Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Django Unchained

   
Πόσο τέλειο είναι όταν αγοράζεις κάτι και αποδεικνύεται σούπερ γαμάτο προϊόν που καλύπτει κάθε πιθανή ανάγκη για την οποία το αγόρασες συν μερικές που δεν είχες φανταστεί! Κάτι τέτοιο είναι το Django Unchained. Worths every fucking penny!! Ο Tarantino αντιλαμβάνεται πλήρως το μέσο, το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τον βασικό λόγο ύπαρξης του. Δηλαδή τη διασκέδαση.. Κι εδώ μιλάμε για 165 λεπτά φουλ διασκέδαση. Ένας ιδανικός τρόπος να περάσεις το βράδυ σου και να πεις μετά "απόψε πέρασα πραγματικά καλά". Ένα συναίσθημα πλήρους ικανοποίησης. Βγαίνεις από την αίθουσας γεμάτος, χορτασμένος από εικόνες, μουσικές, α και αίμα! Λίτρα αίμα...


Δεν τσιγκουνεύεται σταγόνα. Την ώρα που οι χαρακτήρες του δεν τσιγκουνεύονται τις σφαίρες. Violence made by Tarantino να γουστάρουμε. Βροχή από πυροβολισμούς, κεφάλια ανοίγουν, οι τοίχοι αποκτούν νέα απόχρωση. The boy had fun. Μια καθαρά αγορίστικη ταινία. Όχι αντρική, αγορίστικη. Ένας φόρος τιμής(again!) τόσο στο blaxploitation και το spaghetti western όσο και στο κοινό που μεγάλωσε με αυτά τα είδη. Υποκλίνεται μπροστά τους σαν πιστός οπαδός, τα υπηρετεί στο έπακρο πριν τινάξει από πάνω τους τη σκόνη του χρόνου και τα εκμοντερνίσει όπως μόνο αυτός ξέρει!


Με όπλο το εκπληκτικό(ως συνήθως) σενάριο, σε διαλύει με τις λέξεις και σε αφήνει παραδομένο σε ένα συνονθύλευμα από κοφτερούς διαλόγους, badass ατάκες κι ένα χιούμορ που σε ρίχνει άνετα στο πάτωμα. Τόσο ξεκαρδιστικό που σε σημεία χαϊδεύει τα όρια, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει, πέρα από την εξωπραγματική σκηνή του "Arrivederci" στους Μπάστερδους. Η σκηνή με τις κουκούλες είναι το λιγότερο εξωφρενική. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τους διαλόγους αλλά ξέρεις μωρέ...το έχουμε κάνει ένα εκατομμύριο φορές. Απλά αυτή τη φορά θα ήθελα να σταθώ στο διαολεμένα καλό timing των πρωταγωνιστών. Γιατί τι να τον κάνεις τον απίθανο διάλογο αν δεν ειπωθεί με ακρίβεια δευτερολέπτου; Ένας προς ένας υπέροχοι με μόνη παραφωνία τον ίδιο τον Quentin που δεν τα πήγε πολύ καλά(on the other hand, κάθε ευκαιρία να τον χαρούμε στην οθόνη είναι καλοδεχούμενη). Απόλαυση!


Πέρα από τον Άντρα himself, το καστ είναι απίθανο! Ο Leonardo DiCaprio μας χαρίζει έναν σχιζοφρενικό χαρακτήρα! Απειλητικός, απωθητικός, εκκεντρικός και όλα αυτά με ΑΥΤΗ τη φάτσα. Αψυχολόγητος και unstable σε σημείο που σου προκαλεί αμηχανία όπως αρμόζει σε κάθε σωστό villain. Και θα ήταν απόλυτος άρχοντας του έργου αν δεν είχε να κάνει με έναν εξίσου παρανοϊκό αντίπαλο. Ο Christoph Waltz για άλλη μια φορά έχει τρελά κέφια. Παίρνει την περσόνα του Colonel Landa, την τραβάει στα άκρα και πατώντας στο εκπληκτικό κείμενο του Tarantino ντύνεται έναν χαρακτήρα που τον λατρεύεις από το πρώτο δευτερόλεπτο. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα επιδέξια φτάνοντας τους συνομιλητές του στα όρια, προκαλεί ξεδιάντροπα και όταν του τελειώσουν τα λόγια πιάνει το όπλο του. Κι αυτό ο Samuel Jackson... What on earth was that? Απόλαυση!


Ακόμη δεν θα ήθελα να κάνω συγκρίσεις με τα προηγούμενα αριστουργήματα του καλού μου. Βρήκα δυο τρία πράγματα που ίσως δεν το αφήσουν να φτάσει κάποιες από τις υπόλοιπες δουλειές του. Ας πούμε σε δυο τρεις σκηνές όπου η ένταση θα μπορούσε να φτάσει στα ύψη, δεν το έκανε. Όπως υποδειγματικά είχε συμβεί στο Inglourious Basterds όπου ανά στιγμές έπιανες τον εαυτό σου στην άκρη της καρέκλας σχεδόν να τρέμει. Από την άλλη νικάει τους Μπάστερδους στη μουσική(ok minus the Bowie). Για άλλη μια φορά, ιδιαίτερα τολμηρές μουσικές επιλογές, με ένα range απίθανο. Απόλαυση!


Απόλαυση... Νομίζω αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει όσο καμία σε αυτή την ταινία. Απολαυστικοί ρυθμοί, χαρακτήρες, διάλογοι, μουσική. Χορταίνεις τα πάντα. Φαντάζομαι τον Tarantino να επιστρέφει σπίτι μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, σαν πιτσιρικάς που έπαιζε για ώρες στους δρόμους. Γρατζουνισμένος, γεμάτος χώματα, εξουθενωμένος αλλά χαρούμενος και χορτάτος. Ξέδωσε σαν μικρό παιδί, άδειασε ότι απόθεμα είχε σε ενέργεια, σπιρτάδα, αυθορμητισμό και δημιούργησε ένα απίθανο roller coaster. Όπως τότε οι δύο μπάστερδοι του άδειασαν κάθε γεμιστήρα στο κεφάλι του Χίτλερ έτσι και τώρα. Απλά...περισσότερο.
    

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Lianne Spiderbaby

 
Λίγο κουτσομπολιό δεν έβλαψε κανέναν ποτέ και νομίζω δεν παίζει καλύτερο θέμα από το κορίτσι του καλού μου! Το οποίο κορίτσι είναι γαμάτο μέχρι εκεί που δεν παίρνει σε σημείο να νευριάζω με τον εαυτό μου που τη συμπαθώ!


Μιλάμε για την Lianne Mac γνωστή με το ψευδώνυμο Lianne Spiderbaby. Είναι κουκλάρα αλλά αυτό είναι το προφανές και το λιγότερο ενδιαφέρον. Είναι δημοσιογράφος με δύο πτυχία σε κινηματογραφικές σπουδές και κυρίως γράφει σε αιματοβαμμένα περιοδικά για camp, gore μπιμουβιές!! Επίσης ετοιμάζει βιβλίο με τίτλο Grindhouse Girls: Cinema's Hardest Working Women(fuck me δηλαδή, πόσο πιο cool).


Εδώ είναι το τέλειο blog της. Κάπου στις αναρτήσεις παίζει και top-10 για τις ταινίες του 2012 με το Django να αναφέρεται ως η πιο γαμιστερή ταινία της χρονιάς, ωστόσο να απουσιάζει καθώς όπως λέει δεν θα μπορούσε να είναι αμερόληπτη εφόσον είναι με έναν από τους πιο αυθεντικούς, ταλαντούχους και πρωτοποριακούς σκηνοθέτες της εποχής μας! Η λίστα της είναι σαν του Quentin από άποψη ποικιλομορφίας...

1. Beasts of Southern Wild
2. Life of Pi
3. Holy Motors(Χαμηλά το έχει αυτό, πάντως το έχει!!)
4. Argo
5. Hitchcock
6. Silver Linings Playbook
7. The Sessions
8. Moonrise Kingdom
9. 21 Jump Street
10. Turn Me On, Dammit!

Να τη μαλώσουμε βέβαια μου δεν έχει δει ακόμη το Amour!


Αυτό είναι το twitter της όπου ποστάρει αρκετές φωτογραφίες(μας ενδιαφέρουν όσε περιέχουν τον Άντρα), σαχλαμαρίζει με τον Eli Roth, σχολιάζει ταινίες και μας λέει πόσο τρέχει κάθε μέρα...

 


Halloween ως Mia Wallace

Πριν τις Σφαίρες, στο σπίτι του Quentin!
 

 

(γκρρρρρρρ)
       

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Αρχίσαμε να μαζεύουμε βραβειάκια :)

 
Χρυσές Σφαίρες εχθές και το Django Unchained πήρε ΄Β Αντρικού(ο συνήθης ύποπτος Christoph Waltz) και Σεναρίου. Το δεύτερο ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη αν και το άξιζε με το παραπάνω. Πάντα το έλεγα πως είναι καλύτερος σεναριογράφος απ΄ότι σκηνοθέτης αλλά εδώ όσο κι αν δεν φαίνεται να κουράστηκε με το στόρι του έδωσε και κατάλαβε στους διαλόγους. Σπιντάτοι, ξεκαρδιστικοί, εξεζητημένοι... φανταστικοί!

Enjoy!



Ψάχνω όνομα και διεύθυνσης της κοπελίτσας που τόλμησε να τον φιλήσει... Για να της κόψω τα πόδια!

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

O Tarantino και τα Blaxploitation films

                        
Εκτός από τα western(spaghetti ή μη) ο Quentin δεν σταματάει να διατυμπανίζει την αγάπη του για το καλτ σινεμά. Carsploitation, Nazisploitation, Sexploitation, Blaxploitation, Giallo, Slasher, Splatter, Women in prison, Monster...you name it, he's gonna love it! Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως στο βωμό των b-movies έχει θυσιαστεί πολλές φορές βλέποντας σκουπίδια. Και οι φαν ξέρουν πως κάθε ένα σκουπίδι από αυτά αξίζει για εκείνη τη μία στις πάρα πολλές φορές που θα ανακαλύψεις ένα θησαυρό. Για κάθε δέκα Robot Monster, υπάρχει ένα Zombie 2 που δεν σε αφήνει να σταματήσεις το άθλημα. Κι αν ένα sub-genre αγάπησε ο Quentin, αυτό είναι τα blaxploitation films. 


Τα τίμησε δεόντως με funky μουσικές και αναφορές στις ταινίες του. Στο Reservoir Dogs αναφέρεται η Pam Grier και πως το "Christie Love was like Pam Grier TV Show without Pam Grier". Στο Pulp Fiction ακούγεται το Jungle Boogie των Kool & the Gang τους οποίους μάλιστα αναφέρει και ο Jules. Που το πορτοφόλι(Bad Motherfucker) του παραπέμπει στο theme song του Shaft. Η γυναίκα του Jimmy είναι μια αφροαμερικανή νοσοκόμα...just like Coffy. Ο Jules αναφέρει το Super Fly T.N.T. όταν καθαρίζει τα μυαλά του Marvin από το αμάξι ενώ ο διάλογος ανάμεσα στον Vincent και τον Lance(That's my Wife) είναι παρμένος από το Truck Turner.


Στο Kill Bill, το μουσικό θέμα του Three Tough Guys χρησιμοποιείται στη σκηνή που η Νύφη παλεύει με τον Pai Mei. To όνομα της Vernita Green είναι Jeannie Bell, μια αναφορά στην πρωταγωνίστρια του TNT Jackson. Η μουσική του Harry Betts, "Police Check Point" από το Black Mama White Mama, χρησιμοποιείται στο Kill Bill (House of Blue Leaves).


Πραγματικά όμως την αγάπη του την έδειξε στο Jackie Brown. Όπου στην ωριμότερη και σοβαρότερη ταινία του επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο την αγαπημένη του σταρ blaxploitation ταινιών, Pam Grier. Ο ίδιος το ήξερε ήδη αλλά είπε να μας βοηθήσει λίγο να δούμε το ταλέντο της. Την Pam ακολουθούν μουσικές από τα φιλμ στα οποία είχε περάσει, ονόματα, γραμματοσειρές. Και τελικά μπορεί να μην καταπιάστηκε με το ίδιο το genre αλλά το τίμησε με το παραπάνω χαρίζοντας στην Jackie έναν ρόλο γραμμένο με ολοφάνερη αγάπη και σεβασμό.


Προσωπικά θεωρώ πάντως, πως το Django Unchained είναι ότι πιο κοντά στο είδος έχει κάνει. Γιατί την ώρα που τα πάντα φωνάζουν western είναι αδύνατον να αρνηθείς τη blaxploitation πλευρά της ταινίας. To concept θυμίζει το The Legend of Nigger Charley, οι αγώνες Mandigo το ομότιτλο φιλμ ενώ και μουσικά σε σημεία στρέφεται προς τα εκεί! Γι΄αυτό και το ποστ άλλωστε...

   

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

O Tarantino και τα Western

    
Μπαίνουμε σε ρυθμούς Django σιγά σιγά και είπα να ξαναναστήσω αυτό το blog. Κρατάω το κείμενο για την ταινία(η οποία είναι φανταστική) για τη μέρα που θα κυκλοφορήσει και λέω να θυμηθούμε τη σχέση του Tarantino με το είδος. Όλα αυτά τα χρόνια μας εδίνε λίγο λίγο μικρά δείγματα για το πόσο αγαπάει τα western. Στην πρώτη του κιόλας ταινία έρχεται και η πρώτη εξόφθαλμη αναφορά σε spaghetti western και μάλιστα στο Django. Όταν ο λατρεμένος μου Mr. Blonde κόβει το αυτί του καημένου μπατσούλη. 


Στο Pulp Fiction ο Wolf αποκαλεί τον Vincent "Lash La Rue" όταν θέλει να βεβαιωθεί ότι θα μείνει ψύχραιμος με το όπλο. Ο Lash La Rue είχε παίξει σε πολλά δεύτερης διαλογής western κι ένα ενδιαφέρον trivia είναι πως ήταν πολύ ικανός με το μαστίγιο και μάλιστα έμαθε στον Harrison Ford πως να το χρησιμοποιεί για το Indiana Jones. Η σκηνή που ο Butch επιμένει να πάρει ο Zed το όπλο είναι παρμένη από το έπος Rio Bravo, ενώ η σκηνή που ο Jules τρώει το Burger του Brett πριν τον σκοτώσει θυμίζει The Good, the Bad & the Ugly. Η ληστεία στην αρχή και ο τρόπος που παγώνει το πλάνο πριν πέσουν οι τίτλοι είναι αναφορά στο Wild Bunch του Sam Peckinpah.


Και περνάμε στο Kill Bill όπου πλέον έκανε σαφές πως η αγάπη του για τα western όχι μόνο είναι υπαρκτή αλλά τον έχει επηρεάσει και βαθιά σαν δημιουργό. Από το The Searchers του John Ford(η σκηνή που η Νύφη στέκεται στη βεράντα της εκκλησίας), στον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο (η εναρκτήρια σεκάνς όπου η Νύφη βρίσκεται στο πάτωμα υπό την απειλή όπλου, όπως ακριβώς και ο Clint Eastwood) και το Once Upon a Time in the West του Leone(η προφανής σκηνή της Νύφης να προχωράει στην έρημο με την κάμερα να εστιάζει). Πλάνα παρμένα από το Death Rides a Horse, η λίστα της Νύφης είναι ξεδιάντροπα ίδια με αυτή στο Il Mercenario, ένα τσεκούρι στο κεφάλι κάποιου άμοιρου Crazy 88, ενώ η Νύφη βγαίνει από τον τάφο όπως ακριβώς και ο Tomas Milian στο Django Kill...If You Live...Shoot!(καλά οκ αυτό μπορεί να είναι αναφορά και σε κάποια ταινία με ζόμπι). Α και Morricone. Πολύς Morricone. Μουσικά θέματα παρμένα σχεδόν από όλα τα παραπάνω!


Στο Inglourious Basterds όλη η πρώτη η σκηνή είναι αναφορά στο είδος. Έχουμε και λέμε: Ride in the Whirlwind. Once Upon a Time in the West, εξ' ου και ο τίτλος. Ιδιαίτερα μου θυμίζει τη σφαγή της οικογένειας McBain. The Searchers, η σκηνή της Shossana που το σκάει από τον colonel. Ε και μουσικές πάλι... Από The Big Gundown και Death Rides a Horse. Επίσης για το φλασμπάκ με τα βασανιστήρια του Stiglitz θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι αναφορά στο Wild Bunch.  


Λάτρης των western, σχεδόν σε όλες του τις δουλειές έκρυβε κάτι από αυτά. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνει το δικό του τιμώντας το genre όπως του αξίζει. Και πίστεψέ με...το κάνει και με το παραπάνω!