Reservoir Scenes: Car Chase

                                                                           
Το Death Proof είναι μια ταινία που ξεπερνάει το επίπεδο της απλής καλοσκηνοθετημένης διασκεδαστικής ταινίας χάρη σε μία σκηνή καταδίωξης που άνετα μπαίνει σε top 10 με τις καλύτερες κινηματογραφικές καταδιώξεις. Μια σκηνή που προκαλεί ανατριχίλες στους φανατικούς των carxploitation films και που θα κάνει  για πάντα περήφανο το δημιουργό της. Δύο αυτοκίνητα, η Zoe Bell στο καπό του ενός και η κάμερα τραβάει. Η σκηνή είναι γυρισμένη μία(1!!!) φορά και αυτό είναι κάτι παραπάνω από αξιοθαύμαστο. Στο καπάκι, της ρίξανε κι ένα γαμιστερό μοντάζ και άγγιξε την τελειότητα.

Απίστευτα τσαμπουκαλεμένη σκηνή, γεμάτη σκόνη και αγριάδα. Από τη μία η άσπρη Dodge Chalenger με την Zoe πάνω της και από την άλλη ένα Chevy Nova φτιαγμένο για να σκοτώνει με ένα έμπειρο πίσω από το τιμόνι! Από τη μία τρεις άγριες, εκδικητικές γυναίκες με απίστευτη ενέργεια. Η αδρεναλίνη ξεχειλίζει και είναι αποφασισμένες να μην αφήσουν ανεκμετάλλευτη ούτε μία σταγόνα. Όταν απειληθούν θα δαγκώσουν και καλύτερα να μην τις νευριάζεις. Δεν θα σταματήσουν ούτε όταν ο αντίπαλός τους χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αλλά στην τελική αυτός το ξεκίνησε!

Από την άλλη ένας ευνουχισμένος άντρας που έχει μετατρέψει το αυτοκίνητό του σε σύμβολο ανδρισμού(ο πρώτος ή ο τελευταίος;). Μέσα σε αυτό έχει εξουσία και δύναμη. Με αυτό μπορεί να επιβληθεί και να κάνει κάθε όμορφη γυναίκα που έξω από αυτό δεν θα του έδινε σημασία να κλαίει σαν μικρό κοριτσάκι. Μισεί τις γυναίκες ή μάλλον μισεί τις νέες ευτυχισμένες γυναίκες, ίσως γιατί ο ίδιος πάντα ένιωθε αποτυχημένος. Όπως και να έχει όταν τα βρει σκούρα ο loser εαυτός του θα βγει στην επιφάνεια, θα είναι αυτός που θα βάλει τα κλάματα και θα πάρει τη θέση των θυμάτων του.

Το ότι μαθαίνεις τόσα για τους χαρακτήρες την ώρα που οι μηχανές γρυλίζουν, η σκόνη θολώνει το τοπίο και η ένταση ανεβαίνει είναι εκπληκτικό. Όχι όμως τόσο εκπληκτικό όσο το να παρακολουθεις εκστασιασμένος τη σκηνή με το στόμα ανοιχτό! Δεν μπορώ να μη βγάλω το καπέλο στη Zoe Bell στην καλύτερη σκηνή της σε όλη την ταινία(μέχρι τότε υποδύονταν τον εαυτό της, τώρα πραγματικά τον βρήκε). Θέλει πολλά κότσια αυτή η δουλειά και γενικά οι stuntmen δεν αναγνωρίζονται όσο τους αξίζει! Επίσης θα σταθώ στο απόλυτα γαμάτο φινάλε με το απόλυτα ειρωνικό τραγούδι... Τι το ήθελες stuntman Mike?

Reservoir Scenes: Battle Without Honor Or Humanity

                                                                    
Υπάρχουν τόσες πολλές σκηνές στην φιλμογραφία του Άντρα που αποδεικνύουν πόσο μεγάλο σκηνοθετικό ταλέντο είναι. Υπάρχει όμως και μία επικού επιπέδου που βλέπεται με τον ήχο τέρμα, ουρλιαχτά επιδοκιμασίας και τις αισθήσεις στην τσίτα. Είναι η σκηνή που η Νύφη με χαρακτηριστική ευκολία πνίγει το στέκι της O-Ren στο αίμα πριν βγουν έξω για να λογαριαστούν ανενόχλητες!

Οι Crazy 88 είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι και κάνουν ντου με κάπως αλαζονικό υφάκι. Άραγε δεν τους προειδοποίησε το αφεντικό τους ότι η Νύφη είναι μηχανή θανάτου που έχει μαθητεύσει δίπλα στον Pai Mei; Η πρώτη φουρνιά μαυροντυμένων, απροετοίμαστη παίρνει μια δυνατή γεύση του Hatorri Hanzo της! Ακολουθούν οι επόμενοι και το αίμα ρέει άφθονο, το πλάνο γίνεται ασπρόμαυρο, η κάμερα χορεύει ένα ξέφρενο χορό ακολουθώντας τη Νύφη και όλα αυτά υπό τους ήχους του Woo Hoo(αυτό παίζει νωρίτερα, στην αρχή της σφαγής) και του Battle Without Honor Or Humanity. Το πόσο ιδιοφυής είναι ο Ταραντίνο είναι παραπάνω από ξεκάθαρο σε αυτή τη σκηνή.

Ακολουθεί η μονομαχία με την Gogo Yubari. Ήδη έχουμε μάθει τι εστί Ιαπωνέζα μαθήτρια με αλυσίδα και κόβει τη φόρα σε όσους έχουν αρχίζει να τη γλυκοκοιτάζουν... Η Νύφη θα δυσκολευτεί αλλά έχει τον σημαντικότερο παράγοντα με το μέρος της, την αμφισβήτηση από τον αντίπαλο! Η Gogo αφελώς νομίζει ότι η μάχη θα είναι peace of cake, χαζογελάει και αρχίζει να στριφογυρνάει χαριτωμένα το μεσαιωνικό της όπλο. Κινήσεις σχεδόν χορευτικές, μάχη αμφίρροπη, βλέμματα αποφασισμένα... Τυχερός αν δεν βρίσκεσαι κάπου κοντά!

Σε όλο αυτό το πανηγύρι με τις εξωπραγματικές λήψεις, τις φαινομενικά αταίριαστες αλλά στο τέλος διαολεμένα ταιριαστές μουσικές, την ατέλειωτη σπλατεριά, χωράνε catchy ατάκες όπως αρμόζει στο είδος, χιουμοριστικές στιγμές και φυσικά η Uma Therman να παίρνει όλη τη σκηνή πάνω της(και η Zoe Bell φυσικά) και του δίνει και καταλαβαίνει...

Reservoir Scenes: Vincent Vega & Marsellus Wallace's Wife

O Vincent Vega έχει αναγκαστεί να διασκεδάσει την κυρία Wallace. Πρέπει να την κάνει να περάσει καλά αλλά να μη δεθεί μαζί με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλωστε κυκλοφορούν φήμες για το τι έπαθε κάποιος που ήρθε λίιιιγο πιο κοντά της!

Μεταξύ τους είναι άνετοι από την αρχή και οι δύο. Αποκαλούν ο ένας τον άλλο με παρατσούκλια, προσπαθούν να βρουν πράγματα να συζητήσουν. Υπάρχει αμηχανία αλλά και οι δύο την κρύβουν πολύ καλά... Μέχρι να σταματήσουν να μιλάνε. Ο Βίνσεντ πίνει, καπνίζει, κοιτάει γύρω του. Κι έρχεται η ερώτηση από τη Mia:

Don't you hate that?
What?
Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?


So fucking true!

Συνεχίζουν να γνωρίζονται, περνάνε καλά. Η Μια είναι λίγο εκνευριστική, σαν μικρό κοριτσάκι. Έχει απαιτήσεις από τον Βίνσεντ. Δεν θα την κατηγορήσει όμως κανείς. Πρέπει να είναι πολύ άσχημο να ξέρεις ότι κάποιος βγαίνει μαζί σου σαν μέρος της δουλειάς του! Τον προκαλεί συνέχεια και τελικά τον φέρνει στα νερά της. Τρομερή η Uma Therman εδώ και κλασσική η σκηνή του χορού!

Εν τω μεταξύ αυτή πρέπει να είναι η σκηνή που έχω quot-άρει περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή μου! Έχει και καλές και πολύ "αληθινές" ατάκες. Κρίμα που όταν το κάνω κανείς δεν το καταλαβαίνει :(

Trivia: Στο διαγωνισμό δεν κερδίζουν, αλλά κλέβουν στο τέλος το έπαθλο. Άλλωστε όμως είπε και η Μία "I do believe Marsellus Wallace, my husband, your boss, told you to take ME out and do WHATEVER I WANTED. Now I wanna dance, I wanna win. I want that trophy, so dance good." Τι να κάνει και ο άμοιρος ο Βίνσεντ;

Θεωρώ περιττό να μιλήσω για τις pop culture αναφορές. Σε αυτή τη σκηνή είναι τόσες πολλές που θα ήθελα άπειρες ώρες! Το ποστ είναι κάπως ασύντακτο τώρα που το παρατηρώ... λέω να το αφήσω έτσι, μου φαίνεται κάπως αστείο!

Reservoir Scenes: When Max Met Jackie

                                                               
Μια απίθανη σκηνή, ίσως η αγαπημένη μου από το Jackie Brown είναι η πρώτη συνάντηση του Max και της Jackie. Εκείνος πηγαίνει να την πάρει από τη φυλακή. Ουσιαστικά κάνει αγγαρεία! Δεν ήθελε να είναι εκεί αλλά αυτή είναι η δουλειά του. Εκείνη κουρασμένη, θέλει μόνο να πάει σπίτι της. Δεν την νοιάζει ποιος την περιμένει απ΄έξω, εξάλλου ξέρει πως δεν θα είναι κάποιος φίλος.

Και τότε ο Tarantino παγώνει το χρόνο. Πατάει το Play και ακούγεται το "Natural High" και η σκηνή κρατάει αρστουργηματικά πολύ. Συναισθήματα, ένταση, όλα κορυφώνονται χωρίς λέξεις, χωρίς εξάρσεις, τόσο μα τόσο όμορφα! Δύο κουασμένοι άνθρωποι, βρίσκουν ο ένας τον άλλο και αμέσως νιώθουν τη ζεστασιά! Η Jackie πλησιάζει τον Max για ώρες...

Εκείνη είναι επιτέλους ελεύθερη. Θέλει μόνο ησυχία και λίγο χρόνο με τον εαυτό της. Αλλά κι εκείνος θέλει μια ήσυχη διαδρομή πριν επιστρέψει στη μίζερη καθημερινότητά του. Πραγματικά δεν υπήρχε ιδανικότερος να μεριμένει την Jackie, όπως και δεν υπήρχε ιδανικότερη να περιμένει ο Max!

O Tarantino έχει γυρίσει τόσο μαεστρικά αυτή τη σκηνή. Δεν κουράζει καθόλου, σε βάζει από το πρώτ δευτερόλεπτο στο κλίμα και συγκινεί με παράξενο τρόπο. Νιώθει και ο θεατής την ηρεμία που γεμίζει τους δύο χαρακτήρες μόλις βλέπουν ο ένας τον άλλο! Γιατί ποτέ δεν ήταν το πάθος που έφερε κοντά τη Jackie και τον Max. Εκείνη είχε πολύ κι εκείνος δεν θα μπορούσε να της προσφέρει όσο άντεχε. Αυτό που τους ένωσε από την πρώτη στιγμή είναι γαλήνη, συντροφικότητα και η ησυχία που τόσο αποζητάνε και οι δύο! Και σε μια μόλις σκηνή ο Quentin το κατέστησε σαφές...

Reservoir Scenes: Royal With Cheese

Πες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Pulp Fiction! Εγώ αυτό που αυτόματα ακούω μέσα στο κεφάλι μου είναι Royal With Cheese, με την χαρακτηριστική φωνή και προφορά του Samuel φυσικά...

Τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή τόσο αξιομνημόνευτη;

Είναι το cool που γεμίζει το αμάξι. Είναι οι ανεκδιήγητοι διάλογοι για χάμπουργκερ, πατάτες με μαγιονέζα, ευρωπαϊκή κουλτούρα και τα συναφή που χωρίς να έχουν κάποιο νόημα σε κάνουν να κολλάς. Είναι οι δύο χαρακτήρες και η γνωριμία μας μαζί τους που μας κάνει να τους έχουμε για πάντα στην καρδιά μας!

Ο Vincent έχει μόλις επιστρέψει από το Άμστερνταμ και αναλύει τη διαφορετική κουλτούρα. Κάπου εκεί χώνεται και το περίφημο quarter pounder που οι Γάλλοι βάφτισαν Royal With Cheese λόγω του μετρικού συστήματος. Δεν ξέρω αν η ευφυΐα του δημιουργού αγγίζει το άπειρο σε αυτό το σημείο ή απλά είναι η γραφικότητά του που το κάνει. Αν μη τι άλλο δείχνει το πόσο σχολαστικός είναι!

O Vincent έχει αυτό το στυλάκι το άνετο εδώ. Είναι όμως έτσι; Χαβαλές και cool όμως κατά βάθος παραδοσιακός και ίσως λίγο οπισθοδρομικός(είναι φανερό ότι αυτά τα ευρωπαϊκά τερτίπια δεν τα βλέπει με πολύ συμπάθεια). Από την άλλη ο Jules... Ο καλός μου ο Jules ενθουσιάζεται παιδιάστικα, εκπλήσσεται αυθόρμητα, true man μέχρι το κόκκαλο!

Εξυπηρετεί κάπου αυτή η φλύαρη σκηνή;

Πολλοί είναι αυτοί που συνηθίζουν να λένε ότι ο Quentin είναι φλύαρος, γράφει διαλόγους μόνο για εντυπωσιασμό μέσα από τους οποίος θέλει απλά να θαυμάσουμε την εξυπνάδα του και ότι τελικά δεν εξυπηρετούν πουθενά. Όλοι αυτοί ας ξαναδούν τις ταινίες του, με προσοχή αυτή τη φορά!

Φυσικά καλοί μου άνθρωποι εξυπηρετεί κάπου. Για ποιο άλλο θα μπορούσε να τη γράψει και να τη σκηνοθετήσει; Ένας άνθρωπος που υπολογίζει τόσο καλά τα πάντα(ειδικά σε αυτή την ταινία) θα έκανε κάτι χωρίς νόημα; Μέσα από αυτή τη σκηνή γνωρίζεις τους χαρακτήρες. Παίρνεις πολύ καλά δείγματα για το ποιοι είναι, ώστε να κατανοήσεις τις αντιδράσεις τους αργότερα.

Επίσης ο θεατής χαλαρώνει, ηρεμεί, νιώθει ασφάλεια. Είναι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αυτοί που βλέπει κι όμως τους έχει ήδη συμπαθήσει. Φαίνονται φυσιολογικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν κι έτσι δεν τους αμφισβητεί. Όταν αργότερα έρθει το ξέσπασμα ο θεατής θα είναι απροετοίμαστος, χωρίς άμυνες και φάει στη μάπα ένα "I'm sorry did I break your concetration?", έτσι για να γουστάρει!

Άλλος ένας λόγος που η σκηνή αυτή είναι υπεραριστουργηματική είναι οι ποπ οργασμοί που προσφέρει στον εγκέφαλο! Ανέκαθεν εραστής της ποπ κουλτούρας ο Quentin μας μυεί στον παράξενο κόσμο του πυροβολώντας μας(όπως συνηθίζει) με λέξεις σε ρυθμούς τόσο καταιγιστικούς που στο τέλος μόνο να υποκλιθείς στο μεγαλείο του μπορείς... Χώρεσε μια δεκαετία σε μία μόνο σκηνή!

Σαν να το παράκανα λίγο αλλά ίσως είναι η πιο αγαπημένη μου σκηνή στον κινηματογράφο. Τα 90's είναι Pulp Fiction και το Pulp Fiction είναι ένα μεγάλο, λαχταριστό Royal With Cheese... Όπως έχουμε ξαναπεί ίσως τελικά και αυτό να είναι το βαθύτερο νόημά του.

Reservoir Scenes: Coccotti interogates Clif

                                                                                  


Μία σκηνή που δεν θα προσέφερε τίποτα απολύτως αν δεν έπαιρναν μέρος αυτοί οι δύο ηθοποιοί. Ο Hopper σε έναν ρόλο διαφορετικό από αυτούς που ήταν συνηθισμένος και ο Walken σε ένα ακόμη cameo να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας.

Μια ανάκριση που είναι γνωστό από την αρχή ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά. Κι όμως ο Vincenzo Coccotti έχει την υπομονή να τη διεξάγει αλλά και ο Clif να συμμετάσχει κανονικά.

Χάρη στους δύο αυτούς ανθρώπους η σκηνή αυτή, με χαρακτήρες μη πρωταγωνιστές, φαινομενικά άχρηστη, θεωρείται η καλύτερη σκηνή του True Romance...Και είναι!

Ο Clif βρίσκει το κουράγιο να κάνει χιούμορ το οποίο ο Coccotti φαίνεται να εκτιμά πριν αδειάσει το πιστόλι του πάνω του. Κι εδώ είναι μία κλασσική σκηνή Ταραντίνο. Κάνει τους θεατές να νιώσουν ασφαλείς, κοντά στους χαρακτήρες που βρίσκονται στη σκηνή πριν το μεγάλο "μπαμ" που θα τους σηκώσει από τα καθίσματα. Και ο Tony Scott έκανε καταπληκτική δουλειά στη σκηνοθεσία της σκηνής αυτής.

Όμως πάλι θα έρθω στις ερμηνείες και κυρίως αυτή του Walken. Προσέξτε το πρόσωπό του την ώρα που ο Clif προσβάλλει την καταγωγή του. Πως αλλάζει έκφραση. Απίθανος... Και ο Hooper αρκετά εντυπωσιακός με αυτή τη βαθιά φωνή και την ηρεμία στο βλέμμα, να διαπράττει με απίστευτη ευκολία το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Reservoir Scenes: Mr. Orange flashback sequence

Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές σε ταινία του Tarantino που εν γένει περνάει απαρατήρητη είναι η σκηνή που ο Mr. Orange διηγείται ένα σκηνικό από το παρελθόν του για να πείσει τους υπόλοιπους ότι δεν είναι μπάτσος! Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα απίθανο κείμενο ή μια εκπληκτική ερμηνεία(έχω πει πόσο ψηλά ανέβηκε για μένα ο Roth στη λίστα με τους αγαπημένους μου ηθοποιούς;) αλλά κυρίως με μία σκηνοθεσία πανέξυπνη που τα δένει όλα αυτά μαζί!


Δεν είναι ακριβώς μία σκηνή αλλά κομμάτια από σκηνές που συνθέτουν μία μεγαλύτερη. Ξεκινάει με τον Mr. Orange να προσπαθεί να απομνημονεύσει τον μονόλογο. Να κάνει πρόβες, λάθη, να μην είναι τόσο καλός αρχικά.


Όσο βελτιώνεται το σκηνικό αλλάζει. Συνεχίζει να διηγείται την ιστορία μπροστά στους επίδοξους συνεργάτες του. Και όσο προχωράει μπαίνει μέσα στην ιστορία. Τον βλέπουμε μέσα στην ιστορία, όμως δεν αποτελεί ακριβώς μέρος της. Είναι σαν παρατηρητής.


Και σε αυτό το σημείο ο Tarantino έχει παίξει δεξιοτεχνικά με τον ήχο. Κρατάει τον Mr. Orange αθόρυβο ενώ στη συνέχεια απομονώνει, δυναμώνει και χαμηλώνει ήχους για να βάλει και τον θεατή στην ιστορία. Και στο τέλος μέχρι κι εσύ είσαι σχεδόν πεπεισμένος ότι ο Mr. Onage είναι cool!


Ο Ταραντίνο δείχνει την αυτοπεποίθηση και την ευφυΐα του δημιουργώντας ένα ψεύτικο φλασμπάκ το οποίο βάζει τον θεατή στο μυαλό του Mr. Orange. Είναι παράτολμη κίνηση για την πρώτη και μάλιστα χαμηλού μπάτζετ ταινία, όμως ο Ταραντίνο ρισκάρει και φυσικά κερδίζει! Το γάβγισμα του σκυλιού σε slowmotion, ο στεγνωτήρας(έτσι λέγεται αυτό το πράγμα) που ακούγεται σαν να απογειώνεται αεροσκάφος, ο Orange που στέκεται στη μέση της σκηνής αλλά απευθύνεται σε όσους δεν βρίσκονται εκεί, πινελιές που ανεβάζουν πιο ψηλά την ταινία, που σε κάνουν να καταλάβεις ότι ο τύπος όχι απλά μπορεί να σκηνοθετήσει αλλά μπορεί να το κάνει καλά...

Reservoir Scenes: Death Proof Restaurant Scene

Εκτός από τις γυναίκες και τους μπάστερδους του Quentin τώρα που τα νέα είναι ανύπαρκτα λέω να αρχίσω να αναλύω και σκηνές από τις ταινίες του. Να θυμηθούμε ατάκες και καταστάσεις που αγαπάμε και να περνάει και η ώρα. Δεν θα ξεκινήσω με την αγαπημένη μου σκηνή, ούτε με την αγαπημένη μου ταινία, ούτε καν με την καλύτερή του. Θα ξεκινήσω με την πιο παρεξηγημένη, το Death Proof of course.


Παρένθεση(ή παρέθενση;) με μπινελίκια: [Εσύ που το είδες και μου σπας τα νεύρα με τη γκρίνια σου μπορείς να μπεις στην τρύπα σου και να με αφήσεις ήσυχη! Ήξερες τι θα έβλεπες στο περίπου, αν δεν σου άρεσε γιατί το είδες; Όσοι κράζουν τον Ταραντίνο είναι άνθρωποι που δεν τους αρέσει αλλά βλέπουν μαζοχιστικά μόνο και μόνο για να τη σπάνε στους υπόλοιπους!]


Το Death Proof κατά κύριο λόγο είναι μια διαλογική ταινία. Το κακό είναι πως οι διάλογοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν βαρετοί, ειδικά στο πρώτο μέρος, αλλά αν δεν ήταν δεν θα ήταν ρεαλιστικοί. Κι όμως υπάρχει μια σκηνή που προκαλεί μικρές εκρηξούλες στον εγκέφαλο με τον τρόπο που γλυκά θυμίζει το Pulp Fiction. Η σκηνή στο εστιατόριο, όπου οι τέσσερις κοπέλες που μετά από καιρό συναντήθηκαν τρώνε και συζητάνε με την κάμερα να στροβιλίζεται προκλητικά γύρω τους και τον Stuntman Mike στο βάθος! H κάμερα αγκαλιάζει τις κοπέλες σαν να τους ζητάει κι άλλο. Να συνεχίσουν να μιλάνε, να λένε ιστορίες. Σαν να της παρακαλάει να μην σηκωθούν από το τραπέζι, εκεί είναι ασφαλείς..


Θα μιλήσουν για αυτοκίνητα, ταινίες, παλιές εμπειρίες και νέες απόψεις. Δεν είναι ακριβώς συνηθισμένες γυναίκες. Είναι μη εξημερωμένες, αγρίμια που διψάνε για περιπέτεια και ταχύτητα. Τουλάχιστον οι τρεις από αυτές. Σε αυτή τη σκηνή ο Tarantino αρπάζει την ευκαιρία να μας συστήσει την αγαπημένη του Zoe-the cat-Bell! Η οποία αξιοπρεπέστατα τον βγάζει ασπροπρόσωπο.


Επίσης θυμάται ταινίες που αγάπησε και που θέλει να κάνει και τον θεατή να τις αγαπήσει, να της αναζητήσει και αν δεν τις έχει δει να το κάνει. Όπως είχε πει και ο ίδιος έχει κλέψει από όποια ταινία έχει δει αλλά τους φέρεται πάντα με σεβασμό, δημιουργεί φρέσκα πράγματα και τιμάει τα παλιά. Σε κάνει να ψάχνεις και να βλέπεις και γι΄αυτό είναι τόσο ξεχωριστός δημιουργός!


Abernathy: There are other things you can carry other than a gun. Pepper spray.
Kim: Uh, motherfucker tryna rape me? I don't wanna give him skin rash! I wanna shut that nigga down!

The revenge of the giant face...

Όσοι δεν έχετε δει την ταινία, ακούτε μόνο το εκπληκτικό κομμάτι δυνατά. Όσοι την έχετε δει προχωράτε και παρακάτω(spoiler για το φινάλε της ταινίας).


Η επιβλητική μορφή της Shosanna μπλέκεται με το μελαγχολικό πρόσωπο της αφίσας που φαίνεται από το παράθυρο. Δείγμα ότι ο προηγούμενος ευάλωτος, εύθραυστος εαυτό της βρίσκεται ακόμη κάπου μέσα της. Η Shosanna θα αρχίσει να ετοιμάζεται για τη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα. Όχι του Stolz der Nation αλλά της δικής της μεγαλειώδους εμφάνισης στο πανί.


Τα γνωστά μονόπλανα του Tarantino έρχονται για άλλη μια φορά να κόψουν την ανάσα. Αγκαλιάζει το φουαγιέ με την κάμερα(όπως αργότερα θα το αγκαλιάσουν οι φλόγες) προσφέροντας μας μια πανοραμική άποψη κι ένα υπέροχο ταξίδι στους χώρους όπου θα παιχθεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της -εναλλακτικής- ιστορίας. Πριν από αυτό, προλαβαίνει να χαρίσει στη Melanie Laurent τα πιο ερωτικά, γεμάτα θαυμασμό πλάνα του.


Και να ο Hans Landa, κάνει την εμφάνισή του. Ξέρεις ήδη πως ότι ακολουθήσει θα είναι εκπληκτικό. Δεν είσαι όμως προετοιμασμένος για μία από τις πιο κωμικές καταστάσεις που έχει στήσει ο Tarantino. Τρεις κομάντο με δυναμίτη στα πόδια τους, μία εκδικητική Εβραιοπούλα έτοιμη να κάνει το μέρος μπουρλότο και ο αθεόφοβος Quentin βρίσκει χρόνο να σπάσει πλάκα. Φυσικά κι εδώ το θέμα είναι γλωσσικό. Και αφού κάνει την πλάκα του θα μας δείξει για άλλη μια φορά το επιβλητικό, τρομακτικό πρόσωπο του Landa(τη σκηνή και αυτή με την Kruger και το παπούτσι).


Έχει τόσο πολύ ψωμί αυτό το κεφάλαιο. Πριν αναφερθώ στην εκπληκτική σκηνή των Laurent και Brühl οφείλω να μιλήσω για την εκπληκτική μεταστροφή του Landa. Άλλη μια πανέξυπνη φάρσα του Tarantino. Όσα έχτιζε τόση ώρα ο Waltz, κάνοντας τον Landa ένα στυγνό εκτελεστή των Ναζί, ορκισμένο εχθρό των Εβραίων το γκρεμίζει σε μια στιγμή κάνοντας τον, τον πραγματικό Μπάσταρδο της ταινίας. Ο οποίος μάλιστα σκοπεύει να δοξαστεί ως ο άνθρωπος που σταμάτησε τον πόλεμο. Το ότι έχει τεράστιο "εγώ" το έχουμε καταλάβει από την πρώτη σκηνή. Αλλά το μέγεθος αυτού, δεν γίνεται αντιληπτό παρά μόνο στο τέλος όταν το θάρρος και το θράσος του αγγίζουν εξωφρενικά επίπεδα σε συνδυασμό με τη μοναδική του αλαζονεία.


Αλλά η ταινία θα ήταν απλά διαφορετική αν δεν υπήρχε η γεμάτη συμβολισμούς σκηνή στο δωμάτιο προβολής(που αλλού θα μπορούσε να τη στήσει άλλωστε ο Tarantino;). Όλη η ταινία μιλάει για τη σχέση κινηματογράφου-πραγματικότητας αλλά και ηθοποιού-ανθρώπου. Οι ρόλοι είναι καταφανώς ανάποδοι. Στην πραγματικοί ζωή όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές παίζουν κάποιο ρόλο(η Bridget von Hammersmark είναι μυστική πράκτορας, οι μπάσταρδοι προσποιούνται τους Γερμανούς, η Soshanna Dreyfous την Emanuelle Mimieux) ενώ ο ρόλος του πρωταγωνιστή τη ταινίας Stolz der Nation ουσιαστικά μιμείται τα πραγματικά του κατορθώματα. Η τέχνη μιμείται τη ζωή και η ζωή την τέχνη λοιπόν.


Σε αυτή τη σκηνή η πραγματικότητα και ο κινηματογράφος δίνουν μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτά όμως πολύ ωραία τα έχει πει ο Αχιλλέας. Εγώ θα σταθώ και στο πόσο ίδιοι είναι στο τέλος η Shosanna και ο Fredrick Zoller. Είναι κι εκείνη ένας ελεύθερος σκοπευτής. Βρίσκεται κρυμμένη στη "φωλιά" της(δωμάτιο προβολής), με τα όπλα (μηχανή προβολής) και τα πυρομαχικά(η ταινία που έφτιαξε"Just for the Nazis") της σε ετοιμότητα. Θα δολοφονήσει εντός ολίγου την ηγεσία του τρίτου Ράιχ και μάλιστα από θέση ισχύος, αφού τους τρομοκρατήσει όσο περισσότερο μπορεί. Στο τέλος γίνεται σχεδόν ίδια με τον Zoller. Ίσως νιώθει κι εκείνη την ταύτιση όταν βλέπει το πρόσωπό του στη μεγάλη οθόνη και ίσως γι' αυτό στρέφεται προς το μέρος του με ένα ίχνος συμπόνιας. Και αυτή η συμπόνια οδήγησε και στον κοινό τους θάνατο. Το ποιητικό πλάνο των πτωμάτων τους μέσα στο δωμάτιο προβολής την ώρα που οι πρεμιέρες και των δύο κορυφώνονται στο πανί θα το χαρακτήριζα pure piece of art.


Για να έρθουμε στην τελευταία σκηνή του έργου. Μετά το ολοκαύτωμα στον κινηματογράφο επιστρέφουμε στη χαβαλετζίδικη πλευρά του Tarantino. Και στον αρχιμπάσταρδο Aldo Rein(ή στον αρχιμπάσταρδο σκηνοθέτη) που σαν γνήσιο τέκνο του Αμερικάνικου Νότου(ή της φήμης που ο ίδιος έφτιαξε για τον εαυτό του) δεν καταλαβαίνει μία από οδηγίες, συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς(ο Quentin δεν δίστασε να σκοτώσει τον Χίτλερ) και αφού κάνει το κομμάτι του, δηλώνει αυθάδικα "I think this could me my masterpiece"! Κι εμείς Quentin, κι εμείς!

Once Upon a Time...

in Nazi-Occupied France ο Tarantino έμελλε να γράψει ιστορία με το καλύτερο κεφάλαιο της καριέρας του. Ο Μορικόνε ακούγεται και το spaghetti western αρχίζει να αχνομυρίζει. Ο Γάλλος Perrier LaPadite και οι τρεις κόρες του σε λίγα λεπτά θα δεχθούν τον πιο απειλητικό επισκέπτη.

**ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ**

Όμως ο Hans Landa γνωστός ως Jew Hunter, δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο το ψευδώνυμό του αφήνει να εννοηθεί. Είναι ευγενικός, πρόσχαρος και ζητά καλοσυνάτα ένα χιτσκοκικό ποτήρι γάλα πριν μπει στο ψητό. Η φωνή του είναι απαλή, ήρεμη, σχεδόν επίπεδη. Ίσως επειδή θέλει να εκμαιεύσει πληροφορίες από τον συνομιλητή του. Ίσως πάλι γιατί ήδη ξέρει αυτό που ήρθε να μάθει και απλά παίζει με το...θύμα του όπως η γάτα με το ποντίκι.


Θα ζητήσει από τον συνομιλητή του η κουβέντα να συνεχιστεί στα αγγλικά. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Κάποιοι δεν πρέπει να τον καταλάβουν. Έτσι θα είναι πιο εύκολο και για τον Perrier να καταδώσει τους προστατευόμενούς χωρίς αυτοί να μάθουν, δευτερόλεπτα πριν πεθάνουν ότι τους πρόδωσε.


Ο καλύτερος διάλογος που έχει γράψει ο Ταραντίνο. Σφιχτός, άμεσος, ένα λεκτικό πινγκ πονγκ. Σχεδόν ξεχνάς να αναπνεύσεις. Αγωνιάς μαζί με τη Shoshanna και την οικογένειά της που κάτω από το πάτωμα περιμένουν τον θάνατο ή τη λύτρωση από λεπτό σε λεπτό. Ο θεατής είναι μια μαριονέτα στα χέρια του Tarantino όπως ο Perrier LaPadite στα χέρια(ή τα λόγια για να είμαι πιο σαφείς) του Landa. Θα φτάσει την αγωνία σου μέχρι εκεί που πάει. Θα σε αφήσει να πάρεις μια, δυο μικρές ανάσες(αυτή η πίπα του colonel απλά απίστευτη!) και μετά θα σου πετάξει στα μούτρα την ωμότητα του πολέμου και θα αλλάξει κεφάλαιο. Παίζει σαδιστικά με το μυαλό του θεατή κι όμως στο τέλος ζητάς κι άλλο. Το κεφάλαιο περνάει εφιαλτικά γρήγορα. Την πρώτη φορά που είδα την καρτέλα "Chapter 2 Inglourious Basterds" σκεφτόμουν "γιατί κυλάει τόσο γρήγορα;".


Το κεφάλαιο αυτό δεν είναι δείγμα αριστοτεχνικού κινηματογράφου. Ξεπερνάει κατά πολύ αυτή την τέχνη. Είναι ποίηση, ζωγραφική, μουσική... Η λυρικότερη στιγμή του Tarantino. Αν κάποιος ξαναπεί ότι ο Tarantino κλέβει από παντού και δεν είναι αυθεντικός, αυτό το κεφάλαιο θα είναι η απάντηση. Τι κι αν βρωμάει Leone; Είναι τόσο καινούριο και διαφορετικό στο τέλος. Αυτός είναι ο Tarantino. Ένας αυθεντικός καλλιτέχνης που δέχεται ερεθίσματα από παντού και στο τέλος κατασκευάζει ένα μοναδικό ψηφιδωτό που κόβει την ανάσα.


Το καλύτερο γι' αυτό το κεφάλαιο το είπε ο Michael Fassbender "the opening scene blew me away, it’s like a short film unto its own". Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά το ότι βγάζει τόσο υπερβολικά συναισθήματα μόνο δείγμα ενός μοναδικού δημιουργού μπορεί να είναι...