Πες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Pulp Fiction! Εγώ αυτό που αυτόματα ακούω μέσα στο κεφάλι μου είναι Royal With Cheese, με την χαρακτηριστική φωνή και προφορά του Samuel φυσικά...
Τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή τόσο αξιομνημόνευτη;
Είναι το cool που γεμίζει το αμάξι. Είναι οι ανεκδιήγητοι διάλογοι για χάμπουργκερ, πατάτες με μαγιονέζα, ευρωπαϊκή κουλτούρα και τα συναφή που χωρίς να έχουν κάποιο νόημα σε κάνουν να κολλάς. Είναι οι δύο χαρακτήρες και η γνωριμία μας μαζί τους που μας κάνει να τους έχουμε για πάντα στην καρδιά μας!
Ο Vincent έχει μόλις επιστρέψει από το Άμστερνταμ και αναλύει τη διαφορετική κουλτούρα. Κάπου εκεί χώνεται και το περίφημο quarter pounder που οι Γάλλοι βάφτισαν Royal With Cheese λόγω του μετρικού συστήματος. Δεν ξέρω αν η ευφυΐα του δημιουργού αγγίζει το άπειρο σε αυτό το σημείο ή απλά είναι η γραφικότητά του που το κάνει. Αν μη τι άλλο δείχνει το πόσο σχολαστικός είναι!
O Vincent έχει αυτό το στυλάκι το άνετο εδώ. Είναι όμως έτσι; Χαβαλές και cool όμως κατά βάθος παραδοσιακός και ίσως λίγο οπισθοδρομικός(είναι φανερό ότι αυτά τα ευρωπαϊκά τερτίπια δεν τα βλέπει με πολύ συμπάθεια). Από την άλλη ο Jules... Ο καλός μου ο Jules ενθουσιάζεται παιδιάστικα, εκπλήσσεται αυθόρμητα, true man μέχρι το κόκκαλο!
Εξυπηρετεί κάπου αυτή η φλύαρη σκηνή;
Πολλοί είναι αυτοί που συνηθίζουν να λένε ότι ο Quentin είναι φλύαρος, γράφει διαλόγους μόνο για εντυπωσιασμό μέσα από τους οποίος θέλει απλά να θαυμάσουμε την εξυπνάδα του και ότι τελικά δεν εξυπηρετούν πουθενά. Όλοι αυτοί ας ξαναδούν τις ταινίες του, με προσοχή αυτή τη φορά!
Φυσικά καλοί μου άνθρωποι εξυπηρετεί κάπου. Για ποιο άλλο θα μπορούσε να τη γράψει και να τη σκηνοθετήσει; Ένας άνθρωπος που υπολογίζει τόσο καλά τα πάντα(ειδικά σε αυτή την ταινία) θα έκανε κάτι χωρίς νόημα; Μέσα από αυτή τη σκηνή γνωρίζεις τους χαρακτήρες. Παίρνεις πολύ καλά δείγματα για το ποιοι είναι, ώστε να κατανοήσεις τις αντιδράσεις τους αργότερα.
Επίσης ο θεατής χαλαρώνει, ηρεμεί, νιώθει ασφάλεια. Είναι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αυτοί που βλέπει κι όμως τους έχει ήδη συμπαθήσει. Φαίνονται φυσιολογικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν κι έτσι δεν τους αμφισβητεί. Όταν αργότερα έρθει το ξέσπασμα ο θεατής θα είναι απροετοίμαστος, χωρίς άμυνες και φάει στη μάπα ένα "I'm sorry did I break your concetration?", έτσι για να γουστάρει!
Άλλος ένας λόγος που η σκηνή αυτή είναι υπεραριστουργηματική είναι οι ποπ οργασμοί που προσφέρει στον εγκέφαλο! Ανέκαθεν εραστής της ποπ κουλτούρας ο Quentin μας μυεί στον παράξενο κόσμο του πυροβολώντας μας(όπως συνηθίζει) με λέξεις σε ρυθμούς τόσο καταιγιστικούς που στο τέλος μόνο να υποκλιθείς στο μεγαλείο του μπορείς... Χώρεσε μια δεκαετία σε μία μόνο σκηνή!
Σαν να το παράκανα λίγο αλλά ίσως είναι η πιο αγαπημένη μου σκηνή στον κινηματογράφο. Τα 90's είναι Pulp Fiction και το Pulp Fiction είναι ένα μεγάλο, λαχταριστό Royal With Cheese... Όπως
έχουμε ξαναπεί ίσως τελικά και αυτό να είναι το βαθύτερο νόημά του.
