Quentin's Basterds: Inglourious Basterds

 Νομίζω ήρθε η ώρα να πούμε για κάτι...άδοξους μπάστερδους!

Lt. Aldo Raine: Από το Τενεσί, βλαχάκος απίστευτος, με ινδιάνικο αίμα στις φλέβες του και μυστήριο παρελθόν. Τόσο μίσος από που πηγάζει; Η ουλή στο λαιμό πως προέκυψε; Μήπως είναι πολύ ηλίθιος για να ηγηθεί της ομάδας; Μπα... Έχει όλη την οργή και το πάθος που χρειάζεται για την επιχείρηση! Να τρομοκρατήσει μέχρις εσχάτων τους Ναζί. Με την τεξανή προφορά, το στραβό χαμόγελο ο Brad Pitt γίνεται ένα με τον χαρακτήρα που υποδύεται και όσο κι αν μου φάνηκε μυστήριος στην αρχή, δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι ήταν ιδανικός. Κυνικός, σκληρός και αποφασισμένος φτάνει στα άκρα για να πετύχει το σκοπό του. Και στο τέλος δεν θα διστάσει να παραβεί εντολές ανωτέρων του για να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό...

The Bear Jew: Το μίσος που τρέφει για τους Ναζί είναι αποτυπωμένο στο υγρό και αποφασιστικό βλέμμα του(δεν του το είχα του Eli το παραδέχομαι)!Κουβαλάει μνήμες όχι μόνο δικές του. Στο ρόπαλό του είναι χαραγμένα όλα όσα τον κρατάνε εκεί και προσηλωμένο! Κατάφερε να γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Γερμανών. Ένα όνομα χωρίς πρόσωπο κρυμμένο στις σκιές, έτοιμο να διαλύσει τα Ναζιστικά τους κεφάλια... Γρήγορος στη σκέψη, αποτελεσματικός στις κινήσεις είναι ο απόλυτος στρατιώτης! Και φτάνει στο σημείο να γίνει ο απόλυτος ήρωας! Να σκοτώσει τον ίδιο το διάβολο...

Hugo Stiglitz: Ο αγαπημένος μου! Γερμανός που για καιρό έκανε τη δουλειά "από μέσα"... Δεν του άρεσε αυτό που ήταν κι έτσι διάλεξε να δολοφονεί τους Ναζί με ποικίλους διεστραμμένους τρόπους. Παρανοϊκός, με βλέμμα τρελαμένο εντελώς, ζει για το φόνο! Υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα ήταν serial killer... Δεν μιλάει πολύ αλλά όταν το κάνει λέει πράγματα με ουσία("Say "auf Wiedersehen" to your Nazi balls")!!! Το ότι τρώω τέτοιο κόλλημα με διεστραμμένα τυπάκια μάλον πρέπει να το κοιτάξω :(

Τρεις χαρακτήρες στα όρια της καρικατούρας που όμως έτσι ακριβώς πρέπει να είναι! Υπερβολικοί, ίσως μη ρεαλιστικοί, ίσως λίγο γραφικοί κι όμως τόσο καλά δουλεμένοι! Δεν έπρεπε να εστιάσει ο θεατής πάνω τους. Ουσιαστικά πρόκειται για εργαλεία(του Λάντα, της Σοσάνα, του σεναριογράφου). Εξυπηρετούν πολλούς σκοπούς αλλά σίγουρα δεν έχουν κάποιο δικό τους. Είναι αστείο, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί ήταν ο θεμέλιος λίθος για να γίνει αυτή η ταινία και στο τέλος τους πήραν άλλοι τη δόξα. Ίσως πάλι από την αρχή ο σκοπός ήταν να είναι απλά οι άδοξοι μπάστερδοι του τίτλου και τίποτα παραπάνω... Όπως και να΄χει, τους αγαπάμε :)

Ειδική μνεία στον ένα και μοναδικό, τον απόλυτο Dominic DeCocco!!! Τι γέλιο απίστευτο... Bravo :)

Reservoir Scenes: Vincent Vega & Marsellus Wallace's Wife

O Vincent Vega έχει αναγκαστεί να διασκεδάσει την κυρία Wallace. Πρέπει να την κάνει να περάσει καλά αλλά να μη δεθεί μαζί με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλωστε κυκλοφορούν φήμες για το τι έπαθε κάποιος που ήρθε λίιιιγο πιο κοντά της!

Μεταξύ τους είναι άνετοι από την αρχή και οι δύο. Αποκαλούν ο ένας τον άλλο με παρατσούκλια, προσπαθούν να βρουν πράγματα να συζητήσουν. Υπάρχει αμηχανία αλλά και οι δύο την κρύβουν πολύ καλά... Μέχρι να σταματήσουν να μιλάνε. Ο Βίνσεντ πίνει, καπνίζει, κοιτάει γύρω του. Κι έρχεται η ερώτηση από τη Mia:

Don't you hate that?
What?
Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?


So fucking true!

Συνεχίζουν να γνωρίζονται, περνάνε καλά. Η Μια είναι λίγο εκνευριστική, σαν μικρό κοριτσάκι. Έχει απαιτήσεις από τον Βίνσεντ. Δεν θα την κατηγορήσει όμως κανείς. Πρέπει να είναι πολύ άσχημο να ξέρεις ότι κάποιος βγαίνει μαζί σου σαν μέρος της δουλειάς του! Τον προκαλεί συνέχεια και τελικά τον φέρνει στα νερά της. Τρομερή η Uma Therman εδώ και κλασσική η σκηνή του χορού!

Εν τω μεταξύ αυτή πρέπει να είναι η σκηνή που έχω quot-άρει περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή μου! Έχει και καλές και πολύ "αληθινές" ατάκες. Κρίμα που όταν το κάνω κανείς δεν το καταλαβαίνει :(

Trivia: Στο διαγωνισμό δεν κερδίζουν, αλλά κλέβουν στο τέλος το έπαθλο. Άλλωστε όμως είπε και η Μία "I do believe Marsellus Wallace, my husband, your boss, told you to take ME out and do WHATEVER I WANTED. Now I wanna dance, I wanna win. I want that trophy, so dance good." Τι να κάνει και ο άμοιρος ο Βίνσεντ;

Θεωρώ περιττό να μιλήσω για τις pop culture αναφορές. Σε αυτή τη σκηνή είναι τόσες πολλές που θα ήθελα άπειρες ώρες! Το ποστ είναι κάπως ασύντακτο τώρα που το παρατηρώ... λέω να το αφήσω έτσι, μου φαίνεται κάπως αστείο!

Reservoir Scenes: When Max Met Jackie

                                                               
Μια απίθανη σκηνή, ίσως η αγαπημένη μου από το Jackie Brown είναι η πρώτη συνάντηση του Max και της Jackie. Εκείνος πηγαίνει να την πάρει από τη φυλακή. Ουσιαστικά κάνει αγγαρεία! Δεν ήθελε να είναι εκεί αλλά αυτή είναι η δουλειά του. Εκείνη κουρασμένη, θέλει μόνο να πάει σπίτι της. Δεν την νοιάζει ποιος την περιμένει απ΄έξω, εξάλλου ξέρει πως δεν θα είναι κάποιος φίλος.

Και τότε ο Tarantino παγώνει το χρόνο. Πατάει το Play και ακούγεται το "Natural High" και η σκηνή κρατάει αρστουργηματικά πολύ. Συναισθήματα, ένταση, όλα κορυφώνονται χωρίς λέξεις, χωρίς εξάρσεις, τόσο μα τόσο όμορφα! Δύο κουασμένοι άνθρωποι, βρίσκουν ο ένας τον άλλο και αμέσως νιώθουν τη ζεστασιά! Η Jackie πλησιάζει τον Max για ώρες...

Εκείνη είναι επιτέλους ελεύθερη. Θέλει μόνο ησυχία και λίγο χρόνο με τον εαυτό της. Αλλά κι εκείνος θέλει μια ήσυχη διαδρομή πριν επιστρέψει στη μίζερη καθημερινότητά του. Πραγματικά δεν υπήρχε ιδανικότερος να μεριμένει την Jackie, όπως και δεν υπήρχε ιδανικότερη να περιμένει ο Max!

O Tarantino έχει γυρίσει τόσο μαεστρικά αυτή τη σκηνή. Δεν κουράζει καθόλου, σε βάζει από το πρώτ δευτερόλεπτο στο κλίμα και συγκινεί με παράξενο τρόπο. Νιώθει και ο θεατής την ηρεμία που γεμίζει τους δύο χαρακτήρες μόλις βλέπουν ο ένας τον άλλο! Γιατί ποτέ δεν ήταν το πάθος που έφερε κοντά τη Jackie και τον Max. Εκείνη είχε πολύ κι εκείνος δεν θα μπορούσε να της προσφέρει όσο άντεχε. Αυτό που τους ένωσε από την πρώτη στιγμή είναι γαλήνη, συντροφικότητα και η ησυχία που τόσο αποζητάνε και οι δύο! Και σε μια μόλις σκηνή ο Quentin το κατέστησε σαφές...

Πάνε και τα Όσκαρ...

                                                                       
Πάνε και τα Όσκαρ και οι αλήτες τίποτα δεν μας έδωσαν! Μόνο το Β' Αντρικό αλλά αυτό έλειπε να μην το σηκώσουμε... Πάμε και για Τσου Λου λέμε!!!

Επίσης τραβήξαν και μια μύνηση στον Quentin και σε διάφορους της εταιρίας παραγωγής ότι και καλά κλέψανε από ένα σενάριο τον χαρακτήρα τηες θεάς O-Ren Ishi στο Kill Bill. Τώρα το θυμηθήκατε; Πλάκα μας κάνετε; Το άρθρο εδώ.

Πολύ αστείο βιντεάκι από τα κλασσικά με τον Χίτλερ που είναι θυμωμένος με κάτι. Αυτή τη φορά με το Inglourious Basterds.

Πριν τα Όσκαρ

Βίντεο από συνέντευξη του Άντρα:



Το καπέλο το έψαχνε πολύ;

Το πρώτο μέρος από ένα Q&A με τον Ταραντίνο. Τα υπόλοιπα στο youtube(είναι και πολλά):



Τιμήθηκε στα  Critics' Circle Awards.

Επίσης εδώ ένα πολύ ωραίο άρθρο για το που βρίσκονται τώρα οι πρωταγωνιστές του Pulp Fiction...

Η Κυριακή πλησιάζει! Να είμαστε έτοιμη να χαρούμε για το Όσκαρ σεναρίου. Αλλιώς...πάντα θα έχουμε τον Waltz να μας ξελασπώνει.

...

Δεν θα πω τίποτα. Μόνο αυτό!