Πόσο τέλειο είναι όταν αγοράζεις κάτι και αποδεικνύεται σούπερ γαμάτο προϊόν που καλύπτει κάθε πιθανή ανάγκη για την οποία το αγόρασες συν μερικές που δεν είχες φανταστεί! Κάτι τέτοιο είναι το Django Unchained. Worths every fucking penny!! Ο Tarantino αντιλαμβάνεται πλήρως το μέσο, το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τον βασικό λόγο ύπαρξης του. Δηλαδή τη διασκέδαση.. Κι εδώ μιλάμε για 165 λεπτά φουλ διασκέδαση. Ένας ιδανικός τρόπος να περάσεις το βράδυ σου και να πεις μετά "απόψε πέρασα πραγματικά καλά". Ένα συναίσθημα πλήρους ικανοποίησης. Βγαίνεις από την αίθουσας γεμάτος, χορτασμένος από εικόνες, μουσικές, α και αίμα! Λίτρα αίμα...
Δεν τσιγκουνεύεται σταγόνα. Την ώρα που οι χαρακτήρες του δεν τσιγκουνεύονται τις σφαίρες. Violence made by Tarantino να γουστάρουμε. Βροχή από πυροβολισμούς, κεφάλια ανοίγουν, οι τοίχοι αποκτούν νέα απόχρωση. The boy had fun. Μια καθαρά αγορίστικη ταινία. Όχι αντρική, αγορίστικη. Ένας φόρος τιμής(again!) τόσο στο blaxploitation και το spaghetti western όσο και στο κοινό που μεγάλωσε με αυτά τα είδη. Υποκλίνεται μπροστά τους σαν πιστός οπαδός, τα υπηρετεί στο έπακρο πριν τινάξει από πάνω τους τη σκόνη του χρόνου και τα εκμοντερνίσει όπως μόνο αυτός ξέρει!
Με όπλο το εκπληκτικό(ως συνήθως) σενάριο, σε διαλύει με τις λέξεις και σε αφήνει παραδομένο σε ένα συνονθύλευμα από κοφτερούς διαλόγους, badass ατάκες κι ένα χιούμορ που σε ρίχνει άνετα στο πάτωμα. Τόσο ξεκαρδιστικό που σε σημεία χαϊδεύει τα όρια, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει, πέρα από την εξωπραγματική σκηνή του "Arrivederci" στους Μπάστερδους. Η σκηνή με τις κουκούλες είναι το λιγότερο εξωφρενική. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τους διαλόγους αλλά ξέρεις μωρέ...το έχουμε κάνει ένα εκατομμύριο φορές. Απλά αυτή τη φορά θα ήθελα να σταθώ στο διαολεμένα καλό timing των πρωταγωνιστών. Γιατί τι να τον κάνεις τον απίθανο διάλογο αν δεν ειπωθεί με ακρίβεια δευτερολέπτου; Ένας προς ένας υπέροχοι με μόνη παραφωνία τον ίδιο τον Quentin που δεν τα πήγε πολύ καλά(on the other hand, κάθε ευκαιρία να τον χαρούμε στην οθόνη είναι καλοδεχούμενη). Απόλαυση!
Πέρα από τον Άντρα himself, το καστ είναι απίθανο! Ο Leonardo DiCaprio μας χαρίζει έναν σχιζοφρενικό χαρακτήρα! Απειλητικός, απωθητικός, εκκεντρικός και όλα αυτά με ΑΥΤΗ τη φάτσα. Αψυχολόγητος και unstable σε σημείο που σου προκαλεί αμηχανία όπως αρμόζει σε κάθε σωστό villain. Και θα ήταν απόλυτος άρχοντας του έργου αν δεν είχε να κάνει με έναν εξίσου παρανοϊκό αντίπαλο. Ο Christoph Waltz για άλλη μια φορά έχει τρελά κέφια. Παίρνει την περσόνα του Colonel Landa, την τραβάει στα άκρα και πατώντας στο εκπληκτικό κείμενο του Tarantino ντύνεται έναν χαρακτήρα που τον λατρεύεις από το πρώτο δευτερόλεπτο. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα επιδέξια φτάνοντας τους συνομιλητές του στα όρια, προκαλεί ξεδιάντροπα και όταν του τελειώσουν τα λόγια πιάνει το όπλο του. Κι αυτό ο Samuel Jackson... What on earth was that? Απόλαυση!
Ακόμη δεν θα ήθελα να κάνω συγκρίσεις με τα προηγούμενα αριστουργήματα του καλού μου. Βρήκα δυο τρία πράγματα που ίσως δεν το αφήσουν να φτάσει κάποιες από τις υπόλοιπες δουλειές του. Ας πούμε σε δυο τρεις σκηνές όπου η ένταση θα μπορούσε να φτάσει στα ύψη, δεν το έκανε. Όπως υποδειγματικά είχε συμβεί στο Inglourious Basterds όπου ανά στιγμές έπιανες τον εαυτό σου στην άκρη της καρέκλας σχεδόν να τρέμει. Από την άλλη νικάει τους Μπάστερδους στη μουσική(ok minus the Bowie). Για άλλη μια φορά, ιδιαίτερα τολμηρές μουσικές επιλογές, με ένα range απίθανο. Απόλαυση!
Απόλαυση... Νομίζω αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει όσο καμία σε αυτή την ταινία. Απολαυστικοί ρυθμοί, χαρακτήρες, διάλογοι, μουσική. Χορταίνεις τα πάντα. Φαντάζομαι τον Tarantino να επιστρέφει σπίτι μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, σαν πιτσιρικάς που έπαιζε για ώρες στους δρόμους. Γρατζουνισμένος, γεμάτος χώματα, εξουθενωμένος αλλά χαρούμενος και χορτάτος. Ξέδωσε σαν μικρό παιδί, άδειασε ότι απόθεμα είχε σε ενέργεια, σπιρτάδα, αυθορμητισμό και δημιούργησε ένα απίθανο roller coaster. Όπως τότε οι δύο μπάστερδοι του άδειασαν κάθε γεμιστήρα στο κεφάλι του Χίτλερ έτσι και τώρα. Απλά...περισσότερο.
