Pulp Fiction: Soundtrack

Για πολλούς το καλύτερο soundrack του Tarantino. Σίγουρα στα top OST όλων των εποχών! Ξεκινάει με τη διασκευή της γνωστής Μισιρλού να συνοδεύει το σχεδόν παρανοϊκό ξέσπασμα της Amanda "Everybody be cool this is a robbery".



Ένα από τα πλέον κλασσικά και αναγνωρίσιμα κομμάτια. Η Mia Wallace χορεύει φορώντας την καμπαρντίνα του Vincent Vega και μαγνητίζει εύκολα το βλέμμα και το μυαλό σου. She'll be a woman soon και όχι με τον πιο ευχάριστο τρόπο...



Το προσωπικό αγαπημένο! "Flowers on the wall". Το ακούει ο Butch μετά τη συνάντησή του με τον Vincent Vega, το σιγοτραγουδάει όσο οδηγεί. Είναι διασκεδαστικό και σου φτιάχνει τη διάθεση(για να στη χαλάσει το επόμενο δευτερόλεπτο ο Marsellus!).



Και φυσικά το twist που χόρεψαν στο διαγωνισμό. Μπορεί να μην κέρδισαν αλλά το τραγούδι είναι τέλειο!



Και μερικά για το δρόμο...

Πρώτο βραβείο για το Inglourious Basterds

Οι πρώτες κριτικές ήταν αντικρουόμενες. Όλες όμως συμφωνούσαν σε ένα πράμα... Την αριστουργηματική ερμηνεία του Christoph Waltz. Η κριτική επιτροπή απλά το επιβεβαίωσε χαρίζοντας στο Inglourious Basterds την πρώτη του διάκριση, αυτή του Χρυσού Φοίνικα αντρικού ρόλου!!!


Η ταινία βασίζεται στον χαρακτήρα που υποδύεται ο Γερμανός. Ο Quentin το είχε ξεκαθαρίσει αυτό από την αρχή και έψαχνε τον τέλειο για το ρόλο. Τον βρήκε λοιπόν, κι εμείς πλέον περιμένουμε να τον απολαύσουμε.



Στράβωσε λίγο η Hupert μόλις αναφέρθηκε το αγόρι ε; Κι ο Quentin μας διαβεβαίωνε ότι όλα ok μεταξύ τους! Μπορώ να τους λατρεύω χωριστά...


Επιπλέον βρήκα τη σκηνή της ανάκρισης με μεγαλύτερη διάρκεια και να σου που εμφανίζεται ο Eli Roth με το ρόπαλο και παραδόξως δεν είναι κακός... Κοίτα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο!!!

Τέλος για λίγο καιρό με την ταινιάρα γιατί όλα αυτά τα νέα κάνουν το "περίμενε" βασανιστικό! Πρώτα όμως μερικές φωτογραφίες...






Άντε και καλό καλοκαίρι...




Η Melanie είναι αβάσταχτα γλυκιά και συμπαθητική...

Because we love making movies...

Στον απόηχο της πρεμιέρας συγκεντρώνω όλα όσα συνέβησαν για να τα βλέπω μαζεμένα και να χαίρομαι.

Ξεκινάω με τις συνεντεύξεις. Πολύ ωραία έχει συγκεντρώσει το Variety τα πιο ενδιαφέροντα από αυτά που είπε ο Quentin. Εδώ είναι ένα μικρό resume της συνέντευξης τύπου. Επίσης δύο καινούρια βίντεο.





Στο δεύτερο μιλάει για το πόσο βιαστικά(όχι με την κακιά έννοια) έγινε η ταινία.

Κι εδώ μια συνέντευξη αλλά είναι στα γαλλικά.


Καλύτερη ατάκα από όλες τις συνεντεύξεις: "I just don't have a clue what I'm going to do next. After I finish a movie, it's good to have a year of my life back, so I wait and see what rises up or if something new comes along. When I started writing this, it was the only mountain I could see. And I had to get over that mountain to see all the other mountains. ".


Ένα συγκεντρωτικό βίντεο από το site του φεστιβάλ. Οι καλύτερες στιγμές μαζεμένες! Αποκορύφωμα ο χορός στο κόκκινο χαλί. Πραγματικά δεν μπορώ να σταματήσω να το βλέπω. Η Melanie είναι θεά και το ότι δεν χάνει ποτέ το κέφι της είναι τέλειο. Επίσης κάπου στο 4:15 έχει μια μικρή σκηνή από την ταινία για να δούμε και τις υποκριτικές της ικανότητες! Έχει πάρα πολύ ωραία φωνή πάντως.


Τα reviews με links. Τα άσχημα υπερτερούν των καλών αλλά είναι ακόμη πολύ νωρίς και κανείς μέχρι τώρα δεν αμφισβήτησε το ότι είναι ποιοτική δουλειά και αυθεντικός Tarantino.
Θετικά reviews:

Screen Daily
IGN
Emanuel Levy
Variety
Empire
Total Film(η θετική κριτική)
BBC
First Showing


Αρνητικά reviews:

Ecranlarge(είναι στα γαλλικά)
Total Film(η αρνητική κριτική)
IndieWire
Hollywood Reporter
Guardian(φυσικά! Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;)
Guardian(Round 2! Γιατί κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα!)
This Is London
IFC
Boston.com


Και μερικές ανάμεικτες:

Telegraph
Time Out (London)

Δυστυχώς οι τελευταίες φήμες μιλάνε για επιπλέον μοντάζ πριν την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας. Πριν τις Κάννες κόπηκαν οι σκηνές της Maggie Cheung και μειώθηκε ο ρόλος της Laurent(για να μεγαλώσει αυτός του Waltz).


Τα καλά νέα είναι ότι ο Waltz είναι κορυφαίος. Σε κάποια από τις καλές κριτικές τον συγκρίνουν με τον Ralph Fiennes στη λίστα του Σίντλερ! Επίσης ο Quentin μας έχει και μια εκπληξούλα μάλλον που ακούει στο όνομα Harvey Keitel!!!

Basterds' Invasion...

Έκανε πρεμιέρα επιτέλους η πολυαναμενόμενη ταινία του Tarantino και τα νέα συσσωρεύονται. Σίγουρα δεν χτύπησε ανατρεπτικά κι εντυπωσιακά όπως το Pulp Fiction αλλά ζούμε και διαφορετικές κινηματογραφικές εποχές, οπότε είναι άδικο να περιμένουμε κάτι τέτοιο. Οι κριτικές πάλι είναι πολύ καλές, με τις απαραίτητες κακές που ακολουθούν χρόνια τώρα τον Quentin. Σίγουρα έκανε εντύπωση και υποψιάζομαι πως όπως κάθε του ταινία οι μισοί θα τη λατρέψουμε και οι άλλοι μισοί θα την μισήσουν!

Η Melanie είναι και επίσημα η αγαπημένη μου από το cast!

Ξεκινάω με τα reviews. Οι καλές:

Από το Total film:

Not only did I love every minute, if the French projectionist wanted to cue it up and roll it again from the start, I would have sat through the whole film again, with the biggest grin on my face.

This is Quentin’s best film since Jackie Brown. It might even be his best film since Pulp Fiction.


From there we’re led into a ten-minute sequence that’s the equal to anything Tarantino has shot, scripted and scored.

Make no mistake, this is Landa’s film. He is the Blonde Jules of the movie; the stand-out character that will be on everyone’s lips when they’re walking out of the screen.
It would be a star-making performance if it wasn’t for the fact that Christoph Waltz is already a star in his native Austria. When he’s on form, Tarantino sure knows how to pluck an actor.


But that minor quibble can’t take away from a film that’s this incredible. It contains Tarantino dialogue at its best – the subtitle gags, and nods to the Cannes audience betray the film’s origins; surely this is the first film shot specifically for a film festival – but that’s not all.


QT’s magpie eye has never been sharper, swooping down on Italian cinema and plucking the very best shots, framing and music to create a deserving homage to the spaghetti westerns of my youth.

Πολύ κέφι και χορός λέμε!!!

Από το Empire:

Empire has just seen Quentin Tarantino's eagerly-awaited WWII flick, Inglourious Basterds, and it's rather brilliant. Every bit as idiosyncratic as the spelling of its title, it's a wonderfully-acted movie that subverts expectation at every turn. And it may represent the most confident, audacious writing and directing of QT's career.


There are flaws, of course – what film doesn’t have flaws? But they may be exaggerated depending on your feelings about Tarantino. Some of his Grindhouse flourishes – large captions stamped on screen, the usual flirting with structure and chronology, offbeat musical cues (a David Bowie track shows up at one point) and the sudden introduction of a hip narrator (Samuel L. Jackson) – may irk some, but this movie-movie approach has been Tarantino’s forte since Uma Thurman drew a box on the screen in Pulp Fiction.


Από το 411:

Quentin Tarantino’s “Inglourious Basterds” is a big, sprawling entertainment that’s less violent than you’d expect and a tad more intellectual, too. It’s the most ambitious American movie at this year’s Cannes Film Festival and definitely the best in competition. Tarantino fans won’t be disappointed, but they may be challenged more than in the past as this film is more thoughtful and textured in its approach than Tarantino’s other famous efforts.


Η ενδιάμεση:

Από το Obsessed With Film:

Για την ακρίβεια η επίσημη κριτική δεν έχει βγει ακόμη αλλά γράφει δύο προτάσεις. Absolute F**CKING quality! και It gets a bit silly for ten minutes at the end and the brit characters are a bit shit. Τι να υποθέσουμε;


Και οι άσχημες:

Πάλι από το Total Film:

It is – and QT would have to admit this– immature. From Pitt’s ’tache to a mad hatter Hitler, it’s war seen through the eyes of a film geek, taking outrageous liberties with history and national sensibilities. (βέβαια από αυτή τη φράση κατάλαβα ότι εγώ θα τη λατρέψω!)


Από την Guardian:

Quentin Tarantino's cod-WW2 shlocker about a Jewish-American revenge squad intent on killing Nazis in German-occupied France is awful. It is achtung-achtung-ach-mein-Gott atrocious. It isn't funny; it isn't exciting; it isn't a realistic war movie, yet neither is it an entertaining genre spoof or a clever counterfactual wartime yarn. It isn't emotionally involving or deliciously ironic or a brilliant tissue of trash-pop references. Nothing like that. Brad Pitt gives the worst performance of his life, with a permanent smirk as if he's had the left side of his jaw injected with cement, and which he must uncomfortably maintain for long scenes on camera without dialogue.


Εννοείται τα reviews δεν είναι ολόκληρα(για λεπτομέρειες στα links) απλά κράτησα τη βασική ιδέα από το καθένα.


Εδώ η συνέντευξη τύπου. Πολύ διασκεδαστική σε λέω αλλά εκείνος ο αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος που αποκάλυψε μια ίσως σημαντική σκηνή θέλει κρέμασμα και με ξενέρωσε άσχημα!

Εδώ εννιά ολόκληρα λεπτά βγάζουν φωτογραφίες. Και μετά σου λέει δεν κουράζονται οι διάσημοι.

Εδώ το κόκκινο χαλί. Κρατάει 50 λεπτά οπότε στο γρήγορο! Μετά το 30 είναι τα ενδιαφέροντα.

Κι εδώ συνέντευξη από τους πρωταγωνιστές(και το Tarantino φυσικά!).

Αυτό που μένει είναι πως η ταινία θα διχάσει, θα είναι διαφορετική και θα συζητηθεί. Όλοι όμως συμφωνούν πως ο Christopher Waltz is the man και πως ο Eli Roth δεν παλεύεται...



Τρία βίντεο κι ένα teaser από την ταινία. Το δεύτερο δεν το έχω δει γιατί ακούγεται ότι έχει spoiler, ενώ στο τρίτο μιλάει ο θεούλης:

Μία και σήμερα...

Πιο φρέσκος και ωραίος από ποτέ ο Quentin δεν έχει χάσει πρεμιέρα για πρεμιέρα! Η δικιά του είναι αύριο και αν κρίνω από τη χαρά στο βλέμμα του την περιμένει πως και πως...


Στα πλαίσια του promotion έδωσε κάποιες συνεντεύξεις και μου άρεσε πολύ αυτή που έδωσε στο Hollywood Reporter:

Τα γυαλιά είναι γαμάτα! Τα θέλω τώρα...

The Hollywood Reporter: Είναι αστείο να είμαστε εδώ να μιλάμε γι’ αυτή την ταινία – ένα μόλις χρόνο πριν πρωτοανακοίνωσες ότι έγραφες το σενάριο. Αισθάνεσαι ότι "περπάτησε" λίγο γρήγορα; Ίσως πολύ γρήγορα;

Quentin Tarantino: Όταν είσαι σκηνοθέτης στη θέση μου, τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα. Μπορεί να σου πάρει πολύ ώρα για μια σκηνή και κάθε σκηνοθέτης το θέλει αυτό. Αλλά ξέροντας ότι έχεις τρεις μέρες για μια σκηνή και δεν πρέπει να σου πάρει παραπάνω, τότε θα έχει περισσότερη ενέργεια στην οθόνη. Και είμαι χαρούμενος που το έκανα αυτό. Κοιτάω το Death Proof και συνειδητοποιώ ότι είχα υπερβολικά πολύ χρόνο.

Πόσα Oscar θα πάρεις φέτος Quentin;

THR: Κάνοντάς το με αυτό τον τρόπο προσθέτει στρες έτσι δεν είναι;

Tarantino: Στο τέλος τη μέρας, οδηγώντας από το πλατό στο ξενοδοχείο σου, σκέφτεσαι ότι είναι ωραίο που τελείωσες μια σκηνή στην ώρα της. Αλλά δεν μπορείς να χαλαρώσεις γιατί πρέπει να το ξανακάνεις την επόμενη και την παρεπόμενη και η ζωή σου είναι έτσι για μήνες. Θα είμαι ειλικρινής – απόλαυσα το να κάνω αυτή την ταινία, λίγο λιγότερο γι’ αυτό το λόγο.

Με τα κορδονάκια του έχει ένα πρόβλημα ο καλός μου...

THR: Από το trailer, φαίνεται ότι θα έχει πολύ δράση. Είναι δίκαιος χαρακτηρισμός για την ολοκληρωμένη πλέον ταινία;

Tarantino: Ο ρυθμός της ταινίας είναι “no-fucking-around”. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κλασσική ταινία δράσης. Σημαίνει ότι έχει ένα καλό, σταθερό ρυθμό. Δεν χαζεύω σε κάθε σκηνή. Αλλά έχει ένα μείγμα από διάλογο και δράση. Ίσως είναι ότι κοντινότερο στο "Pulp Fiction" έχω κάνει.(αααχ! πόσα πολλά υπόσχεται μ' αυτή τη φράση;)


THR: Πολεμικές ταινίες, ειδικά για τον δεύτερο παγκόσμιο βρίσκονται παντού τα τελευταία χρόνια, και υπάρχουν κάποιοι που ακούν γι’ αυτή την ταινία και λένε "Γιατί χρειαζόμαστε ακόμη μία;" Τι απαντάς σε αυτούς;(γιατί "you haven't seen war, until you see it through the eyes of Quentin Tarantino" βρε βλάκες!)

Tarantino: Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουμε δει πολλές ταινίες που δείχνουν τον πόλεμο από την αντιπολεμική, μίζερη πλευρά. Και δεν εννοώ ότι είμαι υπέρ του πολέμου, γατί δεν είμαι. Αλλά στα '40s και τα '50s έκαναν ταινίες που ήταν πιο συναρπαστικές και ενθουσιώδεις. Οι πολεμικές ταινίες δεν έδειχναν πάντα τα πράγματα από την πλευρά του θύματος(για ποιον χτυπάει η καμπάνα Ράιαν;). Και επίσης στην πραγματικότητα η ταινία δεν είναι για τον πόλεμο. Αντιμετωπίζω το δεύτερο παγκόσμιο όπως ο E.L. Doctorow αντιμετώπισε το "Ragtime". Παίρνω μια ιστορική περίοδο και της προσθέτω τις δικές μου ιδέες και χαρακτήρες.


THR: Και φυσικά η ταινία είναι εμπνευσμένη από την Ιταλική του Enzo Castellari που έχει τον ίδιο τίτλο.

Tarantino: Όμως δεν είναι remake. Μου αρέσει αυτή η ταινία, αλλά αγόρασα τα δικαιώματα λόγω του τίτλου. Η δικιά μου ταινία δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτή.

Σαν 16χρονο που βλέπει τον γκόμενο του σχολείου κάνω αλλά αυτή η υπερέκθεση σε Quentin δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια...

THR: Πολλά έχουν αλλάξει στην κινηματογραφική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια, ειδικά ο Harvey Weinstein. Πως ήταν που ξανασυνεργαστήκατε ενώ είναι σε εντελώς διαφορετικό σημείο από τις περισσότερες προηγούμενες συνεργασίες σας;

Tarantino: Ήθελα να τον βοηθήσω –όχι να τον βοηθήσω αλλά να σταθώ δίπλα του. Αυτός στάθηκε σε μένα και τώρα στέκομαι εγώ σ’ αυτόν. Μπορούσα να κάνω την ταινία με οποιονδήποτε άλλο, αλλά αποφάσισα να τη κάνω μαζί του.

Ελπίζω στη δική του πρεμιέρα να βάλει άλλο κοστούμι και να μην αλλάξει απλά πουκάμισο όπως κάνει τόσες μέρες!

THR: Αυτή είναι η Πέμπτη φορά που ταινία σου προβάλλεται στις Κάννες, και το κοινό σε αγκαλιάζει εδώ. Τι είναι αυτό που σε συνδέει με το φεστιβάλ και το αντίστροφο;

Tarantino: Αυτό που είναι εκπληκτικό με τις Κάννες είναι ότι όταν είσαι εδώ, είσαι σε έναν κόσμο που μόνο το διεθνές σινεμά έχει σημασία. Και όλα τα ΜΜΕ είναι εδώ, και όλοι κρίνουν την ταινία την ίδια στιγμή, και όλοι ξυπνάνε στις 8:30 να δουν τον καινούριο Johnnie To ή τη νέα ταινία του τύπου που σκηνοθέτησε το "The Host". Είναι πολύ διαφορετικό από την τεμπέλικη κατάσταση στη Νέα Υόρκη ή το L.A. που πάνε να δουν μια ταινία το απόγευμα.


THR: Λοιπόν οι τελευταίες ταινίες σου είχαν εκρηκτική δράση, αυτή αναμφίβολα θα έχει την περισσότερη. Σκέφτεσαι να τη μειώσεις την επόμενη φορά, κάνοντας κάτι μικρότερο και πιο “μαλακό”;(please, όχι Quentin!)

Tarantino: Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θα κάνω μετά. Αφού τελειώσει μια ταινία, είναι καλό να έχω για ένα χρόνο τη ζωή μου πίσω, και να περιμένω να δω τι θα αναδυθεί ή αν κάτι καινούριο προκύψει. Όταν άρχισα να γράφω το σενάριο, ήταν το μοναδικό βουνό που μπορούσα να δω. Και έπρεπε να φτάσω στην κορυφή για να δω όλα τα άλλα βουνά.


Η τελευταία ατάκα είναι τρομερή και αν σκεφτούμε πως το Inglourious Basterds είναι το Έβερέστ του, σίγουρα θα έχει υπέροχη θέα από εκεί ψηλά... Περιμένουμε με αγωνία τις πρώτες εντυπώσεις και θα προσπαθήσω να μείνω μακριά από spoilers!

Inglourious Basterds: Τα καλύτερα νέα εδώ και καιρό...

Δεν μ' αφήνουν ν' αγιάσω τη γυναίκα... Είπα ν' αφήσω τα ποστ για τους μπάσταρδους για την άλλη εβδομάδα και τα τρομερά νέα κατέφτασαν!

Ξεκινάω με τα πόστερ που είχα τάξει:




Ο Til Schweiger πρέπει να είναι ο πιο γαμάτος αντρικός χαρακτήρας(απ' ότι λένε όσοι διάβασαν το σενάριο) και το πόστερ του είναι ωραίο. Η προσωπική μου αδυναμία όμως είναι ο Michael Fassbender ο οποίος είναι φοβερός με τη στολή!!!

Πριν περάσω στο κυρίως, πάρτε μερικές ακόμη φωτογραφίες από την ταινία:

That's a huge fucking gun!

Ο κακός της υπόθεσης...

Και τα νέα έφτασαν από αυτό το press kit που προς το παρόν είναι στα γαλλικά, που τα κατέχω κάπως αλλά όχι όσο χρειάζεται, οπότε δεν κάθισα να το διαβάσω λεπτομερώς(φοβάμαι και για spoiler). Όμως στο κάτω κάτω μέρος υπάρχει ότι καλύτερο μπορούσα να βρω! Λίστα με τα τραγούδια της ταινίας!!! Πολύ Μορικόνε, ξεχασμένα κομμάτια από παλιές ταινίες, σε ύφος spaghetti western αλλά και italian battle movie όπως ακριβώς τους αρμόζει! Εξαιρετικά όλα με το Cat People και το The Devil's Ramble να ξεχωρίζουν για μένα αλλά χωρίς ν' αφήνουν το μυαλό μου να φύγει από τις μεγαλειώδεις και επιβλητικές σκηνές που θα έχει χτίσει ο Tarantino υπό τους ήχους του Μορικόνε!!!

Green Leaves Of Summer (ALAMO), Dimitri Tiomkin (πάρα πολύ καλό κομμάτι)

Il Mercenario (reprisa), Morricone (ήταν και στο Kill Bill vol. 2 !)

Slaughter, Billy Preston

Cat People, David Bowie

Algiers November 1, 1954, Morricone (σκεφτείτε μόνο τι έχει να γίνει)

Un Dollaro Bucato, Gianni Ferrio (άλλο απίστευτο)

zarah leander davon geht die welt nicht unter

The Man with the Big Sombrero

Ich wollt ich wär ein Huhn

Mystic and Severe, Morricone :

The Devil's Ramble, Davie Allan & The Arrows (το δεύτερο τραγούδι από το βίντεο)

Un Amico, Morricone (Δεν είναι η version αλλά το πιάνεις το νόημα)