**ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ**
Όμως ο Hans Landa γνωστός ως Jew Hunter, δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο το ψευδώνυμό του αφήνει να εννοηθεί. Είναι ευγενικός, πρόσχαρος και ζητά καλοσυνάτα ένα χιτσκοκικό ποτήρι γάλα πριν μπει στο ψητό. Η φωνή του είναι απαλή, ήρεμη, σχεδόν επίπεδη. Ίσως επειδή θέλει να εκμαιεύσει πληροφορίες από τον συνομιλητή του. Ίσως πάλι γιατί ήδη ξέρει αυτό που ήρθε να μάθει και απλά παίζει με το...θύμα του όπως η γάτα με το ποντίκι.
Θα ζητήσει από τον συνομιλητή του η κουβέντα να συνεχιστεί στα αγγλικά. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Κάποιοι δεν πρέπει να τον καταλάβουν. Έτσι θα είναι πιο εύκολο και για τον Perrier να καταδώσει τους προστατευόμενούς χωρίς αυτοί να μάθουν, δευτερόλεπτα πριν πεθάνουν ότι τους πρόδωσε.
Ο καλύτερος διάλογος που έχει γράψει ο Ταραντίνο. Σφιχτός, άμεσος, ένα λεκτικό πινγκ πονγκ. Σχεδόν ξεχνάς να αναπνεύσεις. Αγωνιάς μαζί με τη Shoshanna και την οικογένειά της που κάτω από το πάτωμα περιμένουν τον θάνατο ή τη λύτρωση από λεπτό σε λεπτό. Ο θεατής είναι μια μαριονέτα στα χέρια του Tarantino όπως ο Perrier LaPadite στα χέρια(ή τα λόγια για να είμαι πιο σαφείς) του Landa. Θα φτάσει την αγωνία σου μέχρι εκεί που πάει. Θα σε αφήσει να πάρεις μια, δυο μικρές ανάσες(αυτή η πίπα του colonel απλά απίστευτη!) και μετά θα σου πετάξει στα μούτρα την ωμότητα του πολέμου και θα αλλάξει κεφάλαιο. Παίζει σαδιστικά με το μυαλό του θεατή κι όμως στο τέλος ζητάς κι άλλο. Το κεφάλαιο περνάει εφιαλτικά γρήγορα. Την πρώτη φορά που είδα την καρτέλα "Chapter 2 Inglourious Basterds" σκεφτόμουν "γιατί κυλάει τόσο γρήγορα;".
Το κεφάλαιο αυτό δεν είναι δείγμα αριστοτεχνικού κινηματογράφου. Ξεπερνάει κατά πολύ αυτή την τέχνη. Είναι ποίηση, ζωγραφική, μουσική... Η λυρικότερη στιγμή του Tarantino. Αν κάποιος ξαναπεί ότι ο Tarantino κλέβει από παντού και δεν είναι αυθεντικός, αυτό το κεφάλαιο θα είναι η απάντηση. Τι κι αν βρωμάει Leone; Είναι τόσο καινούριο και διαφορετικό στο τέλος. Αυτός είναι ο Tarantino. Ένας αυθεντικός καλλιτέχνης που δέχεται ερεθίσματα από παντού και στο τέλος κατασκευάζει ένα μοναδικό ψηφιδωτό που κόβει την ανάσα.
Το καλύτερο γι' αυτό το κεφάλαιο το είπε ο Michael Fassbender "the opening scene blew me away, it’s like a short film unto its own". Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά το ότι βγάζει τόσο υπερβολικά συναισθήματα μόνο δείγμα ενός μοναδικού δημιουργού μπορεί να είναι...
Καταπληκτικό άνοιγμα, σίγουρα η καλύτερη αρχή ταινίας εδω και πολυ καιρό. Χαμογέλασα την πρώτη φορά που το είδα, στην αλλαγή γλώσσας του Landa γιατί το πέρασα σαν εξυπνακισμό του Quentin για να μην αποθαρρυνθούν τελείως οι συμπατριώτες του θεατές. Ωστόσο, στο τέλος αναγκάστηκα να υποκλιθώ στο ευφυή τρόπο με τον οποίο το ενέταξε στην ιστορία του, ακόμα και αν αυτός ήταν ο σκοπός του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο πετυχημένο όμως το πέταξε θεατής στο σινεμά όπου απολάμβανα για δεύτερη φορά το έργο. Μόλις εμφανίστηκε η πίπα του Landa, την παρομοίασε δυνατά με σαξόφωνο....
Έπρεπε μέχρι τώρα να το έχεις μάθει. Τίποτα σε ταινία του Ταραντίνο δεν είναι τυχαίο. Όλα εξυπηρετούν κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧεχε. Εντωμεταξύ από τις φωτό δεν φαίνεται το μέγεθος, κι ενώ ήταν η πιο συχνή φωτογρφία που έπεφτε στα χέρια μου, όταν είδα τη σκηνή έλιωσα στο γέλιο. Και την ανάβει με ένα αυτάρεσκο στυλ κι ένα βλέμμα "δεν το είδες που ερχόταν ε;"
Χαλαρά το καλύτερο κομμάτι της ταινίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πίπα του Landa είναι σαν αποχέτευση
Όχι μόνο της ταινίας αλλά της φιλμογραφίας του ολόκληρης. Η Κάπελα Σιστίνα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήE όχι και αποχέτευση ρε συ!
Και αυτό το μαγικό δαχτυλίδι που κάνει η κάμερα γύρω από τον Landa. Νομίζω εκεί μας λύνει κάθε αμφιβολία. Ο Landa τα ξέρει όλα, ή τεσπα παίζει από τη θέση του κυρίαρχου. Κάνει πλάκα, ένα πιχνίδι εντυπώσεων μόνο. Για να πάρει αυτό που θέλει με τον τρόπο που θέλει! Έχει Πατσινική άνεση και φινέτσα De Niro ο Waltz!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Ταρνατίνο όσο και αν μας διασκεδάσει, θα μας βυθίσει απότομα σχεδόν σαδιστικά στη φρίκη του πολέμου!
O Waltz είναι κορυφαίος ηθοποιός. Μακάρι να μας απασχολήσει ξανά και ξανά και ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα αστεία μπορεί να χαλαρώνουν λίγο την κατάσταση αλλά στην ουσία κάνει πλάκα με σοβαρά θέματα. Όπως είπε και ο ίδιος σε αυτή την ταινία κάποια στιγμή λες"μα γιατί γελάω;Δεν θα έπρεπε να γελάω". Το ίδιο κάνει σε όλες τις ταινίες του...
Στην προβολή του Σαββάτου, στο φινάλε όλοι άρχισαν να χειροκροτούν. Τελικά η απήχηση της ταινίας είναι μεγαλύτερη και από όση ήλπιζα. Δες άλλωστε και το εξαιρετικό κείμενο του Ηλία στο Frame, ενός ανθρώπου που κάποτε με πλήγωσε παράφορα με τα λεγόμενά του για το Pulp Fiction, χεχε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧειροκρότημα έπεσε και όταν είδα την πρεμιέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα το πολύ καλό κείμενο(σιγά που θα μου ξέφευγε!). Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να αναθεωρούν σχετικά με τον Ταραντίνο. Πολύ περισσότερο όταν έχουν τέτοιο κινηματογραφικό επίπεδο :) Σας διαβάζω καιρό εκεί, μην κοιτάς που δεν τολμώ να σχολιάσω...
Τι λες βρε Annie; Εννοείται να μας αφήνεις τη γνώμη σου όποτε θες. Αφού ξέρεις, you're one of my favorites.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Ο καλύτερος Μπάστερδος είναι ο Dominik De Coco.
Ο καλύτεος Μπάστερδος είναι ο παρανοϊκός Hugo. ΤΕΛΟΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήannie φοβερή παρουσίαση!!!από τις πιο μεστές κριτικές που έχω διαβάσει!Συμφωνώ μαζί σου σε κάθε γραμμή,δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο..Ο άνθρωπος ξεπέρασε τον εαυτό του στην ταινία αυτη,τι να λέμε..!Μας τρέλανε!
ΑπάντησηΔιαγραφήTarantina ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μέχρι που θα φτάσει αυτός ο άνθρωπος;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή