Quiz

Μην κλέψετε...
Πήρατε χαμπάρι το cameo του Tarantino;

Συμμετέχει στο δεύτερο και το πέμπτο κεφάλαιο...

The revenge of the giant face...

Όσοι δεν έχετε δει την ταινία, ακούτε μόνο το εκπληκτικό κομμάτι δυνατά. Όσοι την έχετε δει προχωράτε και παρακάτω(spoiler για το φινάλε της ταινίας).


Η επιβλητική μορφή της Shosanna μπλέκεται με το μελαγχολικό πρόσωπο της αφίσας που φαίνεται από το παράθυρο. Δείγμα ότι ο προηγούμενος ευάλωτος, εύθραυστος εαυτό της βρίσκεται ακόμη κάπου μέσα της. Η Shosanna θα αρχίσει να ετοιμάζεται για τη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα. Όχι του Stolz der Nation αλλά της δικής της μεγαλειώδους εμφάνισης στο πανί.


Τα γνωστά μονόπλανα του Tarantino έρχονται για άλλη μια φορά να κόψουν την ανάσα. Αγκαλιάζει το φουαγιέ με την κάμερα(όπως αργότερα θα το αγκαλιάσουν οι φλόγες) προσφέροντας μας μια πανοραμική άποψη κι ένα υπέροχο ταξίδι στους χώρους όπου θα παιχθεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της -εναλλακτικής- ιστορίας. Πριν από αυτό, προλαβαίνει να χαρίσει στη Melanie Laurent τα πιο ερωτικά, γεμάτα θαυμασμό πλάνα του.


Και να ο Hans Landa, κάνει την εμφάνισή του. Ξέρεις ήδη πως ότι ακολουθήσει θα είναι εκπληκτικό. Δεν είσαι όμως προετοιμασμένος για μία από τις πιο κωμικές καταστάσεις που έχει στήσει ο Tarantino. Τρεις κομάντο με δυναμίτη στα πόδια τους, μία εκδικητική Εβραιοπούλα έτοιμη να κάνει το μέρος μπουρλότο και ο αθεόφοβος Quentin βρίσκει χρόνο να σπάσει πλάκα. Φυσικά κι εδώ το θέμα είναι γλωσσικό. Και αφού κάνει την πλάκα του θα μας δείξει για άλλη μια φορά το επιβλητικό, τρομακτικό πρόσωπο του Landa(τη σκηνή και αυτή με την Kruger και το παπούτσι).


Έχει τόσο πολύ ψωμί αυτό το κεφάλαιο. Πριν αναφερθώ στην εκπληκτική σκηνή των Laurent και Brühl οφείλω να μιλήσω για την εκπληκτική μεταστροφή του Landa. Άλλη μια πανέξυπνη φάρσα του Tarantino. Όσα έχτιζε τόση ώρα ο Waltz, κάνοντας τον Landa ένα στυγνό εκτελεστή των Ναζί, ορκισμένο εχθρό των Εβραίων το γκρεμίζει σε μια στιγμή κάνοντας τον, τον πραγματικό Μπάσταρδο της ταινίας. Ο οποίος μάλιστα σκοπεύει να δοξαστεί ως ο άνθρωπος που σταμάτησε τον πόλεμο. Το ότι έχει τεράστιο "εγώ" το έχουμε καταλάβει από την πρώτη σκηνή. Αλλά το μέγεθος αυτού, δεν γίνεται αντιληπτό παρά μόνο στο τέλος όταν το θάρρος και το θράσος του αγγίζουν εξωφρενικά επίπεδα σε συνδυασμό με τη μοναδική του αλαζονεία.


Αλλά η ταινία θα ήταν απλά διαφορετική αν δεν υπήρχε η γεμάτη συμβολισμούς σκηνή στο δωμάτιο προβολής(που αλλού θα μπορούσε να τη στήσει άλλωστε ο Tarantino;). Όλη η ταινία μιλάει για τη σχέση κινηματογράφου-πραγματικότητας αλλά και ηθοποιού-ανθρώπου. Οι ρόλοι είναι καταφανώς ανάποδοι. Στην πραγματικοί ζωή όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές παίζουν κάποιο ρόλο(η Bridget von Hammersmark είναι μυστική πράκτορας, οι μπάσταρδοι προσποιούνται τους Γερμανούς, η Soshanna Dreyfous την Emanuelle Mimieux) ενώ ο ρόλος του πρωταγωνιστή τη ταινίας Stolz der Nation ουσιαστικά μιμείται τα πραγματικά του κατορθώματα. Η τέχνη μιμείται τη ζωή και η ζωή την τέχνη λοιπόν.


Σε αυτή τη σκηνή η πραγματικότητα και ο κινηματογράφος δίνουν μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτά όμως πολύ ωραία τα έχει πει ο Αχιλλέας. Εγώ θα σταθώ και στο πόσο ίδιοι είναι στο τέλος η Shosanna και ο Fredrick Zoller. Είναι κι εκείνη ένας ελεύθερος σκοπευτής. Βρίσκεται κρυμμένη στη "φωλιά" της(δωμάτιο προβολής), με τα όπλα (μηχανή προβολής) και τα πυρομαχικά(η ταινία που έφτιαξε"Just for the Nazis") της σε ετοιμότητα. Θα δολοφονήσει εντός ολίγου την ηγεσία του τρίτου Ράιχ και μάλιστα από θέση ισχύος, αφού τους τρομοκρατήσει όσο περισσότερο μπορεί. Στο τέλος γίνεται σχεδόν ίδια με τον Zoller. Ίσως νιώθει κι εκείνη την ταύτιση όταν βλέπει το πρόσωπό του στη μεγάλη οθόνη και ίσως γι' αυτό στρέφεται προς το μέρος του με ένα ίχνος συμπόνιας. Και αυτή η συμπόνια οδήγησε και στον κοινό τους θάνατο. Το ποιητικό πλάνο των πτωμάτων τους μέσα στο δωμάτιο προβολής την ώρα που οι πρεμιέρες και των δύο κορυφώνονται στο πανί θα το χαρακτήριζα pure piece of art.


Για να έρθουμε στην τελευταία σκηνή του έργου. Μετά το ολοκαύτωμα στον κινηματογράφο επιστρέφουμε στη χαβαλετζίδικη πλευρά του Tarantino. Και στον αρχιμπάσταρδο Aldo Rein(ή στον αρχιμπάσταρδο σκηνοθέτη) που σαν γνήσιο τέκνο του Αμερικάνικου Νότου(ή της φήμης που ο ίδιος έφτιαξε για τον εαυτό του) δεν καταλαβαίνει μία από οδηγίες, συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς(ο Quentin δεν δίστασε να σκοτώσει τον Χίτλερ) και αφού κάνει το κομμάτι του, δηλώνει αυθάδικα "I think this could me my masterpiece"! Κι εμείς Quentin, κι εμείς!

Once Upon a Time...

in Nazi-Occupied France ο Tarantino έμελλε να γράψει ιστορία με το καλύτερο κεφάλαιο της καριέρας του. Ο Μορικόνε ακούγεται και το spaghetti western αρχίζει να αχνομυρίζει. Ο Γάλλος Perrier LaPadite και οι τρεις κόρες του σε λίγα λεπτά θα δεχθούν τον πιο απειλητικό επισκέπτη.

**ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ**

Όμως ο Hans Landa γνωστός ως Jew Hunter, δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο το ψευδώνυμό του αφήνει να εννοηθεί. Είναι ευγενικός, πρόσχαρος και ζητά καλοσυνάτα ένα χιτσκοκικό ποτήρι γάλα πριν μπει στο ψητό. Η φωνή του είναι απαλή, ήρεμη, σχεδόν επίπεδη. Ίσως επειδή θέλει να εκμαιεύσει πληροφορίες από τον συνομιλητή του. Ίσως πάλι γιατί ήδη ξέρει αυτό που ήρθε να μάθει και απλά παίζει με το...θύμα του όπως η γάτα με το ποντίκι.


Θα ζητήσει από τον συνομιλητή του η κουβέντα να συνεχιστεί στα αγγλικά. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Κάποιοι δεν πρέπει να τον καταλάβουν. Έτσι θα είναι πιο εύκολο και για τον Perrier να καταδώσει τους προστατευόμενούς χωρίς αυτοί να μάθουν, δευτερόλεπτα πριν πεθάνουν ότι τους πρόδωσε.


Ο καλύτερος διάλογος που έχει γράψει ο Ταραντίνο. Σφιχτός, άμεσος, ένα λεκτικό πινγκ πονγκ. Σχεδόν ξεχνάς να αναπνεύσεις. Αγωνιάς μαζί με τη Shoshanna και την οικογένειά της που κάτω από το πάτωμα περιμένουν τον θάνατο ή τη λύτρωση από λεπτό σε λεπτό. Ο θεατής είναι μια μαριονέτα στα χέρια του Tarantino όπως ο Perrier LaPadite στα χέρια(ή τα λόγια για να είμαι πιο σαφείς) του Landa. Θα φτάσει την αγωνία σου μέχρι εκεί που πάει. Θα σε αφήσει να πάρεις μια, δυο μικρές ανάσες(αυτή η πίπα του colonel απλά απίστευτη!) και μετά θα σου πετάξει στα μούτρα την ωμότητα του πολέμου και θα αλλάξει κεφάλαιο. Παίζει σαδιστικά με το μυαλό του θεατή κι όμως στο τέλος ζητάς κι άλλο. Το κεφάλαιο περνάει εφιαλτικά γρήγορα. Την πρώτη φορά που είδα την καρτέλα "Chapter 2 Inglourious Basterds" σκεφτόμουν "γιατί κυλάει τόσο γρήγορα;".


Το κεφάλαιο αυτό δεν είναι δείγμα αριστοτεχνικού κινηματογράφου. Ξεπερνάει κατά πολύ αυτή την τέχνη. Είναι ποίηση, ζωγραφική, μουσική... Η λυρικότερη στιγμή του Tarantino. Αν κάποιος ξαναπεί ότι ο Tarantino κλέβει από παντού και δεν είναι αυθεντικός, αυτό το κεφάλαιο θα είναι η απάντηση. Τι κι αν βρωμάει Leone; Είναι τόσο καινούριο και διαφορετικό στο τέλος. Αυτός είναι ο Tarantino. Ένας αυθεντικός καλλιτέχνης που δέχεται ερεθίσματα από παντού και στο τέλος κατασκευάζει ένα μοναδικό ψηφιδωτό που κόβει την ανάσα.


Το καλύτερο γι' αυτό το κεφάλαιο το είπε ο Michael Fassbender "the opening scene blew me away, it’s like a short film unto its own". Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά το ότι βγάζει τόσο υπερβολικά συναισθήματα μόνο δείγμα ενός μοναδικού δημιουργού μπορεί να είναι...

I think this could be his masterpiece...

Μπασταρδένια εβδομάδα είπαμε. Και έχοντας ξαναδεί αυτό το έπος, αφήνοντας το να ωριμάσει μέσα μου, γίνεται σιγά σιγά μεγαλύτερο. Καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο στην καρδιά μου και σιγά σιγά σπρώχνει τα υπόλοιπα παιδιά του Quentin και τους παίρνει το χώρο. Ο ενθουσιασμός του καινούριου ή όντως πρόκειται για το αριστούργημα του Tarantino;


Ο Tarantino εδώ δεν θα μας δώσει κάτι καινούριο. Θα μας το δώσει όμως στην τελειότερη μορφή του. Ένα δυνατό σενάριο που δεν διστάζει να ξαναγράψει την ιστορία. Δεν είναι η τρομερή ιδέα, γιγαντώνεται όμως μέσα από την απλότητά της. Ότι εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί σεναριακή ευκολία, στην πραγματικότητα βρίσκεται εκεί γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να διηγηθεί αυτή την ιστορία. Είναι ένα μυθιστόρημα που ζωντανεύει στο πανί. Ο Ταραντίνο, έχει μια ιστορία να πει, πάντα έχει άλλωστε ο καλός μου. Δεν είναι παραμυθένια σαν το Kill Bill, ούτε παιχνιδιάρικη σαν το Death Proof. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που απεγνωσμένα προσπαθεί να κρύψει ότι έχει ωριμάσει σαν δημιουργός.


Γουστάρει να παίζει, να κλείνει το μάτι στο θεατή, να τον εκπλήσσει συνέχεια. Και δεν θα το σταματήσει αυτό. Ο ίδιος έχει πει ότι κανείς δεν έχει βαρεθεί όσο αυτός με ταινίες. Και η βαρεμάρα είναι κάτι που δεν θέλει να δώσει στους θεατές του. Όμως όσο και να κάνει πλάκα, είναι πλέον εμφανές ότι έχει ωριμάσει. Ότι έχει καινούρια πράγματα να δώσει. Ο ατέλειωτος χαβαλές που έκανε με το Pulp Fiction δεν ήταν κάτι δύσκολο γι' αυτόν. Το ίδιο και το σοκ του Reservoir Dogs. Ήταν κάτι όμως που τότε δεν περιμέναμε να δούμε.


Πλέον όμως το έχουμε δει, τόσο από τον Ταραντίνο όσο και από πετυχημένους και μη μιμητές του. Ήταν καιρός να μας δώσει γενναιόδωρα κάτι ωριμότερο. Και το πέτυχε. Ο ίδιος, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, θεωρεί πως η ώριμη ταινία του ήταν το Jackie Brown. Και ίσως δεν είχε σκοπό να επαναλάβει κάτι τέτοιο. Η στάση του ήταν "ορίστε κύριοι, σας απέδειξα ότι μπορώ να σκηνοθετήσω σαν ενήλικας, αφήστε με τώρα να κάνω αυτό που γουστάρω". Ο χρόνος όμως αφήνει τα σημάδια του παντού. Και ο Quentin μεγάλωσε. Και μαζί μεγάλωσε και το ταλέντο του. Και αυτό το μικρό έπος, που σου αφήνει μια τόσο γλυκιά αίσθηση και ένα χαμόγελο όταν (δυστυχώς) τελειώνει σηματοδοτεί τον καινούριο αυτόν Tarantino...


ΥΓ: Ήθελα να μιλήσω για τα δύο κεφάλαια της ταινίας που με συγκλόνισαν, όμως θα περιμένω λίγο για να το έχουν δει περισσότεροι και να μπορεί να γίνει συζήτηση.

Inglourious Basterds

Δεν έγραψα αυτό το κείμενο εχθές γιατί λόγω ενθουσιασμού και υπερέντασης ίσως γινόμουν υπερβολική. Τώρα όμως, πάλι τα ίδια έντονα συναισθήματα έχω. Ο Tarantino για άλλη μια φορά μεγαλούργησε. Θυμίζοντας τον 90's εαυτό του επιστρέφει δυνατά και μας προσφέρει γέλιο, δράση και τους καλύτερους διαλόγους που έχει γράψει ποτέ.


Όλο το έργο βασίζεται άλλωστε στο πως η διαφορετική γλώσσα μπορεί να επηρεάσει την έκβαση μιας συνομιλίας. Διαρκής πάλη ανάμεσα στους χαρακτήρες με μόνα όπλα τις λέξεις(ok και μερικά κιλά δυναμίτη, τεράστια όπλα κι extra αιχμηρά μαχαίρια). Από τις πρώτες ποιητικές σκηνές γίνεται σαφές πως ο Tarantino έχει παίξει επιδέξια με τις διαφορετικές γλώσσες. Ο Hans Landa ενώ μιλάει άπταιστα όπως φαίνεται γαλλικά ζητάει από τον συνομιλητή του να μιλήσουν στα αγγλικά. Κι ενώ κάποιοι θα βιαστούν να βγάλουν το συμπέρασμα πως γίνεται σαν δικαιολογία ώστε το υπόλοιπο του φιλμ να συνεχίσει στην αγγλική, δεν είναι παρά το πανέξυπνο εύρημα του Landa ώστε να φέρει εκεί ακριβώς που θέλει την κουβέντα.


Εύστοχη πολύ και η παρατήρηση της διπλής πράκτορος(έτσι είναι η γενική;) Bridget von Hammersmark: "I know this is a silly question before I ask it, but can you Americans speak any other language than English"! Μου άρεσε πολύ επίσης πως σε κάποιες στιγμές που μιλούσαν Γερμανικά, δεν βλέπαμε υπότιτλους. Συμπάσχεις εκείνη τη στιγμή με τους πρωταγωνιστές που είναι στην ίδια θέση με σένα και δεν καταλαβαίνουν λέξη. Νιώθεις πολύ περισσότερο την απειλή που αισθάνονται όταν καταλαβαίνουν ότι μιλούν γι' αυτούς αλλά δεν γνωρίζουν τι μπορεί να λένε. Και όλες αυτές οι γλώσσες, δίνουν ζωή στους πιο κοφτερούς, αστείους και χειμαρρώδεις διαλόγους που o Ταραντινο έχει γράψει ποτέ.


Το άλλο βασικό υλικό για το χτίσιμο αυτής της ταινίας είναι ο έρωτας. Ο έρωτας του Quentin για το σινεμά. Πραγματικά αυτή η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί το υπέροχο παιδί αυτού του έρωτα... Ενώ σε προηγούμενες ταινίες περιορίστηκε σε απλές αναφορές ή σε φόρους τιμής σε συγκεκριμένα είδη, εδώ όλη η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στον κινηματογράφο.


Ο κινηματογράφος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα είναι το βασικό σημείο της πιο φιλόδοξης αποστολής. Θα αλλάξει την ιστορία. Για πρώτη φορά θα γίνει μέσο για να σταματήσει ο πόλεμος. Και απλά στεκόμενος στο background αλλά σε πρώτο πλάνο, με ρόλο καθοριστικής σημασίας. Ο κινηματογράφος είναι σίγουρα ο πρωταγωνιστής.


Ο αμέσως επόμενος είναι ο Colonel Hans Landa. Μόλις βλέπεις την ερμηνεία του Cristoph Waltz καταλαβαίνεις γιατί έλεγε ο Tarantino πως αν δεν έβρισκε το σωστό Landa δεν θα έκανε την ταινία. Από τις ωραιότερες ερμηνείες που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Από τους πιο λατρεμένους κακούς. Σαν αρπακτικό πρώτα αφήνει το θύμα του να χαλαρώσει, να νιώσει μια υποτυπώδη ασφάλεια πριν κάνει την κίνησή του. Κινείται νωχελικά, είναι τρομερά εκφραστικός ακόμη και όταν μένει ανέκφραστος, παίζει με όλο του το σώμα και κυρίως σε όλες τις γλώσσες. Ένας εκπληκτικός ηθοποιός. άλλη μία υπέροχη ανακάλυψη από τον Tarantino. Σε μερικά χρόνια δεν ξέρω τι θα θυμόμαστε από αυτή τη κινηματογραφική χρονιά. Σίγουρα όμως μέσα σε αυτά θα είναι η ερμηνεία του Waltz, που κάνει αυτή την ταινία αυτό που είναι...


Σε ταινία του Tarantino είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε για τη μουσική. Κι εδώ θα χρησιμοποιήσει εκπληκτικά κομμάτια(ο Morricone της πρώτης σκηνής, καθηλώνει) αλλά θα κάνει την υπέρβαση με το Cat People του Bowie. Κι ενώ ο Quentin επέμενε πως η καλύτερη σκηνή και η δυσκολότερη που έχει κάνει είναι το τέταρτο κεφάλαιο, η αρχή του πέμπτου κεφαλαίου υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού θα μου μείνει αξέχαστη. Τα πιο μαγευτικά πλάνα της ταινίας, ντυμένα με ένα λατρεμένο τραγούδι.


Έχω τόσα ακόμη να πω, για το τεχνικό μέρος, για τις υπόλοιπες ερμηνείες, για όλα. Σιγά σιγά από εβδομάδα όμως για να καταλαγιάσει κάπως μέσα μου(και φυσικά γιατί θα υπάρξουν επαναληπτικές προβολές). Για την ώρα θα πω μόνο ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με το Pulp Fiction. Ίσως και να το ξεπερνάει, για μένα τουλάχιστον που λάτρεψα τα πάντα. Τώρα αν θα το αγαπήσουμε περισσότερο είναι άλλο θέμα. Ο παιδικός έρωτας δεν ξεχνιέται και αυτή η ταινία είναι η απόδειξη για το πόσο βαθιά έχει ριζώσει στον Tarantino ο έρωτάς του για τον κινηματογράφο.

Σε ευχαριστούμε Quentin για μια ακόμη αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία!

Μία και σήμερα...

Μεθαύριο είναι η μεγάλη μέρα! Αρχίζω πλέον να μετράω σε ώρες... Λόγω έλλειψης χρόνου, μερικά ενδιαφέροντα μπαστερδένια link-άκια για να μπαίνουμε περισσότερο στο κλίμα και από την Πέμπτη θα αρχίσουν οι βαθιές αναλύσεις.

Εδώ ένα ωραίο άρθρο για τις γυναίκες στο Inglourious Basterds. Στιγμή πρέπει να αναλύσω όλους τους Ταραντινικούς χαρακτήρες τώρα που το σκέφτομαι.

Συνεντεύξεις:
Eli Roth
BJ Novak
Christoph Waltz

O Quentin και ο Eli στο MTV



Behind The Scenes



Και μία ωραία φωτό από την πρεμιέρα στο Τορόντο

Quentin Tarantino's 10 Most Legendary Basterds

Στα πολύ γρήγορα κάτι για όσο λείπω διακοπές:

Quentin Tarantino's 10 Most Legendary Basterds

No.10 - The Bride
No.9 - Mr. Blonde
No.8 - Bill
No.7 - Winston "The Wolf" Wolfe
No.6 - Bud
No.5 - Drexl
No.4 - Mr. Pink
No.3 - Vincent Vega
No.2 - Mia Wallace
No.1 - Jules


Αχ πόσο διαφωνώ... Η Mia τόσο πάνω; Και η Νύφη τόσο κάτω; Γιατί; Here is mine:

No.10 - Alabama
No.9 - Vincent Vega
No.8 - Zoë Bell
No.7 - Winston "The Wolf" Wolfe
No.6 - Bill
No.5 - Butch
No.4 - Jackie Brown
No.3 - The Bride
No.2 - Mr. Blonde
No.1 - Jules

14 και σήμερα...

Διάφορα πραγματάκια για το Inglourious Basterds:

Πολύ ωραίο βίντεο με σκηνές από την ταινία και τα γυρίσματα.


Highlight: Kill The Nazis!

Επίσης, η λίστα με τα κομμάτια του soundtrack:

1. The Green Leaves Of Summer (Album Version)
2. Ennio Morricone - The Verdict [Dopo la Candanna]
3. Charles Bernstein - White Lightning [Main Title] (Album Version)
4. Billy Preston - Slaughter (Album Version)
5. Ennio Morricone - The Surrender [La Resa] (Album Version)
6. The Film Studio Orchestra - One Silver Dollar [Un Dollaro Bucato] (Album Version)
7. Zarah Leander - Davon Geht Die Welt Nicht Unter (Album Version)
8. Samantha Shelton and Michael Andrew - The Man With The Big Sombrero (Album Version)
9. Lilian Harvey and Willy Fritsch - Ich Wollt Ich Waer Ein Huhn (Album Version)
10. Jacques Loussier - Main Theme From Dark Of The Sun (Album Version)
11. David Bowie - Cat People [Putting Out The Fire] (Album Version)
12. Lalo Schifrin - Tiger Tank (Album Version)
13. Ennio Morricone - Un Amico (Album Version)
14. Ennio Morricone - Rabbia e Tarantella (Album Version)

Δύο καινούρια τηλεοπτικά trailer. Το ένα είναι Ολλανδικό:






Κι εδώ λίγο ακόμη από την πρώτη σκηνή.

Οι αθεόφοβοι έφτιαξαν trailer για την ταινία μέσα στην ταινία. Και όχι μόνο έφτιαξαν trailer, αλλά έφτιαξαν και site.



Όλα τα λεφτά οι παραπάνω από ξεκάθαρες αναφορές στο Θωρηκτό Ποτέμκιν και το CROWNED IN GLOURY!