Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Ο Eli Roth για το Inglourious Basterds

Μία πολύ καλή συνέντευξη του Eli Roth:

SANTA MONICA, California — When Quentin Tarantino and Eli Roth join forces, there are three things you can safely assume about the resulting movie: It will have a wicked sense of humor, be drenched in blood and sure as hell won't be boring. These days, the "Hostel" and "Grindhouse" collaborators are putting the final touches on "Inglourious Basterds," a feverishly anticipated August release that has the duo swinging for the fences.


"Donnie Donowitz is a guy from Boston, and he's a huge Red Sox baseball fan — and his plan is to take a baseball bat and get all the Jews in the neighborhood to sign it, and then he's going to beat every Nazi to death with it," grinned the "Hostel" director when he stopped by our studio recently, discussing the World War II-set film that has Roth playing Donowitz in his acting debut. "Any Nazi he can find he's going to beat to death with the bat."

The next writing/directing effort from Tarantino, "Basterds" is the men-on-a-mission flick that he slaved away on for more than a decade before cameras finally rolled. Roth's eclectic cast of comrades includes Brad Pitt, Mike Myers, Cloris Leachman and "The Office" star B.J. Novak.


"Brad Pitt is the lieutenant and I'm his sergeant, and we put together this team of Jews to go undercover in France and terrorize the Nazis," Roth said of the flick, which was recently honored by being selected to screen at the Cannes Film Festival. "We joked about the line in 'Knocked Up' where they go, ' "Munich" [is about] Jews kicking ass.' Quentin was like, 'No, no, no. This is the movie they were talking about in "Knocked Up"! This is Jews kicking ass.' ... This movie has the intensity of 'Reservoir Dogs,' the style of 'Pulp Fiction,' the violence of 'Kill Bill,' the adrenaline of 'Death Proof' and the characters of 'Jackie Brown.' It's really the greatest of Quentin's talents, all culminating in this film."

And, as you can see in the flick's trailer, Brad Pitt demands two essential things from his delightfully dirty soldiers: that they strike fear in the hearts of the German troops and that they bring him back hair.

"There are a lot of scalpings," Roth grinned wickedly. "He's not going to skimp on the scalping, let me tell you. Quentin based what the Basterds do on what the Apache Indians did. They would do what's known now as the Apache Resistance, where they would capture people and horribly mutilate them, scalp them, torture them, cut them up and leave one person alive. Then, [the survivor] would go back to the cavalry and describe what happened — and the psychological warfare got so strong that if the cavalry came across a bunch of Apache Indians, they would just take their guns and shoot themselves in the heads and shoot each other in the heads because of the horror of what had been described to them. ... This is what the Jews are doing to the Nazis. We get these Nazis and we scalp them, and we beat them to death with a baseball bat."


And to Roth, a Jewish filmmaker from Boston with a well-known taste for blood, there couldn't have been a more welcoming environment to make his acting debut (after small cameos in various films over the years). "What's funny is I expected [Tarantino] to cast a bunch of big dudes. I thought I'd be the smallest guy," Roth marveled. "Instead, he basically cast my Hebrew school class. I looked around, and I was like, 'These are the kids who were in my bunk at Camp Cedar Lake.' It's them going on a killing spree — and that's what makes it so much fun."

Κρατάμε μόνο το ότι η ταινία θα είναι έχει την ένταση του Reservoir Dogs, το στυλ του Pulp Fiction, τους χαρακτήρες του Jackie Brown, τη βία του Kill Bill και την αδρεναλίνη του Death Proof...

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Coolest Movies of All Time

Από το βιβλίο του Wensley Clarkson, Tarantino - The Man, the Myths and His Movies

1. Rio Bravo (1959, Howard Hawks)


2. Taxi Driver (1976, Martin Scorsese)
3. Blow Out (1981, Brian De Palma)

Χωρίς σειρά προτίμησης, ένας τόνος από cool ταινίες που γουστάρει ο λατρεμένμος:

One-Eyed Jacks (1961, Brando)
Breathless (1983, James McBride)
His Girl Friday (1940, Hawks)


Rolling Thunder (1977, Flynn)
Badlands (1973, Malick)
Casualties of War (1989, De Palma)
Used Cars (1980, Zemeckis)
It's a Mad Mad Mad Mad World (1963, Kramer)
The Life and Times of Judge Roy Bean (1972, Huston)
Where Eagles Dare (1969, Hutton)
The Dirty Dozen (1967, Aldrich)
Bringing Up Baby (1938, Hawks)
The Killer (1989, Woo)
The Driver (1978, Hill)
Blood Simple (1984, Coen)
The Long Good Friday (1980, Mackenzie)
Mona Lisa (1986, Neil Jordan)
The Hit (1984, Frears)
The Killers (1964, Siegel)
Comfort and Joy (1984, Forsyth)
Local Hero (1983, Forsyth)
Le Petit Soldat (1963, Godard)
Vivre sa vie (1962, Godard)
A Bout de Souffle (1964, Godard)
Bande A Part (1964, Godard)
Pierrot Le Fou (1968, Godard)
Shaft (1971, Parks)
The Good, The Bad and The Ugly (1966, Leone)


The Killing (1956, Kubrick)
The Asphalt Jungle (1950, Huston)
Rififi (1955, Dassin)
The Taking of Pelham 123 (1974, Sargent)
City on Fire (1989, Lam)
Kiss Me Deadly (1955, Aldrich)
Pope of Greenwich Village (1984, Rosenberg)
A Clockwork Orange (1971, Kubrick)
Fandango (1985, Reynolds)
Days of Thunder (1990, Tony Scott)
Night Call Nurses (1972, Corman)
Jules et Jim (1962, Truffaut)
A Girl in Every Port (1928, Hawks)
The Guns of Navarone (1961, J.Lee Thomson)
Dead Poets Society (1989, Weir)
Frogs (1972, McCowan)
Willard (1971, Mann)
Nights of the Lepus (1972, Claxton)
Dark Passage (1947, Delmer Daves)
The Last Boy Scout (1991, Tony Scott)
Indiana Jones and The Temple of Doom (1984, Spielberg)
Year of the Dragon (1985, Cimino)
Scarface (1984, De Palma)
Topkapi (1964, Dassin)
The Thomas Crown Affair (1968, Jewison)
Once Upon a Time in America (1984, Leone)
Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948, Barton)
Abbot and Costello Meet the Mummy (1955, Lamont)
Hi Mom! (1970, De Palma)
Back Street (1961, David Miller)
Maniac Cop Two (1990, Lusting)
Intruder (1989, Spiegel)
The Vigilante: Fighting Hero of the West (1947, Fox)
Perfect (1985, Bridges)
Mad Love (1935, Freund)
The Trip (1967, Corman)
The Last Seduction (1994, Dahl) ;
Ed Wood (1994, Burton)
Salvador (1986, Oliver Stone)
For a Few Dollars More (1965, Leone)
Le Doulos (1962, Melville)
They Live by Night (1949, Ray)
The Long Goodbye (1973, Altman)
Coffy (1973, Hill)
Magnificent Obsession (1954, Sirk)
The Savage Seven (1968, Rush)
The Thing (1982, Carpenter)


Caged Heat (1974, Demme)
Silver Bullet (1985, Attias)
Kansas City Confidential (1952, Karlson).

Το ότι θα του άρεσε και θα θεωρούσε cool το Dead Poets Society δεν το περίμενα με τίποτα, άλλωστε στην ίδια λίστα υπάρχει το Maniac Cop Two, πόσο παρανοϊκό είναι αυτό;
Ευχάριστη έκπληξη ήταν και το Ed Wood καθώς είχα την αίσθηση ότι ο Qunentin θα απεχθάνονταν τον Burton.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Ραντεβού στις Κάννες

Τελευταία νέα από το μέτωπο:

Το Inglourious Basterds θα διαγωνιστεί 100% στις Κάννες. Αυτό το ξέραμε, τώρα μάθαμε ότι δεν πρόκειται να κερδίσει!!! Ή αν το κάνει, τότε απλά θα μιλάμε για την ταινία της δεκαετίας...

Και ιδού ο λόγος που δεν βλέπει ούτε φυλλαράκι από τον Φοίνικα:
Η κριτική επιτροπή!!!

Asia ARGENTO: την είχε πέσει στον Quentin γιατί θεωρούσε ότι έκλεβε τις ιδέες του πατέρα της.
Lee CHANG-DONG, που συγκινείται με τα κοινωνικά θέματα της Κορέας
James GRAY, που γουστάρει Ευρωπαϊκό σινεμά
Hanif KUREISHI, κι άλλος με πολιτικοκοινωνικές ευαισθησίες...
Robin WRIGHT PENN: Αν συμμερίζεται την κοινωνική ευαισθησία του άντρα της Sean Penn, την κάτσαμε
Shu QI, Nuri BILGE CEYLAN για την κυρία και τον κύριο δεν γνωρίζω κάτι, ας δώσουν την ψήφο της!

Και πρόεδρος η Isabelle Huppert, η οποία αποχώρησε από το Inglourious Basterds καθώς δεν ανέχθηκε ο Quentin τη συμπεριφορά της!

Δεν νομίζω να έχει ελπίδες αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας!

Και το μεγάλο νέο!!! Η διάρκεια της ταινίας θα είναι δύο ώρες και σαράντα λεπτά!!!
160 λεπτά κινηματογραφικού οργασμού...

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Because we love making movies...

Ο Tarantino εμφανίστηκε για μια ακόμη φορά στο American Idol. Δυστυχώς απόσπασμα δεν βρήκα αλλά βρήκα κάτι ακόμη καλύτερο. Το footage που ετοίμασαν για την εκπομπή...





Δεν είναι τέλειο; Τελικά μάλλον δεν θα είναι ο Samuel L. Jackson ο αφηγητής... Περνάει ο καιρός σιγά σιγά!

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Jackie Brown: Movie References

Blaxploitation Film references

Ο Tarantino ονόμασε την πρωταγωνίστρια "Jackie Brown" σαν φόρο τιμής στην ανεπανάληπτη Foxy Brown όπου πρωταγωνιστούσε η Pam Grier.

Επίσης η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στο Jackie Brown είναι πανομοιότυπη με αυτή στα πόστερς του Foxy Brown.



Το όνομα ενός από τους ενοίκους στο κτίριο που μένει η Melanie είναι"S. Haig", προφανής αναφορά στον θεούλη Sid Haig, που έχει εμφανιστεί σε αρκετά 70's Blaxploitation φιλμ με την Pam Grier. Ο ίδιος έχει επίσης τον ρόλο του δικαστή που στέλνει τη Jackie στη φυλακή. Το άλλο όνομα στα κουδούνια είναι J. Hill, αναφορά στον σκηνοθέτη των Foxie Brown και Coffy.


Το τραγούδι Across 110th Street που ακούγεται στην αρχική σκηνή είναι το μουσικό θέμα της τανίας Across 110th Street.

Το τραγούδι "Longtime Woman" που ακούγεται όταν η Jackie Brown μπαίνει στη φυλακή το έχει τραγουδήσεις η ίδια η Pam Grier για την ταινία The Big Doll House.

Πολλά από τα μουσικά κομμάτια προέρχονται από Exploitation ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε η Pam Grier.

Όταν ο Ordell λέει στη Melanie να σηκώσει το τηλέφωνο και αυτή γκρινιάζοντας το σηκώνει και το ακουμπάει αμέσως κάτω, είναι αναφορά στην ταινία Truck Turner.


General Movie και TV references


Σε μια σκηνή, η Melanie (Bridget Fonda) βλέπει το Dirty Mary Crazy Larry (1974) στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πατέρας της, Peter Fonda. Σε μια άλλη σκηνή βλέπει το Mad Dog Killer.

Στην αρχή ο Ordell λέει στον Louis (Robert De Niro)"I'm as serious as a heart attack." Ο De Niro χρησιμοποίησε την ίδια φράση στην ταινία The Fan (1996).

Το τραγούδι "Street Life" του Randy Crawford είχε ακουστεί στην ταινία "Sharkey's Machine" στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Burt Reynolds(από τους αγαπημένος του Quentin).

O Samuel L. Jackson προς το τέλος της ταινίας λέει την ατάκα, "This is some repugnant shit" . Την ίδια ατάκα λέει στο Pulp Fiction (1994) κσι στο Shaft (2000).

Ο Ordell λέει στο Louis ότι όταν του ζητάνε να τους πουλήσει δύο όπλα "because they all wanna be the Killer." Αναφορά στο The Killer(1989), και τύπου John Woo σκηνές όπου ένα άτομο πυροβολεί με δύο όπλα ταυτόχρονα. Αρκετά ειρωνικό όταν αργότερα η Jackie τον σημαδεύει με δύο όπλα.

Η εναρκτήρια σεκάνς είναι εμπνευσμένοι από το "The Graduate".



Αναφέρονται οι ηθοποιοί: Cheech και Chong, Rutger Hauer, Helmut Berger.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Quentin's Favorite Death Scenes...

1. Tenebre (1982, Argento)

Της κόβει το χέρι και εκείνη περνάει ένα χεράκι τον τοίχο που δείχνει πολύ καλύτερος σε κόκκινο!



2. Jason X (2001, Isaac)

Ο Jason της παγώνει το πρόσωπο και της το...σπάει πάνω στον πάγκο!



3. The Prowler (1981, Zito)

Ο ίδιος ο Quentin το περιγράφει εξαιρετικά:

"There's a terrific slasher movie called The Prowler, it was out right after they'd come down hard on those movies, but they got X-rated violence in. I don't know who got a blowjob to get it done, but someone must have. There's a girl in the shower, with her boyfriend lying on the bed, and the prowler comes up and sticks a bayonet through the top of his head so it comes down through his chin. It's really slow. And he goes into the shower, where the chick is naked, and he stabs her with a pitchfork and as she's screaming, he lifts her up the wall".

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Συνέντευξη στο "7" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Αντιγράφω τη συνέντευξη του Quentin που βρήκα στο "7" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Αφηγούμενος κάποτε πώς έτυχε να γράψει το πρώτο σενάριο στη ζωή του, ο Κουέντιν Ταραντίνο είχε αποκαλύψει το εξής: «Πρέπει να ήταν γύρω στο τέλος του γυμνασίου όταν είχα ερωτευτεί αθεράπευτα την Τατούμ Ο' Νιλ από μια ταινία στην οποία την είχα δει. Το πόσο πολύ ερωτευμένος ήμουν μαζί της ντρέπομαι να σας το πω. Ήταν, όμως, με σιγουριά η πρώτη μου μεγάλη αγάπη.

»Κάθισα, λοιπόν, και έγραψα ένα σενάριο στο οποίο έκανα, υποτίθεται, τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να τη συναντήσω. Κι όταν αυτό γινόταν, τελικά, πραγματικότητα, η Τατούμ έμενε γοητευμένη από μένα. Έγραψα μόλις είκοσι σελίδες και το παράτησα, εκεί όμως άρχισαν όλα. Στο εξής, κάθε μέρα στο σχολείο την πέρναγα γράφοντας καινούρια σενάρια, μέχρι που ο καθηγητής έκανε παράπονα στη μητέρα μου».

Από την παραπάνω διήγηση καταλαβαίνει κανείς ότι ο Ταραντίνο δεν θα είχε γίνει ποτέ σκηνοθέτης αν δεν αποφάσιζε να περάσει πίσω από την κάμερα προκειμένου να δώσει ζωή στα φετίχ και στις μακροχρόνιες εμμονές του.


Μια από τις εμμονές του αυτές τον ταλαιπώρησε για μια σχεδόν δεκαετία, όσο του χρειάστηκε δηλαδή για να αποφασίσει ότι είναι έτοιμος να μεταφέρει το «Inglourious Basterds» στη μεγάλη οθόνη. Την ιστορία μιας διμοιρίας σκληροτράχηλων Αμερικανών στρατιωτών (με επικεφαλής τον Μπραντ Πιτ) οι οποίοι θέτουν ως στόχο τους να σπείρουν τον τρόμο στο Τρίτο Ράιχ, εξοντώνοντας με βάρβαρους τρόπους όσο περισσότερους ναζί μπορούν στα κατεχόμενα εδάφη της Γαλλίας του Β' Παγκοσμίου.

Παράλληλα, η ταινία ακολουθεί τις προσπάθειες μιας νεαρής Εβραίας που δραπετεύει από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και ορκίζεται να σκοτώσει τον Γερμανό δυνάστη της.

Πρεμιέρα στις Κάνες


Εμπνευσμένος αμυδρά από το «Inglorious Bastards», ένα μέχρι πρότινος ξεχασμένο φιλμ που γύρισε ο Ενζο Καστελάρι το 1978, ο Ταραντίνο δεν επρόκειτο ασφαλώς να αρκεστεί σε μια απλή διασκευή εκείνου του εγχειρήματος.

Ίσως γι' αυτό και ελάχιστα πράγματα στη δική του ταινία προδίδουν τη συγγένειά της με την ιταλική πολεμική περιπέτεια. Τον προηγούμενο μήνα, μάλιστα, ο 45χρονος σκηνοθέτης προχώρησε σε έναν περίεργο αναγραμματισμό του αρχικού τίτλου (γι' αυτό η ταινία αναφέρεται πλέον παντού ως «Inglourious Basterds»), δίχως προς το παρόν να μοιάζει διατεθειμένος να εξηγήσει την επιλογή του αυτή. Η ταινία θα προβληθεί σύντομα στο Φεστιβάλ τών Κανών. Αν, όμως, ανυπομονείτε, διαβάστε τη συνέντευξη που ακολουθεί:

«Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το Τζάκι Μπράουν μέχρι το "Kill Bill" έγραψα ένα μεγαλεπήβολο πολεμικό φιλμ με τίτλο "Inglourious Basterds"», λέει ο Ταραντίνο. «Το υλικό που προέκυψε ήταν τόσο πολύ, ώστε έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο λιγότερο για ένα απλό σενάριο και περισσότερο για ένα γιγαντιαίο μυθιστόρημα. Επειδή οι διαστάσεις του με τρόμαξαν, αποφάσισα, πριν προχωρήσω στην υλοποίησή του, να ασχοληθώ με κάτι μικρότερο.


»Το "Kill Bill" με το οποίο καταπιάστηκα δεν ήταν καθόλου, φυσικά, ταινία μικρών διαστάσεων. Με τον καιρό, όμως, κατάλαβα πως έκανα οτιδήποτε μπορούσα προκειμένου να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσω την ευθύνη ενός τόσο μεγάλου σχεδίου, όπως είναι το "Basterds". Αυτή τη φορά, όμως, είπα στον εαυτό μου ότι τα ψέματα τελείωσαν. Αυτή η ταινία επρόκειτο να αποτελέσει για μένα την επόμενη κορυφή, είχε φτάσει η στιγμή να την ανέβω».

- Γιατί σας πήρε τόσον καιρό μέχρι να ολοκληρώσετε το σενάριο;

«Το έγραφα για χρόνια. Ενδιάμεσα σταματούσα, γύριζα κάποια ταινία, ταξίδευα τον κόσμο για την προώθησή της και μετά επέστρεφα και συνέχισα να γράφω. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με τη συγγραφή του "Pulp Fiction". Μεγάλο μέρος της ταινίας εκείνης το είχα γράψει ανάμεσα σε φεστιβάλ στα οποία με καλούσαν για να παρουσιάσω το "Reservoir Dogs".

»Το "Basterds", όμως, δεν έλεγε να τελειώσει ποτέ. Μεγάλωνε διαρκώς, είχε ξεφύγει από τις διαστάσεις ενός κανονικού σεναρίου και, εκτός των άλλων, του έλειπε το φινάλε. Βαθιά μέσα μου ήμουν σίγουρος, παρ' όλα αυτά, πως αν επρόκειτο να το γυρίσω κάποια στιγμή σε ταινία, θα ήταν εκείνη η δουλειά που θα με σημάδευε ως σκηνοθέτη. Μένει τώρα να φανώ αντάξιός του».

- Ποιος είναι, πιστεύετε, ο καλύτερος τρόπος να επιχειρήσει κανείς έναν πετυχημένο φόρο τιμής σε ένα είδος ταινιών το οποίο αγαπά; Είτε αυτό είναι μια ταινία πολεμικών τεχνών όπως το «Kill Bill», είτε ένα αστυνομικό b movie σαν το «Reservoir Dogs», είτε ένα πολεμικό φιλμ, όπως θα είναι το «Inglourious Basterds»;
«Ο καλύτερος τρόπος είναι πρωτίστως να σέβεσαι το κινηματογραφικό είδος το οποίο επικαλείσαι. Να σου αρέσει πραγματικά. Λατρεύω τα είδη με τα οποία έχω ασχοληθεί. Οποιοσδήποτε ρίξει μια ματιά στη δουλειά μου θα καταλάβει, φυσικά, ότι μου αρέσουν τα σπαγγέτι γουέστερν και οι ταινίες εκμετάλλευσης, τα κουνγκ φου κ.λπ. Φροντίζω, όμως, να έχω πάντα μια ατζέντα σαφώς διαφορετική από εκείνη που είχαν τα πρωτότυπα φιλμ στα οποία αναφέρομαι. Το κίνητρο είναι διαφορετικό, η ματιά είναι διαφορετική. Με ενδιαφέρει να μεταφράσω αυτό που αγαπώ σε κάτι που να είναι εντελώς δικό μου».

- Κάθε ταινία με την οποία καταπιάνεστε επιβεβαιώνει, πάντως, τη σπάνια ικανότητα που έχετε στο να συσχετίζετε και να ενώνετε αρμονικά τα πλέον διαφορετικά πράγματα.

«Μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Μπορώ να συνδυάσω όσα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη και φιλμικές τεχνικές θέλετε, με τον ίδιο τρόπο που μπορώ και εναλλάσσω ένα έγχρωμο με ένα ασπρόμαυρο πλάνο. Τα πάντα, όμως, πρέπει να ξέρετε, ξεκινούν από το σενάριο. Αν το σενάριο δεν επαρκεί, η ταινία δεν επαρκεί. Οταν η ιστορία που έχεις στα χέρια σου δεν είναι καλή, τότε όσα τρικ κι αν επιστρατεύσεις δεν φτάνουν να σου εξασφαλίσουν αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αν η ταινία πρόκειται να μείνει αξέχαστη, θα συμβεί από τη δουλειά που έχεις πρωτίστως κάνει στη σελίδα.


»Ενα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανος σε ό,τι αφορά το γράψιμό μου είναι το γεγονός ότι, ενώ παίζω με τη δομή του σεναρίου, δεν αστειεύομαι καθόλου με την ιστορία που έχω αποφασίσει να διηγηθώ. Και ξέρω ότι είμαι πάρα πολύ καλός στο να διηγούμαι μια ιστορία. Γιατί αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την ισχύ της. Γνωρίζω επίσης ότι το αμερικανικό σινεμά ήταν κάποτε η κορυφή στην τέχνη τού να αφηγείσαι μια ιστορία. Τα πράγματα έχουν, δυστυχώς, αλλάξει σήμερα. Πηγαίνεις να δεις μια ταινία και από τα πρώτα κιόλας λεπτά γνωρίζεις τι θα συμβεί. Στις δικές μου ταινίες αυτό δεν συμβαίνει.

Μια ιστορία της προκοπής

»Αν τύχει να παρακολουθήσεις μόνο ένα μέρος από το "Pulp Fiction" και μετά αποφασίσεις να εγκαταλείψεις την προβολή δίχως να περιμένεις το τέλος, δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις φανταστεί τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Δεν τα ξέρεις όλα από το πρώτο μισάωρο γιατί δεν σε αφήνω να τα ξέρεις όλα. Εχεις πληρώσει το γαμημένο σου εισιτήριο. Δικαιούσαι μια ιστορία της προκοπής!».

- Όποτε προβάλλεται καινούρια ταινία σας εμφανίζονται ξανά εκείνες οι μεμονωμένες φωνές που παραπονιούνται για τον ασυμβίβαστο τρόπο με τον οποίο απεικονίζετε τη βία. Νιώσατε ποτέ την ανάγκη να απολογηθείτε;

«Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για τίποτα από αυτά που κάνω στις ταινίες μου. Ιδιαίτερα για το ζήτημα της βίας. Αν μιλούσαμε για την πραγματική βία, εκείνη που συναντάμε καθημερινά στην αληθινή ζωή, τότε, πράγματι, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια σοβαρή κουβέντα. Αν μιλάμε για τη βία στον κινηματογράφο, ένα αντικείμενο μυθοπλαστικό και καθαρά αισθητικό, τότε οποιαδήποτε κουβέντα υπέρ ή κατά θεωρώ ότι είναι περιττή. Η βία σε μια ταινία δράσης είναι μια λεπτομέρεια όμοια με ένα χορευτικό νούμερο σε ένα μιούζικαλ».

- Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των ταινιών σας είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο συνδυάζετε την εικόνα με τη μουσική...

«Ευχαριστώ. Θεωρώ τη μουσική οργανικό μέρος στην πραγματοποίηση ενός φιλμ, γιατί μια ταινία χωρίς χρήση μουσικής θα ήταν στην περίπτωσή μου σαν να επιχειρούσα να κάνω μια ολόκληρη ταινία δίχως να κουνάω καθόλου την κάμερα, ή να μην έχω καθόλου διάλογο. Αν και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι έφτασα πολύ κοντά σε κάτι τέτοιο με το πρώτο μέρος του "Kill Bill"» (γέλια).

- Πώς επιλέγετε, όμως, τη μουσική που θα χρησιμοποιήσετε κάθε φορά;

«Βουτάω στη συλλογή μου με δίσκους. Έχω πολλά άλμπουμ και σάουντρακ στα οποία ανατρέχω όταν είμαι αποφασισμένος ότι θα γυρίσω ένα συγκεκριμένο φιλμ. Αυτό που ψάχνω βασικά είναι ο ρυθμός με τον οποίο θα λειτουργήσει η ταινία, υπάρχουν εντούτοις και φορές όπου βάζω δίσκους στο πικάπ μόνο και μόνο για να ενθουσιαστώ και να πάρω ερεθίσματα. Βάζω ένα τραγούδι, φαντάζομαι τη σκηνή που θα μπορούσε να συνοδέψει και ξεκινώ να τη γράφω με αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου. Μοιάζει σαν να πατάω ένα κουμπί και να βρίσκομαι αυτομάτως μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, τη στιγμή ακριβώς που αυτή η σκηνή παίζει στην οθόνη».


- Έχετε σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που σας κάνει δημοφιλή σε τόσον πολύ κόσμο;

«Μάλλον η ειλικρίνειά μου. Το γεγονός ότι δεν θα κοροϊδέψω ποτέ τους θεατές μου, απλούστατα επειδή είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Θέλω να δω την ταινία με την ίδια ανυπομονησία που περιμένουν κι εκείνοι. Δεν με ενδιαφέρει να ικανοποιήσω την καλλιτεχνική φιλοδοξία κανενός. Είμαι αυτό που βλέπεις. Μπορεί σε μερικούς να μην αρέσει, όμως έτσι έχουν τα πράγματα».

Συμπαθητική συνεντευξούλα δεν λέω αλλά ρε παιδιά γιατί πάντα οι ίδιες ερωτήσεις; Για τη βία, τη μουσική, γιατί άργησε τόσο να βγάλει ταινία(το Death Proof του πεταμού το έχουν). Και μια ζωή την ίδια φωτό. Τόσο του Quentin όσο και από την ταινία(γι' αυτό κι εγώ έβαλα τις δικές μου!)...

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Quentin's list για το Empire Magazine

Στο Internet κυκλοφορούν πολλές Ταραντινολίστες με θέμα τις αγαπημένες του ταινίες. Ήδη έχω ποστάρει τις αγαπημένες του Grindhouse και τα αγαπημένα του Spaghetti Westerns. Σήμερα έχω τη λίστα που έδωσε στο Empire Magazine όταν ψήφισε για τις 500 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών:


1. The Good, the Bad and the Ugly (1966, Sergio Leone)

Αναμενόμενο από τον λατρεμένο να δώσει την ψήφο του εδώ. Ένα αριστούργημα από τον Sergio Leone που ξεφεύγει πολύ από το να είναι ένα απλό spaghetti western.


2. Rio Bravo (1959, Howard Hawks)

Και στο νούμερο 2 western. Άλλο ένα διαμάντι από τον μετρ του είδους Howard Hawks με τον John Wayne να δίνει ρεσιτάλ...


3. Blow Out (1981, Brian De Palma)

Γνωστό ότι ο De Palma είναι από τους αγαπημένους σκηνοθέτες του Quentin. Προσωπικά δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα αριστουργήματά του. Το Blow Out πάντως είναι σίγουρα στις τρεις πρώτες θέσεις...


4. Taxi Driver (1976, Martin Scorsese)

Καμιά φορά σκέφτομαι αν θα μπορούσα να φτιάξω δεκάδα με τις δικές μου αγαπημένες... Πάντα δυσκολεύομαι και στο τέλος τα παρατάω. Πάντα όμως ο Ταξιτζής είναι εκεί!


5. His Girl Friday (1940, Howard Hawks)

Ξεκαρδιστική, υπέροχη, με έναν Cary Grant που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.


6. 5 Fingers of Death / King Boxer (1972, Chang-hwa Jeong)

Κουνγκ Φου ταινία που ακόμη δεν έχω καταφέρει να δω. Όλο λέω θα τη δω κι όλο διστάζω τελευταία στιγμή... Α ρε Quentin σε περιπέτειες με έβαλες.


7. Pandora's Box (1929, Georg Wilhelm Pabst)

Δεν την έχω δει αλλά για να το λέει ο Quentin καλή θα είναι!


8. Carrie (1976, Brian De Palma)

De Palma επί 2! Μοναδικά τρομακτική, υπέροχα συγκινητική και με μία απίστευτη δύναμη...


9. Unfaithfully Yours (1948, Preston Sturges)

Άλλη μία κωμωδία στη λίστα του καλού μου!


10. 5 Graves to Cairo (1943, Billy Wilder)

Πολεμική ταινία που προσωπικά δεν σκοπεύω να δω σύντομα...


11. Jaws (1975, Steven Spielberg).

Ναι! Ήταν κι ο Quentin ένας από αυτούς που ανέβασαν το Jaws στην πέμτη θέση!

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Inglourious Basterds: εξελίξεις

Κατά 90% το Inglourious Basterds δεν θα κάνει μόνο πρεμιέρα στις Κάννες αλλά θα διαγωνιστεί κιόλας!Ελπίζω να είναι γούρικες για μια ακόμη φορά...

Επίσης ανέβηκαν οι φωτογραφίες του Vanity Fair στο internet!!! Υπέροχες!

Ο Brad Pitt στα καλύτερά του, η Diane Kruger εκθαμβωτική, η Mélanie Laurent δείχνει να το' χει! Απολαύστε....