάω λίγο πιο κοντά στο scalping. Όχι, τότε ήμουν τόσο τρελαμένος—"I want to do this, I want to do that, da da da da." Μετά το Jackie Brown, συνειδητοποίησα ότι αυτά τα παιδιαρίσματα τα έβγαλα από μέσα μου. Για παράδειγμα είχα φλερτάρει με την ιδέα μιας ταινίας τύπου Man From U.N.C.L.E.. Αλλά το ξεπέρασα. Επίσης, με το Pulp Fiction ξεπέρασα τις προσδοκίες που είχα για την καριέρα μου. Εννοώ, ότι φυσιολογικά, αν κάνεις μια ταινία σαν το Reservoir Dogs για τα studios, λένε, "That guy's pretty good. Maybe if we match him with more commercial subject matter, that will take it to the next step." Έτσι κάνω το κάπως καλλιτεχνικό κομμάτι μου, το Pulp Fiction, με τον κάπως auteur-ιστικο τρόπο μου, και ίσως αποφέρει $30 ίσως $35 εκατομμύρια. "OK, now we're ready to bring him into the studio system for real. Let's give him Dick Tracy or the Man From U.N.C.L.E. movie," κάπως έτσι. Ε αυτό δεν συνέβη. Δεν χρειάστηκε να συμβιβαστώ σε κάποιο εμπορικό project. Η φωνή μου, το να είμαι ο εαυτός μου έγινε σήμα κατατεθέν, οπότε δεν θα χρειαστεί ποτέ να συμβιβαστώ. Θα ανέβω ψηλά ή θα πέσω, με βάση τις ικανότητές μου.


Πράγματι, αλλά πρέπει να απαντήσεις και στο γεγονός ότι ο κόσμος είναι γεμάτος με Taranteenies, που δεν έχουν όλοι τους το χάρισμά σου.

Το έχω ακούσει αυτό: πολλοί τύποι με μαύρα κοστούμια. Κάνει τη δουλειά μου να δείχνει ακόμη καλύτερη και τελικά τη βλέπεις ξανά. Δεν θα ήθελα ποτέ να με φτάσουν. Δεν θα ήθελα ποτέ να κάνουν μια ταινία καλύτερη από τη δική μου. Νιώθω κολακευμένος από αυτούς, αλλά κάθε φορά που ο κόσμος αρχίζει να με ξεγράφει εξαιτίας τους, κάνω μια καινούρια ταινία και λένε"Oh, that's how it's supposed to sound." Για την ακρίβεια μου αρέσουν κάποιες από αυτές τις ταινίες. Μου αρέσει ο Sergio Leone τόσο πολύ, και έκανε τα spaghetti Westerns, επαναπροσδιόρισε το είδος των Western και δημιούργησε ένα υποείδος που όλοι ακολούθησαν. Κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί και για μένα, ότι επαναπροσδιόρισα το γκανγστερικό είδος έθεσα το υποείδος που οι υπόλοιποι σκηνοθέτες θα ακολουθήσουν, και βγήκαν μερικές πολύ καλές ταινίες. Το Love and a .45 ήταν πολύ καλό. Ήταν πραγματικά καλό: ήταν πολύ κοντά στα True Romance, Natural Born Killers, και Reservoir Dogs συνδυασμένα. Πρέπει να είναι η μοναδική ταινία που έκανε ο τύπος, αλλά έχει το χάρισμα για πραγματικά αστείους διαλόγους. Το Lucky Number Slevin ήταν αρκετά καλό. Το λιγότερο αγαπημένο μου είναι το Usual Suspects. Αλλά αυτά που μου άρεσαν περισσότερο ήταν από από άλλη χώρα, οι γκανγκστερικές ταινίες από το Hong Kong, όπως του Johnnie To ή το Too Many Ways to Be Number 1.

Πόσο μου αρέσει όταν ψωνίζεται έτσι... Όχι ότι έχει άδικο!

Ανησυχείς ότι τις ταινίες σου θα τις θυμούνται περισσότερο για την τεχνική παρά για την ουσία;

Δεν νιώθω έτσι για τη δουλειά μου.

Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στα mid-forties, οι γονείς τους μεγαλώνουν, και οι πιο τραγικές πλευρές της ζωής επέρχονται στο προσκήνιο. Επηρεάζει αυτό τη δουλειά σου;

Οι ταινίες μου είναι οδυνηρά προσωπικές, αλλά δεν σας αφήνω να δείτε πόσο. Είναι η δουλειά μου να το κάνω προσωπικό, και ταυτόχρονα να το μεταμφιέζω ώστε μόνο εγώ και άνθρωποι που με ξέρουν να καταλαβαίνουν πόσο προσωπικό είναι. Το Kill Bill είναι μια πολύ προσωπική ταινία.


Αλλά δεν θα πεις γιατί.

Δεν αφορά κανέναν. Είναι δικό μου θέμα να επενδύω σε αυτό και να το κρύβω μέσα στην ταινία. Ίσως υπάρχουν μεταφορές για πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου, ή ίσως να είναι ακριβώς όπως μου συμβαίνουν. Αλλά είναι θαμμένα, δεν είναι τύπου "how I grew up to write the novel". Ότι μου συμβαίνει όταν γράφω κάτι θα βρει το δρόμο του στο χαρτί. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε τι στο διάολο κάνω; Έτσι αν γράφω το Inglourious Basterds και είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα και χωρίσουμε, αυτό θα βρει το δρόμο του στο σενάριο. Ο πόνος, ο τρόπος που οι εμπνεύσεις μου προήλθαν, θα βγει. Δεν θα το κάνω όπως ο James L. Brooks—μου άρεσε το πόσο προσωπικό ήταν το Spanglish, αλλά σκεφτόμουν πως ενώ η Sofia Coppola επαινέθηκε για το πόσο προσωπική ήταν, αυτός κατακρίθηκε ενώ το έκανε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει, τουλάχιστον όχι τώρα, να γράψω μια μικρή ιστορία για την κατάστασή μου. Όσο περισσότερο το κρύβω, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτεται.

Κατά βάθος είναι τρυφερός... Ευτυχώς μόνο κατά βάθος!

Πιθανώς, κάποιες φορές να μην το καταλαβαίνεις καν ότι γράφεις για τον εαυτό σου.

Λίγο πολύ. Το περισσότερο από αυτό είναι υποσυνείδητο. Αν σκέφτομαι και μανουβράρω την πένα μου, τότε το κάνω εγώ . Πραγματικά πρέπει να αφήνω τον χαρακτήρα να κάνει κουμάντο. Αλλά οι χαρακτήρες είναι διαφορετικές εκδοχές του εαυτού μου. Έτσι, όταν παίρνουν τον έλεγχο, είναι απλά το υποσυνείδητό μου.

Σε ποια φάση βρίσκεις το soundtrack;

Σε τρία στάδια. Επιλέγω πολύ από τη μουσική όσο γράφω, κάποια κομμάτια ακόμη και πριν γράψω. Έχω ένα δωμάτιο με βινύλια, σαν record store, στο σπίτι μου. Βουτάω στη συλλογή μου, και ψάχνω να βρω το ρυθμό της ταινίας. Για παράδειγμα, ήθελα να τοποθετήσω το Jackie Brown περισσότερο στο black world απ’ ότι ήταν στο βιβλίο, ακόμη κι αν δεν είναι blaxploitation movie, θα έχει αυτή την ενέργεια, αυτό το vibe. Έτσι έψαξα soul μουσική των ‘70s. Συνήθως προσπαθώ να βρω την opening credit sequence και μόλις τη βρω, λέω "OK, I can do this now," γιατί αυτό με κάνει να ενθουσιάζομαι. Επίσης αν κουραστώ να γράφω ή όποτε θέλω λίγο ενθουσιασμό, μπαίνω σε αυτό το δωμάτιο, ακούω αρκετά κομμάτια, και φαντάζομαι να παρακολουθώ την ταινία με τους φίλους μου και όλοι είναι ενθουσιασμένοι, και αυτό με κάνει να συνεχίζω. Μερικά τα παίζω και στο πλατό. Έπειτα, ψάχνω για μουσική όσο κάνω την ταινία και τέλος την ώρα του μοντάζ. Και ο Harvey [Weinstein] πάντα θέλει να βάζω κι άλλη μουσική. Του λέω "Harvey, the reason it works so good is that there's not wall-to-wall noise, [so] when it comes on, it's cool." Είναι το τελευταίο μικρό πράγμα πριν ολοκληρωθεί η ταινία, γιατί ο Harvey βάζει πολλά λεφτά για τις ταινίες μου κι έτσι σέβομαι την επιθυμία του. Όποτε ξαναβουτάω στη συλλογή μου για να βρω κάτι ακόμη καλό. Αν δεν βρω δεν προσθέτω κάτι. Αλλά ξέρω πως αν ψάξω καλά, θα βρω κάτι.


Πριν 17 χρόνια μου είπες τις πέντε top ταινίες. Θα το επαναλάβεις;

Μπορώ να σου πω τώρα. Τότε σου είχα πει σαν τρεις αγαπημένες μου τα Taxi Driver, Blow Out, και Rio Bravo. Άλλαξα. Πλέον η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος. Αυτή είναι η καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι καλύτερο: τόσο πολύ μου αρέσει. Θα προσθέσω επίσης το His Girl Friday. Η πέμπτη αγαπημένη έχει πάντα να κάνει με το πως νιώθω κάθε στιγμή. Έτσι λέω να επιλέξω το Carrie, give De Palma a shout-out.

Τι σου άρεσε τελευταία?

Μία από τις ωραιότερες ταινίες αυτής της χρονιάς είναι το Observe and Report. Είναι αληθινή ταινία. Κάποιος είπε ότι είναι το Punch-Drunk Love του Seth Rogen. Ε γάμα το Punch-Drunk Love- είναι το Taxi Driver. "That's fucking Travis Bickle. I find it hard to believe there's going to be another moment as cathartic as him shooting the flasher. I was a big fan of Jane Campion's Bright Star—I think it's her best movie. I got caught up in the seriousness of the poetry, and I don't mind the chaste stuff."

Και οι ταινίες σου είναι καπως chaste.

Ναι.


Moving right along, ξέρω ότι, αντίθετα με άλλους σκηνοθέτες, διαβάζεις πολύ τις κριτικές.

Οι κριτικές είναι περίεργο πράγμα. Μίλα γι' αυτό σε 17 χρόνια. Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι οι έντυπες κριτικές θα πέθαιναν. Είναι ακατανόητο για μένα. Δεν μου αρέσει να διαβάζω κριτικές στο laptop. Μου αρέσει να τις κρατάω στα χέρια μου.

You're a geezer, Quentin.

Ακριβώς. Διαβάζοντας τις κριτικές μετά τις Κάννες μου φαίνεται πως οι λίγοι κριτικοί που έχουν απομείνει να γράφουν στον έντυπο τύπο είναι τόσο απασχολημένοι με το να ανταγωνίζονται αυτούς του Internet που υπάρχει μια νέα φόρμα, μία νέα τακτική ανάμεσα στους εναπομείναντες κριτικούς να αποδείξουν ότι είναι επαγγελματίες. Ακόμη και οι νεότεροι κριτικοί που ακόμη γράφουν στον έντυπο τύπο, -καλά, δεν είναι και τόσο νέοι- are coming across like young fogies. Υπάρχουν κάποιες καλές κριτικές online, αλλά υπάρχουν και οι τύπου fanboy: "Ooh, this sucks balls." Είναι όπως το '78, το '79, το '80, που πραγματικά διασκεδαστικές ταινίες δεν έπαιρναν το credit που τους άξιζε. Για παράδειγμα, το The Blues Brothers ποτέ δεν πήρε σεβασμό. Τώρα, είναι πραγματικά αγαπητό, όπως ακριβώς πρέπει να είναι.

"I feel very lucky to live the life of an artist in this town, in this industry. I have no intention of ever being a director for hire. I just started guiding myself as things have gone on. One of the huge lessons I learned is that these writer-directors come out, and their films are idiosyncratic—they have a special voice and those first two movies are like that. But it's hard work to go back to a blank page, to start from scratch every single, solitary time and make a great movie every time. There are exceptions. Woody Allen is one of them."

Πόσο ευχάριστη έκπληξη τα τόσο καλά λόγια για τον Woody. Πραγματικά δεν το περίμενα!

Όχι όμως απαραίτητα για το καλύτερο.

Νομίζω ότι βρίσκεται σε αναγέννηση, εκτός από το Melinda and Melinda. Λάτρεψα το Anything Else. Αλλά είναι πολύ ευκολότερο για ένα σκηνοθέτη να πει, "What scripts are out there?" Είτε το αγοράζουν, είτε το ξαναγράφουν, είτε δουλεύουν με τον σεναριογράφο. Και κάνουν περισσότερες ταινίες. Αυτό είναι μεν καλό, αλλά ξαφνικά ,μετά από δέκα χρόνια δεν έχουν πια δική τους φωνή. Δεν με ενδιαφέρει απλά να έχω δουλειά ή να δουλεύω με συγκεκριμένο ηθοποιό απλά για να το κάνω. Έμαθα κάτι αφού έκανα το Jackie Brown—και μη το πάρεις στραβά, αγαπάω πολύ το Jackie Brown. But when it was all over—even when I was making it—the fact that it was just a little bit once removed made me a little bit disconnected from it. That's why I haven't done another adaptation since then. I want to naturally fall into the next thing that's going to turn me on.


Υπάρχει πίεση να δουλεύεις πιο συχνά;

Όχι. Βέβαια δεν θέλω κι άλλο εξάχρονο κενό όπως συνέβη ανάμεσα στα Jackie Brown και Kill Bill. Κάνω μια ταινία κάθε ενάμιση, δυο χρόνια. Όταν τελειώνω, περνάω έξι μήνες κάνοντας τίποτα και είναι υπέροχα. Αλλά μπορείς να ζεις τη ζωή σου και να γράφεις κιόλας. Στην πραγματικότητα είναι διασκεδαστικό, δουλεύω και είμαι αφοσιωμένος και παθιασμένος, αλλά βγαίνω έξω και βλέπω φίλους. Όταν κάνω μια ταινία, ο κόσμος χάνεται κι εγώ είμαι στο Έβερεστ. Ο Obama είναι Πρόεδρος; Ποιος νοιάζεται; Εγώ κάνω την ταινία μου.

Είναι δύσκολο να διατηρήσεις φιλίες όταν δουλεύεις με αυτό τον τρόπο;

Καταλαβαίνουν. Αλλά είμαι ακόμη νέος. Δεν έχω νοικοκυρευτεί και όλοι αυτοί δεν θα είναι απαραίτητα φίλοι μου για τα επόμενα 20 χρόνια. Δεν έχω οικογένεια. Μπορώ ακόμη να "φύγω με το τσίρκο". Έτσι όπως ζω, μου αρέσει το yin και το yang. Ακόμη κι αν παράτησα το σχολείο, είμαι ακαδημαϊκός στην καρδιά, και η σπουδές μου είναι στον κινηματογράφο. Γράφω ένα βιβλίο με κριτικές όλα αυτά τα χρόνια, και δεν βιάζομαι καθόλου να το τελειώσω. Άρχισα να το γράφω γιατί δεν μου έφτανε μόνο να βλέπω τις ταινίες - they were being lost to the atmosphere. Είναι σαν να σπουδάζω όλη μου τη ζωή κινηματογράφο και τη μέρα που θα πεθάνω θα αποφοιτήσω.


Αν συναντηθούμε σε 17, θα έχεις "νοικοκυρευτεί";

Θα δούμε. Κάποια περίοδο στις αρχές της δεκαετίας είχα baby fever. Απλά δεν λειτούργησε με κάποια γυναίκα. Τώρα δεν έχω. Όχι ότι δεν θέλω να κάνω παιδί, αλλά, like a writer, I want it to be . . . let's set this up a little bit more.

Προσφέρομαι πάντως...