Reservoir Scenes: Mr. Orange flashback sequence

Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές σε ταινία του Tarantino που εν γένει περνάει απαρατήρητη είναι η σκηνή που ο Mr. Orange διηγείται ένα σκηνικό από το παρελθόν του για να πείσει τους υπόλοιπους ότι δεν είναι μπάτσος! Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα απίθανο κείμενο ή μια εκπληκτική ερμηνεία(έχω πει πόσο ψηλά ανέβηκε για μένα ο Roth στη λίστα με τους αγαπημένους μου ηθοποιούς;) αλλά κυρίως με μία σκηνοθεσία πανέξυπνη που τα δένει όλα αυτά μαζί!


Δεν είναι ακριβώς μία σκηνή αλλά κομμάτια από σκηνές που συνθέτουν μία μεγαλύτερη. Ξεκινάει με τον Mr. Orange να προσπαθεί να απομνημονεύσει τον μονόλογο. Να κάνει πρόβες, λάθη, να μην είναι τόσο καλός αρχικά.


Όσο βελτιώνεται το σκηνικό αλλάζει. Συνεχίζει να διηγείται την ιστορία μπροστά στους επίδοξους συνεργάτες του. Και όσο προχωράει μπαίνει μέσα στην ιστορία. Τον βλέπουμε μέσα στην ιστορία, όμως δεν αποτελεί ακριβώς μέρος της. Είναι σαν παρατηρητής.


Και σε αυτό το σημείο ο Tarantino έχει παίξει δεξιοτεχνικά με τον ήχο. Κρατάει τον Mr. Orange αθόρυβο ενώ στη συνέχεια απομονώνει, δυναμώνει και χαμηλώνει ήχους για να βάλει και τον θεατή στην ιστορία. Και στο τέλος μέχρι κι εσύ είσαι σχεδόν πεπεισμένος ότι ο Mr. Onage είναι cool!


Ο Ταραντίνο δείχνει την αυτοπεποίθηση και την ευφυΐα του δημιουργώντας ένα ψεύτικο φλασμπάκ το οποίο βάζει τον θεατή στο μυαλό του Mr. Orange. Είναι παράτολμη κίνηση για την πρώτη και μάλιστα χαμηλού μπάτζετ ταινία, όμως ο Ταραντίνο ρισκάρει και φυσικά κερδίζει! Το γάβγισμα του σκυλιού σε slowmotion, ο στεγνωτήρας(έτσι λέγεται αυτό το πράγμα) που ακούγεται σαν να απογειώνεται αεροσκάφος, ο Orange που στέκεται στη μέση της σκηνής αλλά απευθύνεται σε όσους δεν βρίσκονται εκεί, πινελιές που ανεβάζουν πιο ψηλά την ταινία, που σε κάνουν να καταλάβεις ότι ο τύπος όχι απλά μπορεί να σκηνοθετήσει αλλά μπορεί να το κάνει καλά...