Basterds' Invasion...

Έκανε πρεμιέρα επιτέλους η πολυαναμενόμενη ταινία του Tarantino και τα νέα συσσωρεύονται. Σίγουρα δεν χτύπησε ανατρεπτικά κι εντυπωσιακά όπως το Pulp Fiction αλλά ζούμε και διαφορετικές κινηματογραφικές εποχές, οπότε είναι άδικο να περιμένουμε κάτι τέτοιο. Οι κριτικές πάλι είναι πολύ καλές, με τις απαραίτητες κακές που ακολουθούν χρόνια τώρα τον Quentin. Σίγουρα έκανε εντύπωση και υποψιάζομαι πως όπως κάθε του ταινία οι μισοί θα τη λατρέψουμε και οι άλλοι μισοί θα την μισήσουν!

Η Melanie είναι και επίσημα η αγαπημένη μου από το cast!

Ξεκινάω με τα reviews. Οι καλές:

Από το Total film:

Not only did I love every minute, if the French projectionist wanted to cue it up and roll it again from the start, I would have sat through the whole film again, with the biggest grin on my face.

This is Quentin’s best film since Jackie Brown. It might even be his best film since Pulp Fiction.


From there we’re led into a ten-minute sequence that’s the equal to anything Tarantino has shot, scripted and scored.

Make no mistake, this is Landa’s film. He is the Blonde Jules of the movie; the stand-out character that will be on everyone’s lips when they’re walking out of the screen.
It would be a star-making performance if it wasn’t for the fact that Christoph Waltz is already a star in his native Austria. When he’s on form, Tarantino sure knows how to pluck an actor.


But that minor quibble can’t take away from a film that’s this incredible. It contains Tarantino dialogue at its best – the subtitle gags, and nods to the Cannes audience betray the film’s origins; surely this is the first film shot specifically for a film festival – but that’s not all.


QT’s magpie eye has never been sharper, swooping down on Italian cinema and plucking the very best shots, framing and music to create a deserving homage to the spaghetti westerns of my youth.

Πολύ κέφι και χορός λέμε!!!

Από το Empire:

Empire has just seen Quentin Tarantino's eagerly-awaited WWII flick, Inglourious Basterds, and it's rather brilliant. Every bit as idiosyncratic as the spelling of its title, it's a wonderfully-acted movie that subverts expectation at every turn. And it may represent the most confident, audacious writing and directing of QT's career.


There are flaws, of course – what film doesn’t have flaws? But they may be exaggerated depending on your feelings about Tarantino. Some of his Grindhouse flourishes – large captions stamped on screen, the usual flirting with structure and chronology, offbeat musical cues (a David Bowie track shows up at one point) and the sudden introduction of a hip narrator (Samuel L. Jackson) – may irk some, but this movie-movie approach has been Tarantino’s forte since Uma Thurman drew a box on the screen in Pulp Fiction.


Από το 411:

Quentin Tarantino’s “Inglourious Basterds” is a big, sprawling entertainment that’s less violent than you’d expect and a tad more intellectual, too. It’s the most ambitious American movie at this year’s Cannes Film Festival and definitely the best in competition. Tarantino fans won’t be disappointed, but they may be challenged more than in the past as this film is more thoughtful and textured in its approach than Tarantino’s other famous efforts.


Η ενδιάμεση:

Από το Obsessed With Film:

Για την ακρίβεια η επίσημη κριτική δεν έχει βγει ακόμη αλλά γράφει δύο προτάσεις. Absolute F**CKING quality! και It gets a bit silly for ten minutes at the end and the brit characters are a bit shit. Τι να υποθέσουμε;


Και οι άσχημες:

Πάλι από το Total Film:

It is – and QT would have to admit this– immature. From Pitt’s ’tache to a mad hatter Hitler, it’s war seen through the eyes of a film geek, taking outrageous liberties with history and national sensibilities. (βέβαια από αυτή τη φράση κατάλαβα ότι εγώ θα τη λατρέψω!)


Από την Guardian:

Quentin Tarantino's cod-WW2 shlocker about a Jewish-American revenge squad intent on killing Nazis in German-occupied France is awful. It is achtung-achtung-ach-mein-Gott atrocious. It isn't funny; it isn't exciting; it isn't a realistic war movie, yet neither is it an entertaining genre spoof or a clever counterfactual wartime yarn. It isn't emotionally involving or deliciously ironic or a brilliant tissue of trash-pop references. Nothing like that. Brad Pitt gives the worst performance of his life, with a permanent smirk as if he's had the left side of his jaw injected with cement, and which he must uncomfortably maintain for long scenes on camera without dialogue.


Εννοείται τα reviews δεν είναι ολόκληρα(για λεπτομέρειες στα links) απλά κράτησα τη βασική ιδέα από το καθένα.


Εδώ η συνέντευξη τύπου. Πολύ διασκεδαστική σε λέω αλλά εκείνος ο αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος που αποκάλυψε μια ίσως σημαντική σκηνή θέλει κρέμασμα και με ξενέρωσε άσχημα!

Εδώ εννιά ολόκληρα λεπτά βγάζουν φωτογραφίες. Και μετά σου λέει δεν κουράζονται οι διάσημοι.

Εδώ το κόκκινο χαλί. Κρατάει 50 λεπτά οπότε στο γρήγορο! Μετά το 30 είναι τα ενδιαφέροντα.

Κι εδώ συνέντευξη από τους πρωταγωνιστές(και το Tarantino φυσικά!).

Αυτό που μένει είναι πως η ταινία θα διχάσει, θα είναι διαφορετική και θα συζητηθεί. Όλοι όμως συμφωνούν πως ο Christopher Waltz is the man και πως ο Eli Roth δεν παλεύεται...



Τρία βίντεο κι ένα teaser από την ταινία. Το δεύτερο δεν το έχω δει γιατί ακούγεται ότι έχει spoiler, ενώ στο τρίτο μιλάει ο θεούλης: