Συνέντευξη: Playboy 2003

Άλλη μία εκπληκτική συνέντευξη στο Playboy το 2003. Είναι η περίοδος του Kill Bill...

PB: Πάνε έξι χρόνια από το “Jackie Brown”. Γιατί τόσο πολύ; Οι φήμες σε θέλουν να έχεις writer’s block και άγχος γιατί έκανες την πρώτη σου original δουλειά μετά το “Pulp Fiction”.

QT: Σίγουρα δεν είχα writer’s block. Έγραψα τόσο πολύ αυτά τα έξι χρόνια. Έγραψα ένα μεγάλο πολεμικό έργο και ήταν σαν γιγάντιο βιβλίο. Κατέληξα να έχω γράψει 3 πολεμικά έργα αντί για ένα, το “Inglorious Bastards”. Δεν είχα άγχος για το “Kill Bill”, αλλά ήμουν προστατευτικός. Ήταν σαν να φοβόμουν να αφήσω τον κόσμο να το δει. Απλά ήθελα να είναι πραγματικά καλό. Μου πήρε ένα χρόνο να γράψω μία μεγάλη σκηνή μάχης στο “Kill Bill”.

PB: Ο Orson Welles και ο Peter Bogdanovich έκαναν επίσης groundbreaking ταινίες. Απέτυχαν να κάνουν κάτι ισάξιο στη συνέχεια και και δεν έφτασαν τις προσδοκίες του κόσμου. Είναι επίφοβο αυτό;

QT: Μου αρέσει να μην δίνω αυτό που προσδοκά το κοινό. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό. Δεν προσπαθώ να αναδημιουργήσω το φαινόμενο “Pulp Fiction”, αλλά σκοπεύω να συνεχίσω να καινοτομώ. Δεν υπάρχει κάτι για την επιτυχία και την αναγνώριση του “Pulp Fiction” που να είναι κακό, με κανέναν τρόπο. Το “Blade Runner” δεν εκτιμήθηκε παρά δέκα χρόνια αργότερα. Έτσι πίστευα ότι θα ήταν η ζωή μου. Δεν περίμενα τέτοια επίδραση κατά τις πρώτες προβολές της ταινίας.

PB: Σε πιο επίπεδο καινοτομείς με το “Kill Bill”?

QT: Δεν το βλέπω έτσι. Ο κόσμος θα το δει και θα πάρω το feedback. Είχα μια παρόμοια συζήτηση κάποια στιγμή, γιατί όσο αφορά στον κόσμο, το “Reservoir Dogs” ήταν όσο καλό θα μπορούσε να είναι. Αυτό το ανόητο αγόρι προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο; Αν κάποιος με ρώταγε τι καινούριο δίνει το “Pulp Fiction”, θα του έλεγα τίποτα. Απλά ήταν ότι ήθελα να δω σε μια ταινία και πίστευα ότι είναι cool. Δεν με εκπλήσσει όταν εκπλήσσεται ο κόσμος. Δεν έχουν δει όλες τις ταινίες που έχω δει εγώ, και δεν είναι προετοιμασμένοι για... all the jerking around of the senses. Δεν έχουν βαρεθεί με ταινίες όσο εγώ. Πρέπει να κάνω πράγματα για κάνω την εμπειρία να αξίζει.

PB: Αυτή η ταινία υποτίθεται θα ήταν μια μικρή ταινία πριν την επική πολεμική που θέλεις να κάνεις. Τώρα το “Kill Bill” είναι τόσο μεγάλο που χωρίστηκε σε δύο ταινίες και κόστισε όσο έξι φορές το “Pulp Fiction”. Πως έγινε αυτό;

QT: Όταν ο σύζυγος της Uma, Ethan Hawke, το διάβασε πρώτη φορά, είπε, “Quentin, if this is the epic you’re doing before you do your epic, I’m afraid to see your epic”. Έγινε μια φουλ exploitation ταινία. Ίσως η ταινία που κάθε exploitation-movie lover ευχόταν. Δεν έχει την προοπτική ενός έπους. This is made for black theaters, for exploitation cinema that covers the whole globe

PB: Δεν είναι περίεργο να χωρίζεις μια ενιαία ταινία σε δύο μέρη;

QT: Δεν υπήρχαν εμπόδια. Πάντα σχεδιάζω τις ταινίες ώστε να είναι ευέλικτες. Για παράδειγμα, πάντα κάνω διαφορετική έκδοση για Ασία και για Αμερική και Ευρώπη. Δεν κάνω ταινίες για την Αμερικη: Κάνω ταινίες για όλο τον κόσμο. Τον τελευταίο μήνα γυρισμάτων, όταν ο Harvey Weinstein ήρθε στο πλατό και ανέφερε την ιδέα για το χωρισμό της ταινίας, σκεφτόμουν πως θα μπορούσε αυτό να δουλέψει. Γυρίσαμε δύο εναρκτήριες σεκάνς και τέτοια. Αυτή είναι ο φόρος τιμής μου στο grind-house cinema, και δεν μου άρεσε να προβληθεί τρίωρο grindhouse έργο. Έμοιαζε επιτηδευμένο, σαν δήθεν καλλιτεχνική προσέγγιση σε μία grind-house ταινία. Δύο ενενηντάλεπτες ταινίες με τη μία να βγαίνει λίγο αργότερο από την άλλη, δεν είναι επιτηδευμένο, είναι φιλόδοξο.

PB: Το πολύ αίμα στο “Kill Bill” μπορεί να περιορίσει το κοινό;

QT: Το γουστάρω που είναι violent as hell, αλλά ταυτόχρονα είναι fun as hell. Λαμβάνει χώρα στο movie-movie universe. Είναι μια ταινία που γνωρίζει ότι είναι ταινία. Μπορεί να σ' αρέσει, μπορεί όχι. Αλλά αν είσαι movie-lover και έχεις καλές κινηματογραφικές γνώσεις δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις, γιατί είναι τόσο movie-mad obsessed. Δημιουργεί το δικό της σύμπαν από όλα αυτά τα διαφορετικά genres. Ο Harvey Weinstein ανησυχούσε ότι η βία θα απωθήσει τις γυναίκες. Του είπα “Don’t worry. They’re going to love the movie. They’ll be very empowered by it.” Πιστεύω ότι τα δεκατριάχρονα κορίτσια θα λατρέψουν το “Kill Bill”. Θέλω τα νέα κορίτσια να μπορούν να το δουν. Θα λατρέψουν τον χαρακτήρα της Uma, τη Νύφη. Έχουν την άδεια μου να αγοράσουν εισιτήριο για κάποια άλλη ταινία και να τρυπώσουν στο “Kill Bill”. Αυτά τα χρήματα δεν με νοιάζει να μην τα κερδίσω. Όταν ήμουν παιδί, πήγαινα στον κινηματογράφο όταν δεν έγραφε τον τίτλο του έργου στο εισιτήριο. Είμαι theater-sneaker-inner από πολύ παλιά.


PB: Συνέλαβες το “Kill Bill” με την Uma Thurman στο πλατό του “Pulp Fiction”. Μετά εκείνη και ο Ethan Hawke περίμεναν παιδί. Έπρεπε να αποφασίσεις αν θα την περιμένεις ή αν θα την αντικαταστήσεις. Η μεγάλη περίοδος απραγίας πρέπει να σε έβαλαν στον πειρασμό να βρεις κάποια άλλη.

QT: Οπωσδήποτε το σκέφτηκα για δυο τρεις εβδομάδες. Ήταν μια απόφαση που έπρεπε να πάρω.

PB: Μιλήσατε γι' αυτό; Αυτός ήταν ο σημαντικότερος ρόλος της από το “Pulp Fiction”.

QT: Η Uma ήταν τόσο αφοσιωμένη, τόσο ερωτευμένη με αυτή την ταινία, θα της ράγιζε την καρδιά αν την έκανα με κάποια άλλη. Την ίδια στιγμή δεν ήθελε να με καταστρέψει. Περίμενε παιδί και αυτό ήταν το δικό μου. Θα με άφηνε να αποφασίσω. Και αποφάσισα. Το χρειαζόμουν να είναι εκείνη. Αν είσαι ο Sergio Leone και έχεις τον Eastwood για το “A Fistful of Dollars” και αρρωσταίνει, τον περιμένεις. Αν είσαι ο Josef von Sternberg και κάνεις το “Morocco” και η Marlene Dietrich σπάει το πόδι της, περιμένεις.

PB: Ο Warren Beatty είχε υπογράψει για το ρόλο του Bill. Αντικαταστάθηκε όμως από τον David Carradine, συνεχίζοντας την παράδοσή σου ν' ανακυκλώνεις ξεχασμένους ηθοποιούς όπως τον John Travolta, την Pam Grier και Robert Forster. Γιατί δεν συμμετείχε ο Warren στην ταινία;

QT: Το ήθελε. Όταν όμως πλησίαζε ο καιρός, τα πράγματα άλλαξαν. Σκεφτόταν ότι θα είναι περισσότερο δεσμευτικό απ' όσο φαίνεται. Ο Bill δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος αλλά ο Warren θα έπρεπε να περάσει από τρεις μήνες εκπαίδευση kung fu που πέρασαν όλοι. Δεν ήταν προετοιμασμένος για δύο μήνες στο L.A. και ένα μήνα στην Κίνα.

PB: Θα έπρεπε να αφήσει την οικογένειά του.

QT: Όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Η Vivica A. Fox άφησε την οικογένειά της και δούλεψε μόνο μιάμιση εβδομάδα. Πέρασε τρεις μήνες εκπαίδευση συμπεριλαμβανομένου ενός μήνα στο Πεκίνο, και η σκηνή τη γυρίστηκε εδώ έξι μήνες αργότερα. Δεν της άρεσε αυτό αλλά όταν έφτασε αυτή η εβδομάδα she kicked ass όπως κανείς δεν θα περίμενε. Είχα ανάγκη αυτή την αφοσίωση.

PB: Ο David Carradine έχει τη φήμη ότι είναι κάπως εκκεντρικός.

QT: Είμαι τεράστιος φαν του. Μαζί με ηθοποιούς όπως ο Jack Nicholson και ο Christopher Walken, ο David είναι μία από τις τρελές ιδιοφυΐες στην κοινότητα των ηθοποιών. Υπάρχει και η περίπτωση ο Gordon Liu, να εκπροσωπεί το Hong Kong, ο Sonny Chiba την Ιαπωνία και ο David Carradine, σταρ του “Kung Fu”, την Αμερική - μία κυριολεκτική τριάδα των χωρών που έκαναν τις πολεμικές τέχνες το είδος που είναι.

PB: Πως είναι για έναν νέο άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε μια νύχτα από film geek σε rock star, όπως έγινε όταν βγήκε το “Pulp Fiction”?

QT: Ας ξεκαθαρίσουμε ότι χρησιμοποιούμε τον όρο rock star επειδή εσύ το ανέφερες.


PB: Η ξαφνική φήμη άλλαξε τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι γυναίκες; Οι rock star σκηνοθέτες έχουν groupies?

QT: Ακόμη και πριν το “Pulp Fiction” άρχισα να ανακαλύπτω πόσο κουλ είναι να είσαι σκηνοθέτης. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στα φεστιβάλ, πηδούσα συνέχεια. Δεν είχα ξαναβγεί από τη χώρα, και όχι μόνο έκανα σεξ, αλλά το έκανα με ξένες κοπέλες. Όταν δεν πηδιόμουν, όλο και χαμουρευόμουν με κάποια Ιταλίδα που έμοιαζε στην Michelle Pfeiffer.

Τυχερή αυτή η Ιταλίδα...

PB: Ήταν οι γυναίκες που ονειρευόσουν όταν ήσουν minimum-wage guy?

QT: Όχι, δεν ήταν “Revenge of the Nerds”. Πάντα μου άρεσαν οι όμορφες, ενδιαφέρουσες γυναίκες. Δεν θεωρούσα ότι είμαι το geek που δεν θα έβρισκε ποτέ κάποια. Ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποια κοπέλα ήταν ακατόρθωτη, αφού με γνώριζε. Αλλά όταν περνάς τον περισσότερο χρόνο σου στο Video Archives, είναι δύσκολο να συναντήσεις γυναίκες εκτός αν βρεθούν τριγύρω. Όσο δούλευα εκεί, τα μοναδικά μου ραντεβού ήταν με πελάτισσες. Σε άλλες φάσεις πήγαινα με τους εργένηδες φίλους μου σινεμά. Από τη στιγμή που άρχισα να δουλεύω σε μέρη με περισσότερη επαφή με γυναίκες η ιστορία άλλαξε εντελώς. Ένιωθα σαν τον Elvis όταν γνώριζα γυναίκες στα φεστιβάλ. Ξεσάλωσα πολύ για λίγο - πολύ χαμούρεμα. Μου αρέσει να φιλιέμαι. Φιλάω καλά.

Τέτοιες δηλώσεις κάνει και μετά απορεί ο κόσμος που υπάρχουν γυναίκες που μας αρέσει και σαν άντρας...

PB: Και τι γίνεται με το foot massages, που έκανες διάσημο στο “Pulp Fiction”?

QT: Κάνω καλό foot massage. Αλλά με το “Reservoir Dogs” και το “Pulp Fiction” το πράγμα ξέφυγε. Έπρεπε να αναπληρώσω πολύ χαμένο χρόνο. Ότι οι ωραίοι άντρες έκαναν στα 20 εγώ τα έκανα στα 30. Όταν γίνεσαι διάσημος είναι cool. Μπορώ να πάω σε ένα μπαρ που δεν έχω ξαναπάει και σε λίγα λεπτά να έχω αρκετές γυναίκες γύρω μου. Συνήθως γυρνάω σπίτι με αρκετούς αριθμούς τηλεφώνων και δεν τους ζητάω εγώ. Αν πάω σε ένα strip club τώρα και παίξω σωστά τα χαρτιά μου μπορεί να γυρίσω με μια από τις strippers στο σπίτι. Αν ζητήσω lap dance και είναι κοντά στην ώρα που κλείνει, αν η κοπέλα με ξέρει, είναι πιθανό να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε για καφέ.

Άχου το μωρέ. Σαν δεκατετράχρονο που θεωρεί τις strippers τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου!

PB: Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη για τις γυναίκες;

QT: Ένα πράγμα που δεν περίμενα ήταν να λάβω ένα πραγματικά sexy γράμμα από θαυμάστρια.

PB: Εννοείς γυμνές φωτογραφίες?

QT: Στην πραγματικότητα ποτέ δε έλαβα γυμνές φωτογραφίες. Έπαιρνα γράμματα από κοπέλες που ήταν ερωτευμένες με μένα και μου έγραφαν γι' αυτό, είτε ήταν 12 είτε 13 ή 25. Έλαβα επίσης σεξουαλικά γράμματα, και ήταν αρκετά κουλ. Οι κοπέλες πραγματικά τα είχαν σκεφτεί πολύ. Κάποια από αυτά ήταν εξαιρετικά.


PB: Highlights, please.

QT: Μια κοπέλα μου έστειλε ένα κουτί με μπαλάκια του τένις, με μία φωτογραφία και ένα σημείωμα που έλεγε, “Now you’ve Got the balls, give me a call”.

Έξυπνη, indeed...

PB: Πήρες?

QT: Πήρα, αλλά ήταν στο St. Louis, και δεν υπήρχε περίπτωση να ταξιδέψω. Της απάντησα σε λίγα ακόμη γράμματα. Μια κοπέλα, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν νομίζω ότι την πήρα ποτέ. Φοβόμουν ότι παραηταν μικρή. Στη φωτογραφία μπορεί να ήταν 20, μπορεί να ήταν 15. Ήταν μια νέα μαύρη κοπέλα. Έκανα το “From Dusk Till Dawn” με τον George Clooney. Αφού το διάβασα, πήγα και χτύπησα στο trailer του. Μπήκα μέσα και του το διάβασα και έπαθε πλάκα.

PB: Παίρνει κι αυτός καλά γράμματα.

QT: Περνούσαμε καλά διαβάζοντας ο ένας τα γράμματα ου άλλου. Ένα ήταν πολύ εντυπωσιακό. Στην αρχή έγραφε ποιες ταινίες θέλει να δει μαζί μου και φινόταν cool film-geek και στη συνέχεια περιέγραφε πιο..βρώμικα πράγματα. Ανέφερε ότι θα φιλιόμαστε για ώρες. Και μετά γράφει “I want to dress you in a French maid outfit, and while I sit in a chair in a garter belt and panties, smoking a cigarette, I’ll make you pick up every piece of lint off the carpet. And I’m not going to be easy about it! You’re going to get right down on your hands and knees, and I want that carpet completely clean as I smoke cigarettes”.

PB: Πέρασες τέσσερις μήνες στην Κίνα γυρίζοντας το “Kill Bill”. Πως διασκεδάζει κάποιος σε μια κομμουνιστική χώρα;

QT: Η νυχτερινή ζωή στην Κίνα είναι off the hook. Αν έχεις δει το Sixth Street στο Austin, Texas, αυτόν τον δρόμο με όλα τα μπαρ, ε αυτοί έχουν πέντε τέτοιους δρόμους στο Πεκίνο και τα μπαρ είναι ανοιχτά όλο το βράδυ. Δουλεύαμε έξι μέρες την εβδομάδα και το καίγαμε στο ρεπό Όταν τελειώναμε τα γυρίσματα, βγαίναμε. Είμαστε ξύπνιοι όλο το βράδυ τα Σάββατα και κοιμόμαστε όλη την μέρα την Κυριακή. Η Κίνα είναι η πρωτεύουσα του ecstasy. Είχαμε και γαμώ τις φάσεις στην Κίνα.

PB: Πήρες ecstasy?

QT: Ναι. Την πρώτη φορά που πήγα στο Σινικό Τοίχος ήταν σαν ολονύκτιο rave πάρτι. Είχαν rock μπάντες, πυροτεχνήματα. Πίναμε μπάφους και παίρναμε E. Ήταν απίθανα. Εγώ και κάποιοι από το συνεργείο διασκεδάσαμε σαν rock stars όλο το βράδυ. Είναι φοβερός τρόπος να δεις το Σινικό Τοίχος για πρώτη φορά.

Τουλάχιστον δεν φοβάται να κάνει τέτοιες δηλώσεις...

PB: Γράφεις για κακά παιδιά που περνάνε τα χειρότερα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ποια ήταν η χειρότερη κατάσταση στην οποία βρέθηκες; Ήταν ο καιρός που πέρασες στη φυλακή;

QT: Μπήκα στη φυλακή τρεις φορές, όλες για κλήσεις. Ήμουν είκοσι και απένταρος, με το ζόρι έβγαζα 8.000 το χρόνο. Αν έπαιρνα κλήση, έπρεπε να μπαίνω φυλακή γιατί δεν είχα να πληρώσω. Αν το αυτοκίνητο σου δεν έχει ασφάλιση και πάρεις κλήση δεν μπορείς να το διορθώσεις. Εκτίεις την ποινή σου και προσπαθείς να μην σε ξαναπιάσουν για λίγο.


PB: Χτύπησες έναν παραγωγό του “Natural Born Killers” σε ένα εστιατόριο στο Hollywood και έκανες φασαρία σε ένα bar στη Νέα Υόρκη γιατί είχαν ενστάσεις για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους μαύρους στις ταινίες σου. Είσαι λίγο παραπάνω οξύθυμος;

QT: Δεν νομίζω ότι είμαι οξύθυμος. Μπορεί να συζητάω και να ανάψει λίγο η κουβέντα. Δεν θα αντιδράσω βίαια, γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει όριο που να μη μπορώ να ξεπεράσω σε τέτοιες καταστάσεις. Ξέροντας που μπορεί να καταλήξει, η ζωή είναι πολύ ευκολότερη αν δεν αντιδράσω βίαια. Μπορεί να είμαι πολύ θυμωμένος με κάποιον αλλά ποτέ δεν φοβάμαι ότι θα παρασυρθώ και θα τον χτυπήσω ή θα ξεπεράσω τα όρια. Αλλά τη στιγμή που θα το κάνει ο άλλος, θα το κάνω κι εγώ.

PB: Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπλέχτηκες σε καυγά;

QT: Λοιπόν, κάποτε συνέβαινε συχνά. Υπάρχει ένα περιστατικό που κανείς δεν ήξερε με έναν ταξιτζή. Ήμουν με μια κοπέλα κι αυτός ήταν πολύ αγενής. Αρχίσαμε να διαφωνούμε. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο και είπε κάτι γι' αυτή. Πήγα από την άλλη μεριά του ταξί και τον χτύπησα. Κάποιοι από ένα club με τράβηξαν από πάνω του και αυτός έφυγε. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ότι αυτό άξιζε $30,000, όσα θα χρειαζόταν να πληρώσω όταν ο τύπος καταλάβαινε ποιος ήμουν. Πόσο θέλω να το τσακίσω. Ήταν ένας μεγάλος μαύρος τύπος και είναι συνηθισμένοι να βλέπουν τους λευκούς να κάνουν πίσω. Εγώ δεν κάνω πίσω, ειδικά για μεγάλους μαύρους τύπους. Αυτό μου δίνει ψυχολογικό advantage. Σκέφτεται ο άλλος, γιατί δεν κάνει πίσω; Βγήκε από το αμάξι και φώναζε “Come on, motherfucker!”. Τότε τα $30,000 πέρασαν από μυαλό μου, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, θα το κάνω να αξίζει.

PB: Άξιζε;

QT: Άξιζε. Boom! Του έριξα μπουνιά. Οι τύποι με άρπαξαν και αυτός προσπάθησε να με δαγκώσει στο στήθος. Με δάγκωσε αρκετά καλά, ο μαλάκας.

PB: Δεν περίμενες ποτέ να σε...αρμέξει κάποιος.

QT: Ο μόνος λόγος που δεν μου έκανε ζημιά ήταν γιατί ήταν πολύ άπληστος. Δάγκωσε πάρα πολύ. Αν η δαγκωνιά ήταν μικρή θα μπορούσε να μου κόψει κομμάτι. Όμως ίσα που διαπέρασε το δέρμα επειδή είχε πολύ σάρκα στο στόμα του.

PB: Σου κόστισε $30,000?

QT: Όχι. Έκανα κάτι έξυπνο. Δεν κάλεσα τον εκδότη μου, δεν είπα τίποτα σε κανένα. Δεν ήθελα να μαθευτεί υποθέτοντας ότι είχα περίπου πέντε μέρες μέχρι να καταλάβει ποιος είμαι. Μετά από δύο μήνες το είπα στους φίλους μου.


PB: Γιατί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο για σένα;

QT: Για δύο πράγματα. They are digging on my movies. Ίσως τους τραβάω το ενδιαφέρον σε ταινίες που δεν θα έβλεπαν ποτέ. Μετά είναι η προσωπική μου American-dream ιστορία που ίσως με είδαν να διηγούμαι στο “The Tonight Show” ή διάβασαν σε συνεντεύξεις. Είμαι ανοιχτός, what you see is what you get. Γι' αυτό σιχάθηκα τα media για λίγο, γιατί μου φαινόταν σαν να με κορόιδευαν επειδή ήμουν ο εαυτός μου. Αυτό μπορεί να μοιάζει παιδικό αλλά όταν είσαι ενήλικας, οι άνθρωποι δεν σε κοροϊδεύουν πια - όχι στα μούτρα σου.

Πάντως το έχει παράπονο. Τον φαντάζομαι να παίρνει τη μαμά του τηλέφωνο και να γκρινιάζει επειδή το τάδε κακό περιοδικό τον κορόιδεψε.

PB: Έγινες καρικατούρα.

QT: Θα διαβάσεις για κάποιον ότι κοροϊδεύει την εμφάνισή σου – τα μαλλιά μου, το σαγόνι μου ή τον τρόπο που μιλάω. Το ξεπέρασα αλλά πλήγωσε τα αισθήματά μου. Δεν το περίμενα. Ποιος το χρειάζεται αυτό; Δεν το γούσταρα αυτό στο λύκειο: γι' αυτό το παράτησα. Σκέφτεσαι ότι πάντα παραπονιούνται που όλοι φυλάγονται τόσο πολύ. Εγώ δεν φυλάγομαι, και ο πληρώνω. Ωστόσο το ξεπέρασα πια.

PB: Τόσο για το “Reservoir Dogs” όσο και για το “Pulp Fiction” κατηγορήθηκες ότι δανείστηκες στοιχεία από τον κινηματογράφο του Hong Kong. Πες μας τις επιρροές που είχες στο “Pulp Fiction”. Η σκηνή με τον Bruce Willis και τον Ving Rhames που κυνηγιούνται και βρίσκονται μέσα στο ενεχυροδανειστήριο και τους πιάνουν οι βιαστές από σου ήρθε;

QT: Δεν ξέρω ακριβώς πως μου έρχονται. Δεν γίνομαι πολύ ναλυτικός και απλά οι ιστορίες παίρνουν τελικά τη μορφή που παίρνουν.

PB: Θα μπορούσες να συγκρίνεις τη σκηνή του βιασμού με την αντίστοιχη στο “Deliverance”;

QT: Η ιδέα είναι του Roger Avary. Είχε γράψει ολόκληρο σενάριο για μια ταινία. Δεν ήθελα να την κάνω ολόκληρη, μόνο το κομμάτι που ταίριαζε στο “Pulp Fiction”. Αγόρασα το σενάριο όπως αγοράζεις ένα βιβλίο για να το κάνεις ταινία, απλά για να προσαρμόσω το κομμάτι που μου άρεσε. Αυτή είναι η σκηνή όπου ο μποξέρ τελειώνει τον αγώνα και τον κυνηγάει ένας τύπος και καταλήγουν σε ένα ενεχυροδανειστήριο με δύο serial killers.


PB: Η σκηνή “Wake the gimp” ήταν του Avary?

QT: Όλη η σκηνή στο ενεχυροδανειστήριο ήταν δική του ιδέα. Ήθελα να το κάνω γιατί δούλευα πάνω σε κάτι που ήταν πολύ μεγάλο θέμα στο “Deliverance”. Αυτή η τρέλα, ο βιασμός από το πουθενά θεώρησα ότι ήταν αστείο. Wow, έκανε το βιασμό πραγματικά αστείο.

PB: Τελικά...

QT: Φοβόμασταν ότι θα είναι X rating. Εκείνη την περίοδο όμως βγήκε το “American Me” που είχε τρεις βιασμούς. Αυτό βοήθησε.


PB: Ο Ned Beatty στιγματίστηκε μόνιμα από το βιασμό στο “Deliverance”. Ήταν δυσκολο να πείσεις τον Rhames να παίξει τον μαφιόζο αρχηγό που σοδομίζεται από rednecks?

QT: Ήταν εμπόδιο για όλους σχεδόν τους μαύρους άντρες ηθοποιούς με τους οποίους μίλησα. Είναι δύσκολο να πείσεις έναν μαύρο άντρα να κάνει κάτι στο οποίο βιάζεται. Δεν ήταν θέμα του πόσο θα δείξεις. Αλλά το έγραψα με τον Ving στο μυαό μου. Πάντα άκουγα τη φωνή του σε αυτό το διάλογο. Ήρθε, εκανε την οντισιόν και ήταν θαυμάσιος. Τότε ήρθε η ώρα να κάνουμε τη συζήτηση. Σκεφτόμουν, μακάρι να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο οι άλλοι γιατί είναι τόσο καλός. Ο Ving το ένιωσε αυτό και είπε “Let me ask you, how explicit is this shit gonna get?” απάντησα, “It’s not going to be that bad, but you’re going to know what’s going on. Do you have a problem with that?” και μου είπε, “Not only do I not have a problem, you have to understand that because of the way I am, I don’t get offered many vulnerable characters. This man might end up being the most vulnerable motherfucker I will ever play”.

PB: Οπότε το έκανε.

QT: Ο Ving κρατάει τις υποσχέσεις του, αλλά στη σκηνή που τον βιάζει ο Duane Whitaker, ήθελα έναν τύπου “yee haw!” βιασμό. Ο Ving είπε, “Okay, so we’re going to see his butt, right? Well, what’s going to be down there to protect that?” και του απαντάω, “You won’t see anything”. Και λέει, “I’m not talking about what you’re going to show. I don’t care if it’s on camera, in focus or not. I don’t want dick touching anus. What are you going to put down there?” Είμαστε ο Duane, ο Ving κι εγώ, και ένας από το συνεργείο φέρνει μία βελούδινη θήκη από αυτές που βάζουμε διαμάντια. Βάλαμε τα γέλια, και ο Ving είπε “Duane, you just put your dick in this little bag and I’ll be okay”.

PB: Είχες πει για το “Jackie Brown” ότι περισσότερο ταυτίζεσαι με τον χαρακτήρα του Sam Jackson, τον badass gun- Runner, Ordell Robbie. Υπάρχουν ψήγματα badass σε σένα;

QT: Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει αυτό που έχω πει για τον Ordell. Είμαι μεθοδικός συγγραφέας. Γίνομαι ένας ή δύο από τους χαρακτήρες όταν γράφω. Όταν έκανα το “Kill Bill”, ήμουν η Νυφη. Οι άνθωποι παρατήρησαν ότι όσο το έγραφα γινόμουν πιο θυληκός στην εξωτερική μου εμφάνιση. Ξαφνικά αγόραζα πράγματα για το σπί μου. Αν έβλεπα κάτι ωραίο σε ένα μαγαζί στο Greenwich Village, θα το αγόραζα. Και ένα αντικείμενο σε ένα ράφι ή μια βιτρίνα αν μου άρεσε το έπαιρνα αμέσως και το δοκίμαζα. Αγόραζα λουλούδια για το σπίτι και τα τακτοποιούσα. Συνήθως δεν φοράω κοσμήματα, και τότε φόραγα. Οι φίλοι μου έλεγαν, “You’re getting in touch with your feminine side. You’re nesting, adorning yourself”. Στην περίπτωση του “Jackie Brown”, ο χαρακτήρας με τον οποίο ταυτίστηκα ήταν ο Ordell. Περπατούσα σαν τον Ordell όλη τη χρονιά. Όταν σταμάτησα να γράφω έπρεπε να το σταματήσω και ν' αφήσω τον Sam Jackson ν'αναλάβει.

PB: Γιατί μίσησες τόσο πολύ το “Natural Born Killers”?

QT: Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχω δει την ταινία από την αρχή ως το τέλος. Έιχα παρακολουθησει μόνο κομμάτια στην αρχή και μετά πήγα στο σινεμά να τη δω.


PB: Και σηκώθηκες κι έφυγες;

QT: Ναι. Μίσησα τόσο τη Rodney Dangerfield sequence. Ήταν τόσο μη αστεία, τόσο απωθητική. Έκανε κάτι που δεν θα έκανα ποτέ: έδωσε μία peanut ψυχολογική αιτία στο γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι. Το απέρριψα με κάθε τρόπο το ότι μια απαίσια σκηνή σου δίνει μια μικρή ποπ ψυχολογική ανάλυση.

Εμένα πάντως αυτή η σκηνή μου άρεσε...

PB: Αποδώθηκε με μορφή sitcom, με laugh track, και το έκανε ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας του Dangerfield είχε κακοποιήσει την κόρη του.

QT: Αφαίρεσα το όνομά μου από το σενάριο απλά και μόνο για να μη νομίζει ο κόσμος ότι το έγραψα εγώ αυτό.

PB: Κατακρίθηκες από τον Spike Lee για τη χρήση της λέξης “nigger” στις ταινίες σου.

QT: Έπεσα πάνω στον Spike αφού είχε τελειώσει όλο αυτό, και ήμουν ετοιμος να πλακωθώ.

PB: Γιατί?

QT: Γιατί έλεγε όλα αυτά αντί να μιλήσει σε μένα. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με τον Spike ήταν η τελείως προσωπική σκοπιά στη διαφωνία του. Μου επιτέθηκε για να διατηρήσω το “Jesse Jackson of cinema” status του. Βασικά, για λίγο καιρό πριν εμφανιστώ, έπρεπε να έχεις την έγκριση του Spike Lee αν ήσουν άσπρος και είχες σχετική με μαύρους θεματολογία στην ταινία σου. Γάμησε το. Αυτό καταστράφηκε και ποτέ δεν θα έχει ξανά αυτή τη θέση. Δεν ζήταγα την έγκρισή του, κι έτσι μίλαγε για μένα για να κρατήσει το status του.

PB: Πιστεύεις ότι κάποιες από τις διαφωνίες του είχαν βάση?

QT: Είναι αστείο, γιατί μιλάει με αυτούς τους μεγαλειώδεις όρους, αλλά όσο και να μιλάει ο τύπος στην πραγματικότητα δεν τον ακούει. Τυπώνουν το ύφος του. Αν αναλύσεις αυτά που λέει, το θέμα δεν ήταν το πόσες φορές είχα δικαίωμα να πω “nigger”. Ήταν το γιατί εγώ είχα το δικαίωμα να πω “nigger” 37 φορές, ενώ αυτός δεν έχει το δικαίωμα να πει 37 φορές “kike”. Αυτό ήταν που πραγματικά έλεγε.

PB: Επειδή χρησιμοποίησε δύο στερεότυπους Εβραίους χαρακτήρες στο “Mo’ Better Blues”.

QT: Οι λεξεις “nigger” και “kike” δεν είναι ίδιες. Το “Kike” δεν ανήκει στην καθημερινή διάλεκτο των Εβραίων. Η άλλη λέξη έχει ίσως 12 διαφορετικές ερμηνείες, ανάλογα με το πως την χρησιμοποιείς, ποιος τη λέει και πως τη λέει. Το να ισοσταθμίζει κάποιος τις λέξεις “nigger” και “kike” σημαίνει ότι δεν παίρνει υπόψιν το πως λειτουργεί σήμερα η αγγλική γλώσσα. Κι εγώ δουλεύω με την αγγλική γλώσσα. Δεν είμαι απλά ένας σκηνοθέτης που γυρνάει ταινίες. Είμαι καλλιτέχνης, καλός, κακός ή αδιάφορος αυτό είμαι. Όλες μου οι επιλογές, ο τρόπος ζωής μου, σχετίζονται με αυτό. Είπε, “Quentin isn’t more of an artist than Michael Jackson is, and when Michael said “Jew me” in a song, they made him change it”. Σχέδον άξιζε το όλο θέμα για να τον ακούσω να λέει αυτό το πράγμα.


PB: Βαθμολόγησε τον εαυτό σου από το 1 μέχρι το δέκα σαν σεναριογράφο, σκηνοθέτη και ηθοποιό.

QT: Wow, you’re nailing me down here. Κοίτα, δεν θέλω να βαθμολογήσω τον εαυτό μου με αριθμούς. Αν πω 10, φαίνομαι μαλάκας, και αν δεν πω 10, είμαι ψεύτης[γελάει]. Θ' απαντήσω στην ερώτηση, αλλά όχι με βαθμολογία. Όσο αφορά στην ηθοποιία, πιστεύω ότι θα μπορούσα να γίνω πολύ καλός ηθοποιός. Αν είχα την ευκαιρία να παίξω περισσότερους χαρακτήρες και να διαθέσω περισσότερο χρόνο, θα μπορούσσα να γινω εξαιρετικος ηθοποιός. Ο κόσμος ήταν πραγματικά σκληρός με μένα.

PB: Γιατί;

QT: Μάλλον γιατί δεν συνειδητοποίησε πόσο σοβαρά το είχα πάρει και οι κριτικοί δεν το ήθελαν. Ένας κριτικός μου το είπε αυτό. Ότι ήμουν ένας νεαρός auteur, και δεν ήθελαν να εστιάσω αλλού. Ήθελαν να είμαι σε ένα δωμάτιο και να σκέφτομαι την επόμενη ταινία που θα δουν. “Why aren’t you saving cinema from itself?”

PB: Ο George Clooney όπως και οι Tim Roth και Steve Buscemi σκηνοθέτησαν ταινίες και χειροκροτήθηκαν επειδή διευρύνουν τα ταλέντα τους. Διπλά standard?

QT: Ευχαριστώ που το παρατήρησες. Για την ακρίβεια, αντιμετώπισα τον Roger Ebert αφού χαρακτήρισε εκείνη την ταινία που ειχα κάνει πριν χρόνια το “Somebody to Love”, ως ένα είδος booby prize στην εκπομπή του. Προβλήθηκε πολύ μετά το γεγονός και συμμετέχω για δύο δευτερόλεπτα. Ο Buscemi σκηνοθετεί το “Tree Lounge” και παίρνει το door prize επειδή σκηνοθετεί και...επεκτείνει τα ταλέντα του. Το booby prize πήγε σε μένα επειδή τόλμισα να παίξω σε μια ταινία. Γιατί είναι ok γι' αυτόν να επεκτείνει τα ταλέντα του αλλά όχι για μένα;

PB: Ξεκινησες την υποκριτική σαν μιμητής του Elvis στο “The Golden Girls”. Πως ήταν να είσαι δίπλα Bea Arthur;

QT: Η δουλειά κράτησε μόνο δύο μέρες, και ήταν φανταστικό το πόσα πολλά λεφτά κέρδισα. Τότε δεν είχα καθόλου λεφτά. Και ξαφνικά πήρα $700 γι' αυτό. Και στη συνέχεια το show έπαιζε συνέχεια σε επανάληψη στο NBC. Είχα δυο επεισόδια σε συνεχή επανάληψη και έβγαλα $2,500. Όποτε έμενα απένταρος ερχόταν μια επιταγή για $150, μετά $75, μετά $95. Τις προάλλες πήρα επιταγή για 85 cents.


PB: Αυτή ήταν η πρώτη σου μεγάλη δουλειά σαν ηθοποιός. Πως το διαπραγματεύθτηκες;

QT: Την είχα κοπανήσει από το σχολείο για περίπου τρεις εβδομάδες, και ήμουν στο σημείο που δεν μπορούσα να επιστρέψω γιατί θα με έπιαναν. Πήγα πίσω και με έπιασαν. Εγώ και η μαμά μου διαφωνούσαμε και πάνω στην ένταση της είπα “Well, I want to quit anyway.” Και μου λέει, “You’re not going to quit”. Νόμιζα ότι αυτό ήταν. Μια εβδομάδα αργότερα, βαφόταν στο μπάνιο πριν πάει στη δουλειά και μου λέει “About your quitting school, I’ve thought about it, and I’m going to let you quit. But you have to go out and get a job”. Τα έπαιξα. Σκέφτηκα, δεν κατάλαβε ότι μπλόφαρα; Κι έτσι το παράτησα.

PB: Έβγαινες με τη Mira Sorvino, μια απόφοιτη του Harvard, και δεν πήγες ούτε στο κολλέγιο. Το μετανοιώνεις ποτέ που παράτησες το σχολείο;

QT: Όχι, υπάρχει μια μικρή περηφάνια που παράτησα το λύκειο και κατάφερα τόσα. Με κάνει να φαίνομαι λίγο εξυπνότερος. Όταν το λέω σε κάποιον, εντυπωσιάζεται. Δεν μπορώ να εναρμονιστώ με το Αμερικάνικο σύστημα εκπαίδευσης. Μισούσα τόσο πολύ το σχολείο. Δεν πήγα ποτέ λύκειο. Το μόνο που ίσως μετανιώνω – και ούτε καν πολύ- είναι ότι μισούσα τόσο πολύ το σχολείο που νόμιζα ότι θα είναι έτσι για πάντα. Δεν συνειδητοποιούσα ότι το κολέγιο θα ήταν διαφορετικό. Αν το έκανα πάλι από την αρχή, πιθανόν να τελείωνα το σχολείο για να έχω και την εμπειρία του κολεγίου.


PB: Η μαμά σου σε μεγάλωσε χωρίς τον βιολογικό σου πατέρα. Το περιοδικό “Premiere” τον ξετρύπωσε αφού έγινες διάσημος. Ήταν άδικο αυτό;

QT: Αυτό με ενοχλούσε πολύ καιρό. Ήταν ένα από τα κακά υποπροϊόντα της φήμης. Δεν τον συνάντησα ποτέ και δεν είχα την επιθυμία να το κάνω. Δεν είναι ο πατέρας μου. Το ότι απλά πήδηξε τη μαμά μου δεν τον κάνει πατέρα μου. Το μόνο πράγμα που έχω να του πω είναι “Thanks for the fucking sperm”. Είχε 30 χρόνια να με βρει, και το κάνει αφού έγινα διάσημος; Είναι θλιβερό. Για λίγο, όταν έγινα γνωστός με αυτό το όνομα και δεν με έψαξε, σκέφτηκα, αυτό είναι κουλ από μέρους του. Δείχνει επίπεδο. Αλλά η δημοσιότητα είναι κάτι που δύσκολα αρνούνται οι άνθρωποι.

PB: Δεν μπορούμε να φύγουμε χωρίς να ρωτήσω την ερώτηση που πάντα αρνείσαι να απαντήσεις. Τι έχει μέσα η βαλίτα στο “Pulp Fiction”? Και τι συμβαίνει όταν ο Mr. Pink βγαίνει έξω από την αποθήκη στο “Reservoir Dogs?”

QT: Ποτέ δεν θα πω τι έχει μέσα η βαλίτσα -όχι για να γίνω μαλάκας αλλά γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του εξήγηση, και αυτό είναι το νόημα. Το ίδιο και για τον Mr. Pink. Για παράδειγμα όταν ο Oliver Stone κάνει τις ταινίες του, έχει μια μεγάλη ιδέα που θέλει να περάσει, και θέλει όλοι να βγουν από το σινεμά με αυτή την ιδέα. Μπορεί να απορρίψουν την ιδέα αλλά καλύτερα να την "πιάσουν"γιατί τότε θα νομίζει πως δεν έκανε τη δουλειά του. Θέλω να κάνω πολύ δουλειά για σένα αλλά θέλω να αφήσω το 10, 20 τοις εκατό να το φανταστείς εσύ, ώστε η ταινία να γίνει πραγματικά δική σου. Έχεις μια εκδοχή. Πράγματα που είναι ανοιχτά σε εξηγήσεις. Τη στιγμή που σου λέω τι σκέφτομαι είναι σαν να πετάω οτιδήποτε θα μπορούσες να σκεφτείς εσύ. Αυτό σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος. Οπότε πες μου εσύ τι έχει μέσα η βαλίτσα. Αν πιστεύεις ότι είναι η ψυχή του Marsellus και την πήρε πίσω απ’ το διάβολο, που είναι μία από τις εκδοχές απ’ ότι άκουσα, τότε έχεις δίκιο: είναι η ψυχή του. Το ότι έκανα μια ταινία που εμπνέει τόσες εμπνευσμένες εκδοχές με κάνει περήφανο. Είναι αστείο το που μπορεί να σε οδηγήσει μια ατάκα. Ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη μου ατάκα στο ενεχυροδανειστήριο στο “Pulp Fiction”? Η Holly Hunter το παρατήρησε. Όταν αποφασίζουν ποιον θα βιάσουν πρώτο, επιλέγουν τον Marsellus, και λένε “You want to do it in here?” “No, let’s take him into Russell’s old room.” Εσύ σκέφτεσαι ποιος στο διάολο είναι ο Russell και πως έγινε το παλιό του δωμάτιο; Θα σε αφήσω να μαντέψεις και αυτό επίσης…